Persoonlijk: Michelle deed een eiceldonatie

Michelle (36) is directiesecretaresse, moeder van Sara (6) en heeft een latrelatie met
Amir (40) en deed een eiceldonatie aan haar vriendin Claire die na haar eerste zwangerschap direct in de overgang was gegaan. 

Persoonlijk: Michelle deed een eiceldonatie

In 2021 zat Michelle met haar vriendin Claire (nu 34) aan tafel toen Claire vertelde dat ze heel graag een tweede kindje wilde. Omdat ze te vroeg in de overgang was gegaan, was ze nu onvruchtbaar, maar haar baarmoeder was nog wel in staat om een volledige zwangerschap te dragen. Claire en haar man Martijn waren van plan om aan het einde van dat jaar naar Spanje te gaan omdat een anonieme eiceldonatie daar wettelijk gezien wel is toegestaan. “Dan neem je toch een ei van mij?” zei Michelle doodleuk. En zo geschiedde.

“De kosten voor een anonieme eiceldonatie in Spanje variëren tussen de 5000 en 15.000 euro,” legt Michelle uit. “Het is een behoorlijke smak geld, en ik hoefde er geen vergoeding voor, dus dat geld kon Claire mooi sparen voor de babykamer. Doneren zou ik doen uit de goedheid van mijn hart, en als ik daar een ander zó gelukkig mee kon maken, dan maakte mij dat nog veel gelukkiger. Daarnaast weet ik hoe het voelt om een tweede kindje te willen.
Omdat ik destijds wist dat mijn relatie met de vader van mijn dochter op de klippen liep, heb ik de wens voor een tweede kindje naast me neergelegd, en heb ik voor mezelf de keuze gemaakt dat ik het bij Sara zou laten.”

“Uiteraard hebben Claire, Martijn en ik nog een aantal keren over de eiceldonatie gesproken en ook heb ik er zelf nog goed over nagedacht. Dit is niet een beslissing die je zomaar maakt. Claire staat ver genoeg van mij af zodat ik niet elke dag of elke week met ‘mijn’ kind word geconfronteerd, maar wel dichtbij genoeg voor de gun-factor. We hebben wel afgesproken dat het hun kind is, maar dat het wel een speciaal plekje krijgt in mijn hart en dat Sara en ik hem zo vaak op mogen zoeken als we willen.”

Het traject

Voordat je het traject voor eiceldonatie ingaat moet je eerst een psychologische test en een medische test doorstaan, en je bloed wordt afgenomen. Michelle werkte op dat moment in de psychiatrie en had veel gespecialiseerde mensen om zich heen met wie ze zeer goed kon praten. Al haar collega’s wisten welk traject Michelle in ging en ze hebben haar vanaf dag één gesteund en aangemoedigd. “Het traject was best zwaar, maar mijn collega’s maakten echt tijd voor me vrij om erover te praten. Ze hielden rekening met me als ik even niet lekker in mijn vel zat, of boden aan me naar huis te brengen als ik buikpijn had.”

Daarnaast was er een medische test waarbij Michelle’s gezondheid en de gezondheid binnen haar familie doorgespit werd, en er werd bloed geprikt. De psychische test hield in dat ze met een therapeut in gesprek ging over hoe ze dit alles voor zich zag, en wat ze er op voorhand aan konden doen om eventuele misstanden te voorkomen. Michelle heeft beide tests prima doorlopen en er was volgens de deskundigen niets dat het traject zou hoeven te annuleren, dus ze mochten het traject starten.

“Op internet heb ik overal gezocht naar informatie over eiceldonatie, maar er was haast niets over te vinden, en zeker niet over degene die het ei doneert. Gelukkig hadden we een gesprek met een arts die ons tot in detail vertelde wat ons te wachten stond. We hadden onze vragen goed voorbereid en hij gaf op alles een even bevredigend antwoord.”

