Voorwoord: van spoedkeizersnee tot stortbevalling

Bij een nummer dat bijna geheel in het teken staat van ‘Zwangerschap en bevallen’ kan ik bijna niet anders dan vertellen over mijn eigen zwangerschappen en bevallingen.
Tekst: Thea Tijssen | Beeld: Laura de Kooning Photography | Visagie: Lauren Duk | Met dank aan: Hotel Jakarta, Amsterdam

Mijn eerste zwangerschap was er een uit het boekje: ik had geen klachten, sportte regelmatig, ging naar concerten en had zelfs nog stapavondjes waarop ik de hele avond danste. De bevalling daarentegen was een ander verhaal. De baby had in het vruchtwater gepoept, dus moesten we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen schoot de ontsluiting voor geen centimeter op, gaf een coassistent tot overmaat van ramp het verkeerde aantal centimeters door – waardoor ik in een paar minuten van: ‘Je mag bijna persen!’ naar: ‘Je mag nog lang niet persen’ werd geslingerd. Niet erg bevorderlijk voor de motivatie to say the least… Niet veel later was niet alleen ík, maar ook de baby er klaar mee: zijn hartje sloeg onregelmatig en ze besloten hem te gaan halen. Het werd een spoedkeizersnee. Helemaal goed, want ik wil niet weten wat er was gebeurd zonder het fenomeen ‘spoedkeizersnee’. 

Mijn tweede zwangerschap verliep totaal anders. Bij de eerste echo – met 9 weken – bleek ik zwanger van een tweeling. Ik kon mijn geluk niet op. Bij de eerstvolgende echo – bij 12 weken – bleek dat er nog maar één hartje klopte. Eén baby had het niet gered en ik had daar niets van gemerkt. Ik was er stuk van, maar troostte mezelf met de gedachte dat ‘de andere er tenminste nog was’. Mijn verdere zwangerschap en kraamtijd liep ik, als ‘t even kon, met een grote boog om tweelingwagens heen, maar ogenschijnlijk merkte je niets aan me. Het duurde nog een tijdje voordat we echt konden genieten van deze zwangerschap, want de uitslagen van de NIPT-test en vruchtwaterpunctie waren niet goed. Maar omdat één van de baby’s het niet had gered, was de kans groot dat dit ‘verkeerde’ bloed was meegenomen bij de tests. Dus zaten we nog tot de twintigwekenecho in onzekerheid. Bij de twintigwekenecho bleek dat alles goed was met de baby. Het Grote Genieten kon eindelijk beginnen. De bevalling verliep overigens – met dank aan een cursus Hypnobirthing – op rolletjes. Na 45 minuten persen, zag Siem het levenslicht. 

Terug naar nu. Voor deze editie interviewde ik Mariska die drie stortbevallingen (lees: onwijs snelle bevallingen) heeft gehad, waarbij ze vooral aan de laatste goede herinneringen bewaart, dankzij haar caseload verloskundige. Ik sprak Glory-kickbokser Levi Riters over zijn zoontjes (een tweeling van 2 jaar). Freelancer Anne schreef een artikel over als de roze wolk ontbreekt tijdens je zwangerschap en/of in je kraamtijd. En dat dat echt niet gek is. Ik ging langs bij Zoey Ivory, haar vriend Julius en hun schattige dochtertje Jones. Heerlijk hoe relaxed dit kersverse gezinnetje al was. Zoey en Julius waren al zo ingespeeld op hun nieuwe aanwinst die af en toe van zich liet horen als ze wilde drinken. Ik keek er dus ook niet van op hoe chill de covershoot met dit mooie gezin een paar weken later was. En ja: zo’n schattig baby’tje, slapend in de kinderwagen, dan in papa’s armen, in mama’s armen, drinkend aan de borst, drinkend bij papa uit de fles. Het deed me bijna terugverlangen naar de kraamtijd van mijn jongens. En naar nog een eigen baby. Bijna, zei ik. Bijna… 😉 

De nieuwste editie van Fabulous Mama is vanaf nu verkrijgbaar en bestel je hier. Gratis verzending!

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.