Verstoppertje

‘Dagboek van een peuter. Het leven van een peuter door de ogen van een peuter’ Heeft oma een piemel? Waarom luisteren papa en mama zo slecht, en wat zit er eigenlijk in mama’s bolle buik?  Avonturen, mysteries en hilarische belevenissen uit het leven van een peuter, verteld door de ogen van de peuter zelf. Iedere twee weken delen wij een nieuwe column.

Verstoppertje

Myla houdt van verstoppertje. Net als ik. Ze is er heel slecht in. Ze kan me nooit vinden. Ik ben er heel goed in. Als ik me verstop kan ze me nooit vinden. Daarom vind ik verstoppertje samen met Myla heel leuk. Vanochtend kwam ze spelen. Eerst gingen we met de kaartjes. De krokodil kreeg leeuwenpoten. Toen kreeg de kangoeroe een pandahoofd. Daarna maakten we een tekening. Voor elk streepje op het vel moeten er drie op je neus. We moesten er erg om lachen. Toen was ik weg. Ineens. Foetsie. Myla had niks door. Die was nog druk met de stiften. Gniffelend zat ik in de plant. Nu hoefde ik alleen maar te wachten… Er gebeurde niks. Dus ik wachtte nog wat langer. Toen gebeurde er nog niks. Had ze nou helemaal niet door dat ik weg was?

Expres

Hee! Waar is Elio nou? – riep mama toen. Dat vond ik lief. Zij zag me gewoon. Dat wist ik heus wel. Ze deed alsof voor mij. Papa ook. Dat doen ze vaak. Ze zien me gewoon maar zoeken toch. Ze denken dat ik het geloof. Net zoals gister in het bos. Ik verstopte me expres achter de állerdunste boom. En nog konden ze ‘me niet vinden’. Dat vind ik schattig. Ze denken dat je nog niks snapt, als je niet alle woorden goed kunt zeggen. Voor Myla verstoppen is veel leuker. Zij zoekt me echt. Behalve vandaag dan. Vandaag had ze niks door.

Ijo! – klonk haar zoete stemmetje ineens. Hè hè. Eindelijk kwam ze me zoeken. Eerst keek ze onder de tafel. Toen achter de gordijnen. Ik stond gniffelend in mijn plant. Nu stond ze recht voor me. Ze moest me nu wel zien toch? Nee, niks. Haar glanzende staartjes zwierden druk heen en weer. Links, rechts, links rechts. Ik kreeg er een kriebel van in mijn buikje. Toen vond ik het zielig. Ze zag me echt niet. -Kiekeboe!- Ik stapte naar voren. Myla schaterde het uit. Ze lachte en lachte en bleef maar lachen. Net zolang tot ze omrolde. Over de grond. En nog steeds lachte ze door. Dat vond ik leuk. Ik voelde me best trots. Dat ik me zo goed had verstopt. Ze had me echt niet kunnen vinden. Met zonder nep, zoals papa en mama doen. Toen gaf ik haar een kusje. Dat had ze echt verdiend.

Tekst: Liza Rebecca van der Peijl | Beeld Pexels.com

Wil je ook de andere columns lezen van ‘Dagboek van een peuter? Dat kan hier!

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.