De volgende afspraak die Michelle had, was op de prikpoli, zoals ze dat zelf noemt. Hier kreeg ze alle ins en outs omtrent het zetten van een naald in je lijf. “Dat lijkt heel simpel en dat is het eigenlijk ook, maar je moet wel even een drempel over om jezelf ‘eventjes’ te prikken met een naald die zó groot is, dat je er bang van wordt. Er werd een uur voor uitgetrokken en dat uur heb ik helemaal besteed.” Ze kreeg gelijk een koelbox met medicijnen mee naar huis, en vanaf dat moment was het de bedoeling dat ze zich elke avond injecteerde met Decapeptyl. “En vanaf de tweede week moest ik er ook nog een spuit Gonal-F naast zetten. Dat is om mijn eicellen sneller te laten rijpen en groter te laten worden.” Op de vraag of ze echt last had van hormonale buien is Michelle kort en krachtig: “Nee, ik was vrij normaal, ik was wel vermoeid, had af en toe last van een opgezette buik, maar verder eigenlijk weinig last gehad. Ik ben van tevoren goed ingelicht van wat ik allemaal kon verwachten, maar ik had van weinig dingen last.”

Oogsten

Na drie weken ging Michelle elke ochtend naar het ziekenhuis om een inwendige echo te laten maken. Op deze manier konden ze zien of de eicel groot genoeg was om te oogsten en konden ze beslissen of ze kon stoppen met het spuiten van de medicatie.

Alles bleek goed, en de volgende ochtend hadden Michelle, Claire en haar man Martijn een afspraak in het ziekenhuis. Michelle mocht liggen in een kraambed met haar benen in de welbekende steigers. Ze kreeg een morfine-injectie in haar arm en de echoapparatuur werd op haar buik gezet. “Met een hele lange naald gingen ze in mijn eitjes prikken, en dat ging niet altijd even goed. Alsof je met een vork een doperwt van je bord probeert te prikken en je doperwt schiet weg. Dat voelde niet altijd even fijn, maar ik had gelukkig morfine en dit alles duurde zo ongeveer maar vijf minuten. Na afloop kreeg ik een uur de tijd om bij te komen, en dat was wel zo prettig.”

Terwijl bij Michelle de eicellen werden geoogst, werd Martijn naar een ander kamertje gebracht. Hier mocht hij zijn sperma in een potje doen. Zijn zaadcellen en Michelle’s eicellen werden direct naar het lab gestuurd. “We waren verrast dat we al na een uur het bericht kregen dat er goede embryo’s uit zijn gekomen. Het waren er om precies te zijn zes stuks. Één van de embryo’s werd vier dagen later bij Claire geplaatst. De andere vijf werden ingevroren.”

Zwanger

Na twee weken kon Claire een zwangerschapstest doen en zodra ze wakker was, rende ze linea recta naar het toilet om op het staafje te plassen. Uiteraard was Michelle de eerste aan wie ze het positieve bericht liet weten.

De zwangerschap verliep prima en na een tijdje vroeg Claire aan Michelle of ze een naam wilde bedenken voor de baby, want na alles wat ze heeft gedaan vond ze dit een hele bijzondere manier om Michelle te bedanken. “Ontroerd als ik was, kwam ik als eerste met de namen Richard en Emil, want zo heet mijn vader. Ik zei dat Sara ook vernoemd was naar haar oma’s en dat ik het wel heel tof zou vinden als ‘mijn’ zoon ook vernoemd zou worden naar zijn biologische opa.”

Op 2 oktober belde Claire naar Michelle met het grote nieuws dat ze samen mama zijn geworden. Het is een gezonde jongen geworden met een prachtige lengte en gewicht. Zijn tweede naam is Emil geworden. “Onze zoon is een geweldig lief ventje en hij groeit en eet goed. Sara heb ik vanaf dag één betrokken bij het hele proces, en we zijn samen op kraamvisite geweest. Ze heeft de baby toen ook mogen vasthouden en een flesje mogen geven. Ondanks dat deze jongen een heel speciaal plekje heeft in mijn hart, heb ik er niet meer gevoelens bij dan nodig. Hij heeft een fantastische moeder en een hele lieve vader. Hij groeit op in een stabiel gezin met een zorgzame grote zus. En mocht het contact toch op de één of andere manier verwateren, dan heeft hij het recht om vanaf zijn twaalfde jaar contact te zoeken met het donorregister om erachter te komen dat 50% van zijn DNA van mij afkomt.”

Tekst: Fela de Wit, Beeld Unsplash.com

Ook een ervaringsverhaal delen? Mail naar redactie@fabulousmama.nl

Lees ook: Een medisch bijzondere prestatie, gebroken vliezen vanaf de 17e week

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama
magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief