Taboemoeder: ‘Ik vind het helemaal niet leuk om moeder te zijn’

Agnes (40): Van kleins af aan droomde ik ervan om moeder te zijn. Mijn poppen kwamen niks tekort en zodra ik oud genoeg was ging ik oppassen bij kindjes in de buurt. Zodra ik een vaste vriend en een goede baan had, wilde ik beginnen met ‘proberen’.

Helaas bleek dat zwanger worden voor mij niet vanzelfsprekend zou gaan. Na anderhalf jaar vruchteloos proberen, gingen mijn lief en ik de medische molen in. Het probleem bleek bij mij te liggen: ik had endometriose en meerdere cysten op mijn eierstok. Mijn wereld stortte in.

In de jaren daarna onderging ik meerdere pijnlijke operaties, probeerden we ICSI en deden we meerdere rondes IVF. Allemaal zonder resultaat. Ik raakte het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt en er ontstonden heftige spanningen in mijn relatie. We besloten om het op te geven en ons neer te leggen bij een kinderloos leven.

En toen bleek ik zwanger. De laatste IVF-behandeling had toch aangeslagen, maar ik had te vroeg getest. Zielsgelukkig was ik, een paar dagen lang straalde ik als een idioot en kon ik niet stoppen met glimlachen. Maar toen begon het overgeven.

Voor 33 lange weken voelde ik me hondsberoerd.

Voor 33 lange weken was ik hondsberoerd. Ik gaf dagelijks meerdere keren over, kon amper eten binnenhouden en werd tot vier keer toe in het ziekenhuis opgenomen wegens uitdroging. Op het moment dat de weeën begonnen was ik zo verzwakt, dat werd besloten dat de baby met een keizersnede gehaald moest worden. Mij maakte het allemaal weinig meer uit, ik wilde me gewoon niet meer zo ziek voelen.

In de weken na de bevalling knapte ik verrassend snel op. Met de geboorte van Lauren was het spugen direct gestopt en ik kon langzaam weer genieten van eten. Mijn vriend had vakantiedagen opgenomen, zodat hij de eerste weken bij zijn gezin kon zijn. Bovendien kreeg ik extra kraamhulp omdat ik zo ziek was geweest, waardoor ik alles makkelijk aankon.

Vol trots hees ik mijn dochter in schattige rompertjes en showde ik haar aan kraamvisite. Ze was een makkelijke baby, die zelden huilde en veel sliep. Ze ontwikkelde zich in een razend tempo; met krap vier maanden kon ze al omrollen.

Zo erg als ik vroeger naar het moederschap verlangde, zo ontzettend staat het me nu tegen

Ondertussen ging mijn vriend weer aan het werk. Ik had mijn baan opgegeven om voor Lauren te zorgen, in ieder geval de eerste paar jaar. Ik merkte dat hij ongemakkelijk werd als ik naar zijn werkdag vroeg, maar dacht dat hij zich schuldig voelde omdat ik de hele dag met onze baby bezig was. Na een paar weken begon het me echter te irriteren en vroeg ik boos wat er nou aan de hand was.

Hij begon te huilen en biechtte op dat hij al een tijd verliefd was op zijn collega. Zij had hem een luisterend oor geboden tijdens onze IVF-pogingen en de vonk was overgeslagen. Tijdens mijn zwangerschap had hij geprobeerd zich eroverheen te zetten, maar hij kon haar niet vergeten en wilde met haar verder.

Inmiddels is Lauren vijf jaar oud. Ik ben dus al ruim vier jaar alleenstaande moeder. En hoewel ik het nooit zou toegeven, vind ik er geen bal aan. Zo erg als ik vroeger naar het moederschap verlangde, zo ontzettend staat het me nu tegen. Het ligt echt niet aan mijn dochter, want ik hou van haar, maar het moederschap doet me gewoon weinig.

Ik weet dat het afschuwelijk is, maar ik wou dat ik gewoon mijn spullen kon pakken en weggaan

Naar de buitenwereld doe ik alsof alles geweldig is. Zoals elke moeder schep ik op over de prestaties van mijn kind en laat ik haar tekeningen zien. Maar ik haat het zo erg dat ik geen eigen identiteit meer heb. Ik moet rondkomen van de allimentatie die mijn vriend betaalt en een uitekering en heb amper nog een sociaal leven. Dat is niet Laurens schuld, maar als ik geen moeder was geworden, was dit nooit gebeurd. Stiekem denk ik dat ik haar dat kwalijk neem.

Iedere gebroken nacht, elke keer als ze ziek is, iedere ouderavond op school doet me verlangen naar een leven zonder kinderen. Ik weet dat het afschuwelijk is, maar ik wou dat ik gewoon mijn spullen kon pakken en weggaan.

Sinds kort ben ik in therapie, waar ik leer om te gaan met mijn emoties. De psycholoog denkt dat mijn verwachtingen te hoog waren en mijn zwangerschap en bevalling te traumatisch, waardoor ik een mentale blokkade opwerp tegen mijn dochter en het moederschap. Met EMDR en imaginatietherapie werken we eraan dat ik mijn rol als mama leer omarmen. Langzaam gaat het steeds beter, dus ik hoop dat ik snel alsnog die roze wolk kan ervaren waar moeders het altijd over lijken te hebben.

Heb jij ook een geheim dat je – anoniem – met de lezers van fabmama.nl wil delen? Mail je verhaal naar webredactie@fabmama.nl | Nooit meer iets missen? Bekijk onze voordelige abonnementen.