Vast in de Spaanse lockdown met peuter van twee – deel 1

Ik heb nog nooit drie vliegtuigstoelen voor mezelf gehad. Nu zou ik zelfs een stoelendans kunnen doen. Zo’n 10% van het vliegtuig is gevuld, bijna allemaal met Spaanse passagiers. Ze gaan terug naar hun homeland. Ook ik ga terug, naar het huis in Valencia waar ik sinds een paar maanden met vriend en peuter woon.

 Als ik voet zet op Spaanse bodem overvalt me een geluksgevoel. Ondanks dat de lockdown hier gisteren is begonnen, ben ik zo blij dat ik straks weer herenigd ben met Nicolás en mijn zoontje Bowie. Bij aankomst wacht me een romantisch onthaal: Nicolás begroet me met een fles alcohol. Ik word aan alle kanten ontsmet, daarna volgt mijn koffer. Bowie ligt al in bed en strekt zijn armpjes naar me uit. ‘Mama!’

Corona is taking over

Achteraf zal blijken dat ik net op tijd ben weggekomen. Het is 16 maart, corona is taking over. Niet veel later zullen alle vluchten naar Spanje worden gecanceld. In Nederland, waar ik een paar dagen op bezoek was, gaf ik al geen kussen meer aan mijn liefste vriendinnen. En de newborn van een vriendin bezocht ik kort, met meters afstand tussen ons in. 

Hamsterennnnn!

Waar mijn vriend normaal gesproken niet zo van de (koelkast)planning is, puilen de keukenkastjes en koelkast nu uit. Pakken pasta, blikken bonen, tonijn… Ik schiet in de lach. De volgende dag komt er ook nog een vertraagde online supermarktbestelling binnen. En dus verplaatsen we een deel van het eten, puur uit ruimtegebrek, naar onze kledingkasten. De stress is bij Nicolás toegeslagen toen hij zag hoe supermarkten leeg begonnen te raken. Geen water en rijst meer te verkrijgen. Gelukkig is binnen een paar dagen alles weer grotendeels bevoorraad. 

Hola supermercado

We mogen alleen naar buiten voor het broodnodige: supermarkt-, apotheek of ziekenhuisbezoek. Kids moeten binnen blijven. Hoogtepunt van de dag wordt het retourtje supermarkt. Nooit gedacht dat ik daar zó blij van zou worden. Bij de ingang ligt desinfecterende handgel klaar, net als plastic handschoentjes. Ik krijg gelijk ruzie met die dingen, want probeer maar eens groente en fruit af te wegen en de prijssticker op te plakken met je handen gehuld in plastic. Natuurlijk trek ik ze half kapot. Bij de kassa krijg ik een berisping. En dat terwijl je er gewoon met muntgeld mag betalen. Wat ook opvalt: niemand houdt zich hier aan die anderhalve meter afstand. Van vakkenvuller tot voorbijschuivende oma en puber: ze raken me nog net niet aan. Ik durf mijn mond niet open te trekken. Blijkbaar vindt iedereen dit normaal. Ik snap het op zich wel: Spanjaarden zijn zó niet gewend aan afstand nemen. Mijn irritatie wordt er alleen niet minder om. ‘Hoelang gaat die lockdown zo wel niet duren?’, vraag ik mezelf boos af.

Tekst en beeld door Lize van Niekerk

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine dan op Instagram of op Facebook!