Taboemoeder: ‘Ik verpakte de drol van mijn dochter als een bonbon.’

Hoi! Mijn naam is Jessica, en als trotse mama van een dochter van 3 jaar heb ik wel een verhaal dat perfect past in jullie rubriek de Taboemoeder. Want laten we eerlijk zijn, sommige dingen bespreek je nu eenmaal niet zo snel op een koffieochtendje met andere moeders. Maar vandaag deel ik mijn ‘bonbon-avontuur’ met jullie!

Beeld: Unsplash

Vanaf het moment dat onze dochter geboren werd, heb ik álles aan haar geweldig gevonden. En ja, dan heb ik het ook echt over álles – zelfs haar poep. Waar de meeste ouders klagen over stinkende luiers en doorgelekte pampers, genoot ik van elke luierwissel. Het fascineerde me. Mijn man en ik maakten er zelfs grapjes over. We noemden haar kleine drolletjes kunstwerken, soms zo perfect van vorm dat we ze wel tentoon wilden stellen. Absurd? Misschien. Maar wij hadden er de grootste lol om…

Op een dag was mijn man aan het werk en ik was thuis met onze dochter. En ja hoor, het was weer zover: ze had gepoept. Toen ik haar pamper verschoonde, was ik oprecht onder de indruk. Het was een perfecte kleine pyramide, glanzend en in verschillende lagen – je zou bijna zeggen dat het een klein kunstwerk was! De gedachte flitste door mijn hoofd: dit zou zomaar een bonbon kunnen zijn. Voor ik het wist, had ik het drolletje in aluminiumfolie gewikkeld en legde het op het aanrecht. Mijn plan? Mijn man te grazen nemen Hij is dol op lekkernijen en zou meteen in de verleiding komen.

Die avond kwam hij hongerig thuis van een lange dag werken. Het eerste wat hem opviel was natuurlijk het stukje folie op het aanrecht. ‘Wat zit daarin?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Een bonbon,’ antwoordde ik met een stalen gezicht, terwijl ik inwendig de slappe lach had. Hij maakte een vreugdesprongetje en deed zelfs zijn handen in de lucht, roepend: ‘Mmmm, een bonbon!’ in zijn beste Frans accent. Op dat moment moest ik snel naar de bijkeuken vluchten, anders zou hij mijn lachende gezicht zien.

En ja hoor, met het water in zijn mond opende hij de folie… en zag meteen dat het géén bonbon was, maar een drol. Ik barstte in schaterlachen uit, maar mijn man? Die kon er toch nét wat minder hard om lachen. 😅

Nu, jaren later, vertellen we dit verhaal nog steeds vaak aan vrienden en familie. En nog steeds kan ik het niet navertellen zonder dat de tranen van het lachen over mijn wangen rollen. Mijn man? Die kijkt me dan met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar gelukkig kan hij er inmiddels ook wel om lachen (een beetje dan). Het is misschien niet het meest gebruikelijke verhaal, maar hé, het hoort allemaal bij het ouderschap, toch?