Taboemoeder: ‘Mijn dochter is een pestkop en ik laat het gaan’

Jane (40): Ik heb twee kinderen. Mijn dochter Jessica zit in groep 6 van de basisschool. Haar broertje, Jayce, kreeg ik met een nieuwe partner. Hij is twee jaar oud en gaat dus nog niet naar school.

De kinderen verschillen van elkaar als dag en nacht. Jayce is een nieuwsgierig mannetje en zoekt graag het gezelschap van anderen op. Jessica is wat meer teruggetrokken. Ze is niet erg verlegen, maar zo kan ze wel overkomen.

Ze was boos op haar vader dat hij wegging en wilde niks meer met hem te maken hebben.

Toen mijn ex-man en ik uit elkaar gingen, was Jessica zes jaar oud. Hoewel we redelijk vriendschappelijk uit elkaar gingen, trok mijn dochter het zich ontzettend aan. Ze was boos op haar vader dat hij wegging en wilde niks meer met hem te maken hebben.

Gelukkig was die boosheid niet van heel lange duur. Na een paar moeilijke gesprekken snapte ze dat we allebei nog steeds van haar houden. Ze gaat nu eens per maand een weekend naar haar vader. De rest van de tijd woont ze bij mij.

Ze laat het niet erg merken, maar ik weet dat ze het moeilijk vindt om met alle veranderingen om te gaan.

Met mijn nieuwe partner kan Jessica redelijk overweg. Ook dit was weer even wennen voor haar. Ze was net een beetje gewend aan de nieuwe situatie, toen er ineens weer een andere vaderfiguur in haar leven kwam. En toen vrij snel ook nog een klein, lawaaierig broertje.

Ze laat het niet erg merken, maar ik weet dat ze het moeilijk vindt om met alle veranderingen om te gaan. Het is ook niet niks, voor zo’n jong kind. Hoe goed ik er ook mee om probeer te gaan, ik merk dat ik me schuldig voel. En dat ik haar daardoor niet streng genoeg behandel.

Ik ging er vanuit dat het een eenmalige, vreemde actie was.

Ongeveer een maand geleden kreeg ik een telefoontje van een andere moeder uit Jessica’s klas. Haar dochter had een sportmedaille mee naar school genomen om te laten zien aan de juf. Vervolgens had Jessica deze afgepakt en in de vuilnisbak gegooid.

Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn stille, teruggetrokken dochter zou zoiets toch nooit doen? Stamelend maakte ik excuses aan de andere moeder. Maar tegen Jessica zei ik niks. Ik wilde haar niet terechtwijzen en verdrietig maken. En ik ging er vanuit dat het een eenmalige, vreemde actie was.

Ze duwt kinderen op het schoolplein, scheldt mensen uit en pest een meisje voortdurend.

Deze week vervloog die naïeve gedachte. Bij het tienminutengesprek kreeg ik van een timide juf te horen dat Jessica de laatste maanden regelmatig ongewenst gedrag vertoont. Ze duwt kinderen op het schoolplein, scheldt mensen uit en pest een meisje voortdurend.

Ik weet nog niet zo goed wat ik met deze informatie moet. Natuurlijk wil ik Jessica aanspreken op dit gedrag. Maar ik ben doodsbang dat het te maken heeft met de scheiding. Dat het door mij komt dat ze zich zo opstelt. Dus stel ik het nu al bijna een week uit. Hopend dat de wijsheid me treft.