Taboemoeder: ‘Mijn angststoornis beperkt mijn kinderen’

Hester (38): Als kind was ik altijd al angstiger aangelegd dan anderen. Mijn ouders waren heel voorzichtige mensen, en gaven hun bange gevoelens aan mij door. Maar pas in mijn studententijd begon mijn angst echt een probleem te vormen.

Ik was voortdurend als de dood dat er iets mis zou gaan. Andere mensen vond ik eng, maar ook situaties waar ik geen controle over had. Het kostte me gigantische moeite om naar college te gaan. Ook ging ik bijna nooit meer bij mijn ouders op bezoek, omdat ik het openbaar vervoer te spannend vond.

In therapie leerde ik langzaam om mijn leven terug te krijgen

Toen ik in mijn derde jaar zat, moest ik stage gaan lopen. Daarvoor zou ik ruim een half uur met de trein moeten, vier dagen per week. Bij de gedachte alleen al begon ik te hyperventileren. Ik meldde me ziek en besloot voor lief te nemen dat ik deze studiepunten niet zou halen.

Mijn huisgenoot zag dat ik amper nog mijn kamer verliet, en hielp me om een afspraak bij de studentenpsycholoog te maken. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor, want in therapie leerde ik langzaam maar zeker mijn leven een beetje terug te krijgen.

Tijdens mijn eerste zwangerschap stopte ik met de medicijnen

Ik kreeg gedragstherapie om met mijn angsten om te gaan, en medicijnen om mijn brein een beetje te ‘helpen’. Dapper zou ik nooit worden, maar ik kon in ieder geval weer een redelijk normaal leven leiden. Ik vond zelfs een leuke man en we trouwden. Alles leek goed te komen.

Totdat onze kinderen geboren werden. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik gestopt met de medicijnen, voor de veiligheid. Eerst ging dat heel goed, het verdoofde gevoel dat ik altijd een beetje had, verdween als sneeuw voor de zon. De roze wolk waarop we samen zaten hielp ook goed mee.

Alles in huis is volledig afgeplakt en veilig gemaakt

Maar al snel merkte ik dat oude patronen terugkwamen. Iedere keer dat ik naar buiten moest, zag ik ontzettend veel gevaren. Bij iedere controle bij de verloskundige was ik ervan overtuigd dat het hartje was gestopt met kloppen. Ik was doodsbang voor de bevalling en viel regelmatig flauw omdat ik begon te hyperventileren.

Ik merk dat ik mijn kinderen, de oudste is net twee jaar en de jongste vier maanden, van alles verbied. Alles in huis is volledig afgeplakt en veilig gemaakt. Mijn man wordt er gek van, het kost hem gemiddeld vijf minuten om een kastje open te krijgen.

Ik hoop dat ik mijn kinderen niet verpest

Zodra ik stop met borstvoeding geven, kan ik weer medicijnen slikken. Hopelijk neemt mijn angstige gevoel dan weer af, en kan ik mijn kinderen lekker de wereld laten ontdekken. Tot die tijd hoop ik vooral dat mijn voorzichtige gedrag ze niet teveel verpest. Het laatste dat ik wil, is mijn angststoornis doorgeven.

Abonneer je nu op fabulous mama en profiteer van mooie aanbiedingen!