Bevallingsverhaal: Niet zonder slag of stoot

Marieke (34) is getrouwd met Arno (32) en zijn samen de ouders van Anna (4 maanden).  Marieke weet zeker dat als ze 200 jaar geleden had geleefd, ze de bevalling niet had overleefd. 

Bevallingsverhaal: Marieke’s eerste bevalling loopt niet zonder slag of stoot.

Tijdens haar zwangerschap had Marieke last van zwangerschapsdiabetes. Hierdoor werd zij als ‘medisch’ gezien en dat zou betekenen dat de baby zou worden gehaald. En in het ergste geval zou het zelfs misschien een keizersnede worden. “Ik zag een keizersnede absoluut niet zitten. Ze waren bang dat de baby door de diabetes misschien te groot zou worden, waardoor ze niet meer door het geboortekanaal zou passen. Als dat zo zou zijn, dan zou er een keizersnede worden ingepland.”

Een week voor de geboorte konden we op de echo zien dat Anna’s hartje goed klopte. Ook haar gewicht was prima, al werd er wel gedacht dat ze misschien een kilo te zwaar zou zijn. “Op vrijdag had ik een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hij zei dat we misschien al konden voelen of er ontsluiting was. En als die er was, dan zouden ze mijn vliezen kunnen breken zodat de bevalling op gang kon komen.” Toen de vrouwelijke arts wilde voelen of er ontsluiting was, gebeurde er iets vreemds; Marieke kreeg last van vaginisme. “In de eerste instantie dacht ik dat ze hele lange nagels had. Het deed ontzettend veel pijn, alsof ik werd gekrabd of gesneden van binnen. Ook was ik erg gespannen en lukte het niet om haar vinger in te brengen.” Omdat het niet lukte om de ontsluiting te voelen, is er besloten om de afspraak op zondag voort te zetten.

Op zondagavond kwam Marieke naar het ziekenhuis met haar man en een vluchtkoffertje. Voor de zekerheid had ze die middag nog een tube glijmiddel gekocht, zodat ze wellicht niet op hetzelfde probleem zouden stuitten. Maar helaas, er trad wederom vaginisme op. Daarom werd Marieke geadviseerd zich op maandagochtend te melden voor plan C.

Plan C

Op maandagochtend half 8 precies, was Marieke weer in het ziekenhuis. Ze kreeg een kraamkamer toegewezen waar zij en haar man mochten verblijven. “Plan C was dat er een vloeistof werd ingebracht. Het was een vrij ouderwetse manier van een bevalling opwekken met een hormoongel. Hierdoor hoefden ze niet met hun vinger naar binnen, maar enkel met een flesje. Dit ging gelukkig heel goed.” Vanaf dit moment was het wachten op het moment dat de vliezen braken. De specialisten zeiden dat dit meestal zo rond de 6 uur duurt. Marieke’s man had gelukkig zijn laptop meegenomen en zo konden ze nog even een aflevering van hun favoriete serie kijken. “Achteraf heb ik hier spijt van, ik had deze tijd beter kunnen besteden aan slaap, want achteraf gezien had ik best even wat slaap kunnen gebruiken.”

Om 14:00 uur was het zo ver. “Ik moest even naar het toilet, en toen ik op stond om terug te gaan naar het bed, voelde ik een aanzienlijke hoeveelheid vocht tussen mijn benen lopen. Eerst was ik verbaast, want ik dacht dat het urine was. Maar al snel viel dat kwartje dus. Gelukkig stond ik nog in de badkamer, dus konden ze veel van het vocht netjes naar de afvoer spoelen. We hadden gelijk de verpleegster geïnformeerd. Zij zette de boel gelijk in gang, want dit zou betekenen dat de weeën zouden beginnen. Ik kreeg een band om mijn buik met daaraan vast twee apparaatjes. Het ene apparaatje gaf in een grafiek de weeënstuatus weer. Het tweede apparaatje liet de hartslag van de baby zien. Zelf keek ik niet om naar het scherm wat dit liet zien, maar mijn man vond het reuze spannend. Zo kon hij precies zien hoe mijn wee eruit zag.”

