Blog: ‘Je kind meenemen op een doktersafspraak voor jezelf’

Erleyne Brookman (36) is moeder van Emma (11). Daarnaast is ze gescheiden, directeur van een it-bedrijf, bergbeklimmer en verbouwt ze met haar vriend een oude boerderij. Dat betekent dagen vol chaos, timemanagement en passie. Ze deelt herkenbare en minder herkenbare momenten uit haar leven. Ze is ook actief op Instagram.

Terwijl we in de wachtkamer zitten, speel ik spelletjes met Emma op de iPad. Het is druk vandaag. De wachtkamer zit vol patiënten van de hele rij poli’s die hier aan elkaar geschakeld zijn. De gang onderweg naar de spreekkamer leidt ons langs allerlei specialisaties. We maken er een spelletje van door bij elke poli de meest vervelende aandoeningen te bedenken. Onze gruwelbeelden liggen dicht bij elkaar.

Als we langs de poli van de maag-, lever-, darm- arts lopen, stormt er net een verpleger één van de spreekkamers uit. Hij ziet wit, groen en geel tegelijk. We durven niet te bedenken wat hij daar heeft gezien. Blij dat wij vandaag een afspraak hebben bij de sportarts.

Waarschijnlijk past dat niet in de gids voor goede moeders

Als we naar de spreekkamer lopen, zie ik ze naar Emma kijken. Je kind meenemen op een doktersafspraak voor jezelf. Waarschijnlijk past dat niet in de gids voor goede moeders. Ik trek me er weinig van aan. Vakantie, last-minute gaatje bij de arts, een middagje in de grote stad. Maar eigenlijk doet het me wel wat, want ik zit alweer excuses te bedenken.

Terwijl ik op een stoel heen en weer schuif probeer ik én Emma rustig te houden én de vragen van de dokter aandachtig te beantwoorden. Hier had ik wel wat beter over na kunnen denken. Nadat Emma zelf de stethoscoop aan een onderzoek heeft onderworpen, vragen gesteld heeft over alle posters aan de muur en een mop vertelt, wil de dokter duidelijk aan de slag.

De chaos die ik in de spreekkamer organiseer, staat in schril contrast met mijn ambities. ‘Wat wil je precies gaan doen?’, ze vraagt het terwijl ze haar stethoscoop buiten bereik van Emma legt. Het duurt even voor de arts me begrijpt. ‘Wandelen in de bergen?’…’Nee, klimmen.’ ‘Rotsklimmen?…’ Ook, en ijsklimmen en graatklimmen, gewoon wat je zo tegenkomt richting de top.’

Ik ben niet een soort bergbeklimmer. Ik ben een bergbeklimmer

Het is even stil. ‘Je wilt de Everest gaan beklimmen? Je bent dus een soort bergbeklimmer?’ Binnensmonds lach ik even. Ik ben niet een soort bergbeklimmer. Ik ben een bergbeklimmer. Al durf ik dat nog bijna niet te zeggen gezien mijn gebrekkige ervaring. ‘Ja, zoiets, maar dan zonder de Everest….’

Ze blijft net iets te lang stil. Terwijl we mijn trainingsschema doorlopen, gaat Emma op de onderzoekstafel liggen. Ik hoor het papier scheuren en krimp nog een beetje verder in elkaar. De arts kijkt vanuit een ooghoek mee, maar is vooral druk met een vastlopende computer. Dat papier kan ze wel missen waarschijnlijk.

Ze geeft het op met de computer. Dan maar gewoon de vragen uit haar hoofd stellen. Allergieën, nee. Maar Emma wel, maakt ze even duidelijk vanuit de hoek. Roken, ook niet. ‘En hoeveel alcohol gebruikt u?’ Emma kan zich niet inhouden. ‘Mama drinkt heel veel bier!’

‘Ja , jij drinkt heel veel bier! wel een paar keer per week een flesje,’ zegt Emma

De arts kijkt op van haar notitieblok. Ik voel het schaamrood vanaf mijn kaken omhoog trekken. ‘Wattttuh?’ stamel ik. ‘Ja, jij drinkt heel veel bier! Wel een paar keer per week een flesje.’ De arts kijkt van de één naar de ander. ‘Ik vind dat niet zo veel, hoor. Ik schrijf op dat dat weinig is.’ ‘Maakt me niks uit,’ zegt Emma, ‘ik vind het veel.’

De arts besluit het consult snel af te ronden. Ze loopt met ons mee richting de afsprakenbalie. ‘Het volgende consult is een inspanningstest. Daarbij is de aanwezigheid van je kind niet gewenst.’ Het maakt me echt niks meer uit. Emma en ik lopen opgewekt de hal door naar de parkeerplaats. Als ik haar wat losgeld geef voor een softijsje kan ze het niet laten. ‘Ik vind nog steeds dat je te veel bier drinkt.’

Bekijk hier onze voordelige abonnementen.