Taboemoeder: ‘Door mijn onoplettendheid loopt mijn kind nu mank’

Janine (27): Mijn zoontje kwam nogal onverwachts ter wereld. Ik was 19 en net begonnen met mijn studie. Voor die studie was ik verhuisd naar een nieuwe stad, waardoor mijn relatie nogal onder druk kwam te staan. Met kerst ging ik hem opzoeken, en ontdekten we dat de vonk eigenlijk een beetje weg was. We besloten de relatie te beëindigen. Vijf weken later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.

De eerste weken durfde ik het niet aan mijn ex te vertellen. Ik was bang dat hij me niet zou geloven, of dat hij zou denken dat het een poging was om weer bij elkaar te komen. Drie weken lang sloot ik me op in mijn studentenkamer. Lessen sloeg ik over, mijn huisgenoten probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden.

We hadden er vertrouwen in dat het goed zou komen met deze baby.

Ik heb in die weken heel erg getwijfeld wat ik zou doen. Een abortus leek me de beste optie, maar ik was er ook ontzettend bang voor. Uiteindelijk heb ik het heel laf via een sms’je aan mijn ex verteld. Hij reageerde geschrokken maar begripvol en kwam met zijn moeder naar me toe.

Samen met haar besloten we dat we ervoor zouden gaan. Ook al wilden we allebei geen relatie meer, we hadden er vertrouwen in dat het goed zou komen met deze baby. Ik besloot mijn studie nog een jaar uit te stellen en trok bij zijn ouders in. Mijn eigen ouders wonen in het buitenland, dus zij konden weinig doen om te helpen.

Dankzij mijn vriendinnen kon ik naast het onverwachte moederschap ook een normaal studentenleven leiden.

Na de geboorte van ons zoontje hebben we een co-ouderschap afgesproken. Op die manier kon ik in deeltijd toch mijn studie weer oppakken en hopelijk een goede baan krijgen. Zijn ouders pasten op als hij aan het werk was. Dankzij deze constructie kon ik redelijk zorgeloos studeren en zelfs een paar gezellige vriendinnen maken.

Samen met die meiden ging ik regelmatig uit, op de dagen dat mijn zoon bij zijn vader was. Op die manier groeide de groep steeds ietsjes meer. Uiteindelijk waren we met ongeveer twintig meiden, die elkaar minstens een keer per twee weken zagen. Het was heel prettig voor mij om naast mijn onverwachte moederschap ook een normaal studentenleven te kunnen leiden.

Om bij de groep te horen, moest ik eigenlijk 24/7 bereikbaar zijn via WhatsApp.

Maar ondanks de voordelen, was het best lastig om al die sociale contacten bij te houden. Ik zat op en gegeven moment in zo’n honderd verschillende WhatsApp-groepen. En met al die meiden is er altijd wel iemand die even haar hart wil luchten. Niet reageren werd ook slecht geaccepteerd: om bij de groep te horen moest je eigenlijk 24/7 bereikbaar zijn via de chat.

In het begin zette ik mijn telefoon op stil als ik met mijn zoontje was. Hij was al snel een behoorlijke wildebras, dus ik wilde hem goed in de gaten kunnen houden. Maar na een paar negatieve reacties, begon ik steeds vaker ‘eventjes’ mijn berichtjes te checken als mijn zoontje er was. En hoe vaker het goed ging, hoe vaker ik mezelf verloor in verhitte discussies over de vreselijke ex van vriendin A. en het zelfbruiner-ongeluk van vriendin B.

Een van mijn vriendinnen had ruzie met haar vriend en duidelijk behoefte aan steun.

Het was een lastige situatie. Als ik aandacht aan mijn vriendinnen schonk, voelde ik me schuldig dat ik niet volop genoot van mijn tijd met mijn zoon. En andersom voelde ik me ook rot als ik mijn meiden negeerde om tijd met mijn zoontje door te brengen. Dus deed ik een tijdlang allebei halfslachtig.

Totdat ik op een dag met mijn zoontje in de speeltuin was. Hij was toen bijna vier en hield enorm van klimmen en klauteren. Ik zat op het bankje naast de glijbaan, vanwaar ik de hele speeltuin goed kon overzien. Zodra hij lekker aan het spelen was, checkte ik snel even mijn berichtjes. Een van mijn vriendinnen had knallende ruzie met haar vriend gehad en had duidelijk behoefte aan steun.

Zijn been lag in twee rare hoeken en zijn voet zat bijna achterstevoren.

Ik zat middenin een lang betoog om haar zelfvertrouwen te boosten, toen ik een schreeuw hoorde. Verschrikt keek ik op, en zag mijn zoontje gillend op de grond liggen. Hij huilde wel vaker, maar dit geluid had ik hem nog nooit horen produceren. En toen zag ik zijn been. Mijn hart stond even stil. Het lag in twee heel rare hoeken, en zijn voet zat bijna achterstevoren.

Ik belde een ambulance en mijn zoontje moest direct geopereerd worden. Hij was van de glijbaan gesprongen en verkeerd terechtgekomen. Zijn onderbeen was op zeven plekken gebroken en er moesten ijzeren pinnen in zijn bot worden geschroefd. De dokter wist toen al vrij zeker dat het nooit meer helemaal goed zou komen.

Ik moet de rest van mijn leven door met dit schuldgevoel.

Tot op de dag van vandaag loopt mijn kind mank. En dat alleen omdat ik zo nodig op mijn telefoon moest kijken. Ik heb mijn ex nooit durven vertellen dat mijn onoplettendheid de schuld was van het ongeluk. Na die dag ben ik uit de meeste groepsgesprekken gestapt. Sommige vriendinnen spreek ik daardoor bijna nooit meer, maar gelukkig zijn er een paar met wie ik nog wel goed contact heb.

Ongedaan maken kan ik het niet, maar als ik nu met mijn zoontje ben, zet ik mijn telefoon uit. Hij is het allerbelangrijkste in mijn leven en hij verdient mijn volledige aandacht. Over een tijdje moet hij waarschijnlijk opnieuw geopereerd worden. Ik hoop dat ze zijn been dan nog iets beter kunnen maken. De rest van mijn leven moet ik door met dit schuldgevoel.