‘Je grote zus bij de sterren wordt vandaag 6 jaar’

Ik heet Margriet, 36 jaar en getrouwd met Ramon. Samen hebben we drie kinderen: Guusje (†), Loek (5) en Niek (3). Ik werk als leerkracht in het basisonderwijs en heb nog een opleiding als gedragsspecialist. Net als menig jonge moeder doe ik mijn best op alle ballen in de lucht te houden, soms lukt dat, soms ook niet… gelukkig is er dan nog altijd …chocolade!

Het is zes uur, ik lig al een halfuurtje wakker. Nog even en dan begint de drukte, wassen, aankleden, ontbijten tandpoetsen, tassen pakken, schoen zoeken enz.

Mijn telefoon zoemt een app’je. Ik hoef niet te kijken ik weet dat het van mijn vader is. Een hartje met een sterretje en een zoen, sterkte vandaag weer lieverd. Een traan biggelt van mijn wang en rolt in mijn kussen. Ik sluit mijn ogen.

Ik stel me voor hoe de dag van vandaag was geweest als alles anders was gelopen. Had je dan al springend en vol verwachting op ons bed gestaan. Zou ik staartjes in je prachtige rode haren hebben moeten maken en had je al draaiend voor de spiegel rondjes gedraaid in je feestjurk. Zou je beneden zijn gekomen en je hebben verwonderd over de slingers en ballonnen die je vader en ik de avond ervoor hebben opgehangen. Zou je verlegen aan mijn been hangen als we ‘lang zal ze leven’ voor je zongen? In plaats daarvan luister ik en is het stil, ik hoor alleen je papa zacht snurkend naast me.

Zou  je verlegen aan mijn been hangen als we ‘lang zal ze leven’ voor je zongen?

Ik doe mijn best om me je gezichtje voor te stellen hoe je er nu zou hebben uitgezien. In plaats daarvan zie ik niets, al wil ik het nog zo graag. Ik voel alleen je warme kleine lijfje op mijn borst en mijn vingers die de jouwe raken. Ik zie je mondje open gaan en naar lucht happen, maar je bent te klein en te zwak om de lucht in je longen op te nemen, ook al vecht je nog zo hard.

Ik voel de allesomvattende liefde, maar ook het enorme verdriet. Waar we al even voor vreesden gebeurd nu echt al hoopte we zo dat het anders zou gaan. Ik kan een snik niet onderdrukken en voel een arm me heen die me dicht tegen zich aantrekt. “Mama”, hoor ik dan in het kamertje naast me “ik ben wakker”.

De dag is begonnen, ik loop naar mijn kast. Eigenlijk wil mijn zwarte, dikke pluizige vest uit de kast trekken en me met chocolade en een doos tissues op de bank begraven met een dekentje over mijn hoofd. Maar de kleine mannetjes die inmiddels vrolijk rondom mijn benen rennen hebben daar niet zo veel aan. Mijn oog valt op een roze blouse. Dat gaat hem worden, dat zou je vast een mooie kleur hebben gevonden.

Ik doe mijn best om me je gezichtje voor te stellen hoe je er nu zou hebben uitgezien

Met mijn oudste zoon aan de hand loop ik even later de kleuterklas binnen. Op weg naar de uitgang kom ik langs het lokaal van groep 3. Een grote 6 met ballonnen en slingers staan daar op het bord. Ik moet even heel hard knipperen met mijn ogen en slik snel mijn tranen weg. ‘Niet hier’ zeg ik streng tegen mezelf. Buiten kom ik weer een beetje bij.

Als ik thuis ben geef ik m’n jongste zoon een dikke knuffel “kom op doe je jas aan we gaan een taartje kopen”. “Ja taart, feest” gilt hij opgetogen en ik aai hem over zijn rode haartjes. “Ja vandaag is het een feestje want je grote zus die bij de sterretjes woont is vandaag 6 jaar geworden”