Taboemoeder: ‘Stelen geeft me een adrenaline-kick’

Kirsten (25): Het begon op de middelbare school. Ik was 14 en wilde dolgraag een echte pilotenbril, die zonnebril die iedereen op dat moment had. Maar ze waren peperduur en mijn ouders vonden het maar een onzinnige aankoop. Ik paste af en toe op bij de buurkinderen, maar daar verdiende ik bij lange na niet genoeg om zelf het bedrag neer te leggen.

Ik wist best dat stelen verkeerd was, maar de kick die het me gaf had ik nog nooit eerder gevoeld.

Dus op een drukke zaterdag, toen ik met een paar vriendinnen de stad in was, deed ik een wisseltruc. Ik paste verschillende zonnebrillen en op een onbewaakt moment ruilde ik mijn eigen, oude zonnebril in voor de gedroomde pilotenbril. Nonchalant trok ik het kaartje los, schoof de bril in mijn haar en liep ik de winkel uit. De verkoper hield zelfs nog beleefd de deur voor me open. Wat een rush!

Tegen mijn ouders zei ik dat ik de bril cadeau had gekregen van een vriendin, die hem zelf niet mooi vond staan. Ze geloofden me zonder enige twijfel en ik voelde me de slimste persoon op aarde. Ik wist best dat stelen verkeerd was, maar de kick die het me gaf had ik nog nooit eerder gevoeld.

Bovendien, zo redeneerde ik, had zo’n grote winkel meer dan genoeg inkomsten om die bril te compenseren. Waarschijnlijk zouden ze hem amper missen. Zo suste ik mijn schuldgevoelens. Ik nam me voor dat het bij deze ene keer zou blijven.

Vaak hield ik de dingen die ik stal niet eens, maar gaf ik ze cadeau aan vriendinnen.

Maar zoals dat gaat met slechte dingen, bleef ik verlangen naar die adrenalinestoot die ik had ervaren. In die tijd gingen mijn ouders uit elkaar en voelde ik me vaak eenzaam en verdrietig. Door dan stiekem een lippenstift of paar oorbellen in mijn jaszak te laten verdwijnen, kon ik dat gevoel eventjes wegstoppen.

Jarenlang hing ik regelmatig de kleptomaan uit en jatte ik allerhande spulletjes. Grote dingen stelen deed ik niet, daar zou ik me te schuldig over voelen. Bovendien ging het me helemaal niet om die spullen, maar om de sport.

Vaak hield ik de dingen die ik stal niet eens, maar gaf ik ze cadeau aan vriendinnen. Het duurste dat ik – op die zonnebril na – heb gejat is een videogame van zestig euro, als verjaardagscadeau voor mijn eerste vriendje.

Het stelen is zo’n gewoonte geworden, dat het soms bijna automatisch gaat.

Sinds de geboorte van mijn dochtertje, nu bijna anderhalf jaar geleden, probeer ik mijn dievenstreken achter me te laten. Ik wil een goed voorbeeld voor haar stellen en zou het verschrikkelijk vinden als ze mij ooit betrapt. Door het moederschap heb ik ook minder behoefte aan jatten. Haar eerste lachje, stapjes en woordjes geven me zoveel adrenaline dat ik het niet nodig heb.

Toch blijf ik wel een beetje bang dat ik op den duur weer zal beginnen. Het stelen is zo’n gewoonte geworden, dat het soms bijna automatisch gaat. Dan moet ik mezelf echt dwingen om die nieuwe mascara netjes af te rekenen, in plaats van hem onderin mijn tas te laten vallen. Hopelijk wordt dat mettertijd ook beter en kan ik mijn leven als dief eindelijk helemaal vaarwel zeggen.

Heb jij een geheim dat je (anoniem) wil delen met de lezers van fabmama.nl? Stuur het in via webredactie@fabmama.nl!

Vergeet niet je te abonneren op de fabulous mama, en je steeds opnieuw te laten inspireren, entertainen en ontroeren!