Een paar weken geleden vroeg de crèche alle ouders om een gezinsfoto mee te geven, zodat de kinderen in de groep iets over hun familie konden vertellen. Een schattig idee, toch? Dus ik koos een foto waar we er allemaal tiptop op stonden – Maya met een grote glimlach, mijn man en ik stralend ernaast. Perfect. Die middag stelde ik me al voor hoe Maya in de kring over ons zou opscheppen. Ik zag het helemaal voor me: ‘Mijn papa leest elke avond een verhaaltje voor en maakt me altijd aan het lachen!’ Of: ‘Mijn mama vlecht mijn haren zó mooi, alsof ik een prinses ben.’
Ik zat op mijn werk met tranen in mijn ogen van trots, terwijl ik allerlei mooie scenario’s in mijn hoofd afspeelde. Maar ja, de realiteit van peuters is… anders.
Die middag liep ik vol nieuwsgierigheid (en stiekem toch ook een beetje trots met mijn neus in de lucht) de crèche binnen. Een van de leidsters kwam met een grote glimlach op me af. Wat lief, dacht ik nog, ze gaan me vast vertellen hoe geweldig Maya het deed. Maar nee hoor. Terwijl de leidster proestend van het lachen haar verhaal deed, voelde ik de grond onder mijn voeten verdwijnen.
Wat Maya had verteld? ‘Mijn papa drinkt elke dag biertjes en mijn mama ligt altijd te slapen op de bank.’ PARDON? Mijn mond viel open. Ik weet niet wie die ouders zijn, maar wij in elk geval niet! Natuurlijk gaat mijn man wel eens een biertje drinken, maar dat is echt zelden. En ja, ik val wel eens in slaap op de bank, maar dat is pas nádat Maya in bed ligt. Dus hoe ze dit beeld bij elkaar heeft gefantaseerd? Geen idee.
Met een vuurrood hoofd probeerde ik de leidster uit te leggen hoe het écht zit. Gelukkig kon ze er hard om lachen. Maar mijn roze wolk? Die was in één klap verdwenen. Dus bij deze: bedankt, Maya. Jij en je verhalen verdienen een plek in een comedyshow.
Ben jij ook een ‘taboemoeder’? Mail naar online@100pm.nl o.v.v. Taboemoeder.