‘Mama, is de oppas een dief?’ Persoonlijk

De oppas… Wanneer er steeds meer mooie spullen uit haar huis verdwijnen, begint Martine te geloven dat ze een ongelooflijk warhoofd is. ‘Had ik weer mijn jas laten liggen in het café. Of mijn sjaal in de tram. Mijn armband ergens neergelegd zonder erbij na te denken.’ Maar dan ineens vallen alle puzzelstukjes in elkaar: de oppas!

De oppas!

“Ik twijfelde al langer, maar op een hectische zaterdagochtend weet ik het zeker: onze oppas neemt al maandenlang spullen mee naar huis. Op die bewuste ochtend maak ik me klaar voor het afzwemmen van mijn zoon. Ik heb plaatsvervangende buikpijn en controleer voor de derde keer zijn zwemtas. Bovendien is het de vorige avond laat geworden en mijn hoofd bonkt na van het laatste drankje.

Mijn man roept dat het misschien leuk is de camera mee te nemen. Zonder te kijken rommel ik in de kast waar het fototoestel ligt. Gek, ik voel niks. Als ik met een ruk de deur verder opentrek, zie ik het direct: de camera ligt er niet. Meteen komen de tranen. De buikpijn zwelt aan. Mijn man steekt zijn hoofd om de deur, werpt een blik van mij naar de open kast en begrijpt wat er aan de hand is. De oppas. Al die tijd! Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Beneden horen we onze zoon ijsberen door de gang. Er is nu geen tijd, eerst afzwemmen.”

OPGELUCHT, het is de oppas…

“Terwijl de zoon trots het water induikt, puzzel ik in mijn hoofd de feiten naadloos in elkaar. Dat ze altijd die grote schoudertas meenam. Dat ze vaak appte of we al bijna thuis waren. Dat die ene moeder van het kinderdagverblijf zo raar reageerde toen ik haar vroeg of ze ook blij was met de oppas. Ik maak de balans op. Mijn dierbaarste sieraden zijn weg, net als een leren jas, wat andere kledingstukken, koffiekopjes en nu dus ook de fotocamera. In dat bloedhete zwembad, met die trotse zoon, weet ik niet wat ik moet denken. Ik ben verdrietig over al die spullen die me zo dierbaar zijn. Ik heb ze toch niet ergens in een la gestopt zonder erbij na te denken. Die ketting is niet achter de bank gevallen. En dat spijkerjasje hangt niet bij een vriendin aan de kapstok.

Pas vandaag weet ik zeker dat alles echt weg is. Daarnaast twijfel ik hoe we het verder moeten aanpakken. Mag je zomaar iemand beschuldigen? Stappen we naar de politie? Weten we het echt heel zeker? Gek genoeg ben ik ook opgelucht. Ik heb zo aan mezelf getwijfeld de afgelopen maanden. Al die spullen die zomaar verdwenen. Had ik weer niet goed opgelet. Weer mijn jas laten liggen in het café. Of mijn sjaal in de tram. Mijn armband ergens neergelegd zonder erbij na te denken.”

‘Ik maak de balans op. Mijn dierbaarste sieraden zijn weg, net als een leren jas, koffiekopjes en nu dus ook de fotocamera’

Tekst Martine Zwitserloot | Illustraties Shutterstock.com

Het volledige verhaal lees je in de nieuwste Fabulous Mama 2-2021. Deze bestel je hier.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.