Boinken

‘Dagboek van een peuter. Het leven van een peuter door de ogen van een peuter’ Heeft oma een piemel? Waarom luisteren papa en mama zo slecht, en wat zit er eigenlijk in mama’s bolle buik?  Avonturen, mysteries en hilarische belevenissen uit het leven van een peuter, verteld door de ogen van de peuter zelf. Iedere maand delen wij een nieuwe column.

Boinken

Vanavond zongen we liedjes. Dat vond ik leuk. Ik houd van liedjes en van dansen. Maar dat was niet alles. Er werd ook geboinkt. Op de deur. Ik mag nooit boinken op de deur. Maar iemand anders deed het nu wel. Toen ik de deur opendeed, stond er ineens een reusachtige zak. Ik duwde en trok uit alle macht, maar de zak verschoof geen centimeter. Toen kwam papa erbij. Hij tilde de zak naar binnen. Het was de zak van Sinterklaas.

Toen zette papa de pepernoten op tafel. Oma zette thee. Toen ging het beginnen, zei mama. Dat was mooi dacht ik, als er voor hun iets ging beginnen. Ik had vanaf dat moment namelijk nog maar een missie. Alle pepernoten. Ze moesten op. Verdwijnen in mijn bocca. Hap, hap, volle handen tegelijk.Hee! Met een ruk vloog het schaaltje uit mijn mano. Wat was dat nou? Papa wilde niet dat ik ze allemaal opat. Vreemd, want hij had ze zelf neergezet. Maar goed, zoiets gebeurt weleens vaker. Ik heb nou eenmaal de hele dag honger en lang niet iedereen brengt daar begrip voor op. Daarom bedacht ik een plan.

Cadeautjes

De zak was inmiddels open. Er lagen allemaal cadeautjes in. Grote en kleine, met mooie papiertjes. Papa stopte er eentje tussen mijn mani. Die mocht ik uitpakken, zei hij. Ik scheurde en trok net zo lang tot er een trein uit het pakje kwam. Wow! Daar kon ik lekker mee rijden terwijl ik pepernoten at. Dan konden papa, mama en oma lekker verder met de zak. Ik trok me terug in een hoekje. Onder de tafel. Vlak onder de pepernoten, achter oma’s rug. Papa en mama zaten op de bank. Het bleef link, maar ik moest het proberen.

– Ach, wat speelt hij schattig met zijn trein! De andere cadeaus hadden niet eens gehoeven!- klonk vanaf de bank. Ik weet niet wat ze bedoelden, maar ze waren de pepernoten vergeten. En dat was goed. Zo ging het een tijdje volgens plan. Tsjoeketsjoek, handje in de schaal, hap, vooral droog blijven kijken. Zo’n blik van ‘ik weet van niks’.

Pepernoten

Heerlijk waren ze. Hoe meer je er nam, hoe lekkerder ze werden. Net toen ik mijn mano weer naar boven stak, rats! Papa’s grote hoofd hing gevaarlijk dichtbij. Weg was het schaaltje. Ongelovig staarde ik hem aan. Het was nu echt menens. Hij nam het schaaltje mee. Het verdween van de tafel naar de keuken. Het hek ging dicht.

– Elio, er is hier een cadeautje, voor jou, van Sinterklaas! – klonk mama’s lieve stem. Ze bedoelde het vast goed. Maar ik wilde geen cadeautjes. Ik had toch al een trein?
– Als jullie mijn cadeautjes krijgen, mag ik de pepernoten dan weer? – maar ja, het lukte niet.
– Dootjes nee, Ejo penoten?- was waarmee ik het moest doen. Papa maakte een foto. Wat schattig zat ik daar!

Toen moest ik huilen. Als ik nou gewoon kon praten… dan zou alles anders zijn.

Tekst: Liza Rebecca van der Peijl | Beeld Pexels.com

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.