Vriendinnen

‘Dagboek van een peuter. Het leven van een peuter door de ogen van een peuter’ Heeft oma een piemel? Waarom luisteren papa en mama zo slecht, en wat zit er eigenlijk in mama’s bolle buik?  Avonturen, mysteries en hilarische belevenissen uit het leven van een peuter, verteld door de ogen van de peuter zelf. Iedere maand delen wij een nieuwe column.

Vriendinnen

Ik heb drie vriendinnen. Drie vaste. En nog een hoop erbij. Maar die zie ik alleen af en toe. Myla, Domenika en Iva, dat zijn de drie. ‘Domenika’ is natuurlijk veel te lang. Die noem ik Mika. Ik verwar haar soms met Myla, maar dat is nou eenmaal zo. Ik speel vaak met alledrie. Nou is dat soms heel leuk, maar soms ook best vermoeiend. Meisjes, in het algemeen. Maar ja, die staarten hè. Die doen het hem. Ik vind staarten prachtig. Myla en Mika hebben allebei een heerlijke staart. Met glittertjes erin. En speldjes. Maar staarten, die komen niet voor niks. Ze kosten kilo’s geduld. Geduld en begrip. Dat zegt papa zelf. Ze beginnen vaak zomaar te huilen, om niks. Ik wil ze altijd troosten met een kusje. Ik denk heel simpel: heb je pijn, dan huil je. Als je huilt, heb je pijn. Maar zo simpel zit dat niet. Meisjes huilen ook als ze hun zin niet krijgen. Iets wat wij jongens nooit zouden doen. Dat zegt papa ook.

Kusjes

Vanochtend was ik bij Iva spelen. We gaven pop een fles, dronken babyccino’s aan haar eigen tafel en praatten over, nou ja, van alles eigenlijk. Toen ineens, boem! Bovenop haar billen. Huilen natuurlijk, meteen. Ze viel bovenop een dikke luier, maar ze is een meisje. En die huilen dan. Dat weet ik, dus ik kwam een kusje geven. Op haar wang. Toen was ze beter. Dat woord kan ik zelf zeggen, tot mijn grote vreugd. Dus ik smakte op haar wang, riep ‘beter!’ en dacht dat de kous daarmee af was. Wat denk je dat ze doet? Ik had me amper omgedraaid of, boem! Daar lag ze weer. Wilde nog een kusje. ‘Elio beter maken?’ – klonk haar zoete stem. Dan kan ik natuurlijk niet weigeren, dus daar ging ik weer. Voor de tweede keer. Toen pakte ik de Tato. Ik was nu even klaar met kusjes.

‘Au, au, Iva au!’
Nou ja, een laatste kus dan. Kinderachtig gedoe. Ik beende naar de deur. Gebaarde mijn moeder dat we weer op huis aan gingen. Van spelen kwam zo toch niks meer. Over een tijdje werd het vast beter. Op een dag, als ze een lekkere staart had. Met een speldje of twee erbij. Dan zijn kusjes ineens wel leuk.

Zo krijg ik van Mika altijd bij de deur een kus. Mika is al bijna vier, dus haar staart mag er wezen. Zij doet toet op mijn neus, ik doe toet bij haar. Dan pakt ze me met twee armen stevig beet en drukt een kusje op mijn wang. Daar krijg ik een kriebeltje van. In mijn buik. Kijk, dat is een ander verhaal. Maar Iva heeft geen staart. Alleen heel korte sprietjes. Ze lijkt wel kaal. Ze zet fijne thee en heeft een leuke pop, maar kusjes, voorlopig nee!

Tekst: Liza Rebecca van der Peijl | Beeld Pexels.com

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.