Pijnstilling

De weeën werden langzaamaan steeds heftiger en daarmee ook telkens een stukje pijnlijker. “Van mijn zus heb ik begrepen dat je zelf om pijnstillen moet vragen, want anders krijg je het niet. En als je te laat bent, dan heb je pech. Dus ik dacht, weet je wat, ik vraag er gewoon om. Gelukkig was ik nog op tijd. Het was 17:00 uur en we reden met het bed naar de afdeling waar ze een ruggenprik gingen zetten. Dit was een fijne verlichting, al leek het alsof ik de rechterhelft van mijn lijf nog wel gewoon voelde, al was het vrij dragelijk.”

Vanaf dit moment werden de weeën heftiger en waren ze korter op elkaar. Om 23:00 uur begonnen de persweeën. “Ik had me eigenlijk nooit zo goed ingelezen in een bevalling, dus ik wist niet precies wat me te wachten stond. Wel was ik naar een pufcursus geweest, maar de info die ik hier kreeg was toch wat beperkter dan wat ik nu ervaarde. Het was net alsof ik op het hoogtepunt van mijn wee een persdrang voelde, en daarna zwakte de wee af. Alsof ik een dier was geworden en mijn instinct me vertelde dat ik nu moest gaan persen.” Helaas was het personeel niet aanwezig en Marieke probeerde de zusters bij haar te krijgen. ‘Zo af en toe kwam er eentje kijken, maar die zei dat we nog even moesten wachten. Na 2 uur de persweeën weggepuft te hebben, kwamen de zusters aan en gingen we het persen beginnen.”

Persen

“Het was vreemd, want ik was nooit eerder bevallen. Ergens verwachtte ik dat ik de baby naar beneden zou voelen komen, maar dat gebeurde niet. We hebben meerdere standjes geprobeerd en bij elke perswee mocht ik persen. Het hoofdje kwam gewoon niet in het geboortekanaal.” Zelf was Marieke helemaal gefocust op de bevalling en volgde ze precies de instructies van de zusters op, maar haar man had zijn twijfels of het wel goed ging. Hij wenkte naar de zuster of het wel goed ging, maar die reageerde niet. Twee uur lang heeft Marieke geperst, maar zonder resultaat. “We gaan de gynaecoloog wakker bellen,” zei een van de zusters.

Dokter Roest had nachtdienst en kwam speciaal voor deze gelegenheid naar de kamer waar Marieke lag. “Oh ik zie het al,” zei hij. “We gaan de baby halen met de vacuümpomp.” En daarbij legde hij ook uit hoe een en ander in z’n werk ging. “Doe maar pompje zes,” riep hij. “Hij bracht de pomp in en met een zuignap kwam het vast te zitten op het hoofdje van de baby. Dacht hij.. Maar toen de perswee kwam, en ik wilde persen, trok dokter Roest de pomp eruit, maar bleek mijn huid er ook tussen te zitten, dus ik schreeuwde het uit van de pijn.” Heel rustig en op zijn gemak gaf hij aan toch maar pompje vijf te willen. Vanaf nu was het wachten op de eerstvolgende wee. Die kwam helaas niet meer, maar omdat Marieke precies wist hoe een wee voelde, en hoe ze zich moest bewegen, ging ze hem faken. Haar man was verbaasd en zei “Ik zie helemaal geen wee.” Marieke maakte de persbeweging en fakete de wee, en dokter Roest trok de vacuümpomp eruit.
“Ze was een gezonde baby met een gemiddeld gewicht, terwijl ze verwacht hadden dat ze een kilo groter zou zijn dan ze werkelijk bij haar geboorte was. Dokter Roest gaf aan dat mijn dochter niet voorbij mijn bekken kwam, het bot hield haar tegen. Hierdoor had ik nooit op een natuurlijke manier kunnen bevallen en was de vacuümpomp echt nodig.”

“Inmiddels is Anna een lekkere bolle baby van vier maanden. Ze eet goed, drinkt goed en groeit als kool. We zijn erg blij met onze dochter en genieten elke dag van haar. Twee weken na de bevalling was mijn zwangerschapsdiabetes verdwenen. Al ben ik nog wel erg voorzichtig met het eten van koolhydraten want de kans dat ik diabetes type 2 krijg is erg groot.”

Wil jij ook een ervaringsverhaal delen? Mail dan naar redactie@fabulousmama.nl

Tekst: Fela de Wit, Beeld Unsplash.com

Lees ook: een medisch bijzondere prestatie: gebroken vliezen vanaf de 17e week

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama
magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief