Anne: “Thijmen ligt nu voor de tweede keer in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.”

Anne Prein (37) is getrouwd met Sebastiaan en moeder van Roos (6), Lauren (4) en Thijmen (7 maanden). Thijmen heeft het Syndroom van West, een vorm van epilepsie. Je hoort vaak dat kinderen krijgen samengaat met je zorgen maken. Maar hoe is het als je écht iets hebt om je zorgen over te maken? Als je kind ernstig ziek is bijvoorbeeld.

Anne: “Thijmen ligt nu voor de tweede keer in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.”

Mijn man en ik logeren al drie weken in het Ronald McDonald Huis, zodat we bij hem kunnen zijn. Mijn dochters komen steeds een paar dagen. Het is fijn als ze er zijn, maar ook heel intensief. Ze moeten online naar school, dus hebben veel begeleiding nodig. We wisselen af met opa en oma.

Toen Thijmen één dag was, ging hij voor het eerst naar het ziekenhuis. De thuisbevalling ging goed, maar ’s nachts kreeg ik hem niet wakker voor de voeding. De volgende ochtend bleef hij suf en zag hij een beetje grauw. Na aandringen bij de kraamhulp werd de verloskundige gebeld en vervolgens de kinderarts. We moesten direct naar het ziekenhuis. Aan de reactie van de arts in opleiding zag ik meteen dat het mis was. ‘Bel met spoed dr. Kooijman!’ Dat zinnetje zal ik nooit meer vergeten. Thijmen was in shock geraakt door glucosetekort. Hoe dat precies komt, weten ze niet. Hij is eerst onderzocht in het ziekenhuis in Breda en daarna in het Sophia Kinderziekenhuis.

‘ We gunnen Thijmen een gelukkig leven. Eigenlijk hopen we op een medisch wonder!’

Thijmen mocht naar huis

De eerste dagen mocht ik hem niet vasthouden. Hij lag aan de monitor en ik kon alleen maar over zijn handje aaien. Vreselijk, want je wilt als moeder niets liever dan je baby vasthouden. Vanwege corona mocht er geen visite komen, dat maakte het extra moeilijk. Mijn dochters zag ik via videobellen. Na twee weken – het leken wel drie maanden – mocht Thijmen mee naar huis. Hij kon zijn glucose op peil houden en zelf drinken, maar hij had ook hersenbeschadiging

opgelopen. Zijn zicht is waarschijnlijk beperkt, maar hoe erg precies, dat valt niet te voorspellen. Het voelde heel dubbel. Je weet dat er iets is met je kind, maar je weet niet wat. Je wilt je niet de hele tijd zorgen maken, maar toch speelt het steeds door je hoofd. Telkens als hij iets doet, denk je: ziet hij het nu wel of niet en maakt hij nu wel of geen oogcontact?

Door Anne Bakker | Fotografie Annelore van Herwijne

Wil je meer van dit artikel lezen of van de andere 3 moeders? In Fabulous Mama 3-2021, lees je de rest. Deze bestel je hier.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.