Martine (37): Vlak na de geboorte van onze zoon Bram, kwamen mijn man en ik tot de conclusie dat onze relatie niet goed meer werkte. We besloten te scheiden, en sindsdien sta ik er grotendeels alleen voor als moeder.
Ik denk dat ik me ergens heel schuldig voel tegenover mijn zoon. Al voor ik zwanger werd wist ik dat zijn vader niet de juiste man voor mij was, maar ik durfde de stap niet te zetten. Eigenlijk heb ik hem vooral op de wereld gezet in de hoop dat hij onze relatie kon redden. Stom natuurlijk.
Het woord ‘nee’ kreeg mijn zoon maar zelden te horen.
Streng zijn is nooit mijn sterke kant geweest. Als peuter dicteerde Bram al precies hoe onze tijd samen eruit moest zien. Wilde hij naar de kinderboerderij, dan gingen we meteen. Ik kocht alles voor hem wat hij maar wilde en het woord ‘nee’ kreeg hij maar zelden te horen.
Zijn vader is iets strenger, maar ook hij voelt zich schuldig over de scheiding. Bovendien heeft hij nu een nieuw gezin, dat wel bij hem woont. Ik vermoed dat hij onze zoon ook een beetje verwent, om goed te maken dat hij hem niet zo vaak ziet.
Hij heeft zelfs al een keer geprobeerd om de juf een stomp te verkopen.
Als gevolg van onze gebrekkige opvoeding, is Bram nu een behoorlijk druk en ongedisciplineerd kind. Eerst hadden wij daar zelf vooral last van, maar sinds kort gaat hij naar school. Daar moet hij zich ineens aan allerlei regels houden, en dat gaat best lastig.
Als iemand hem vertelt dat iets niet mag, begint hij keihard te schreeuwen. Hij heeft zelfs al een keer geprobeerd om de juf een stomp te verkopen. Al na twee weken werden mijn ex en ik uitgenodigd voor een speciaal gesprekje met de school.
We moesten op school komen om het onhandelbare gedrag van onze zoon te bespreken.
Ze wilden, uiteraard, het onhandelbare gedrag van ons kind bespreken. Ik heb me nog nooit zo’n grote mislukkeling gevoeld als op dat moment. Voornamelijk door mijn gebrek aan discipline is mijn zoon op school een klein monster. Hoe diep kan je zinken als moeder?
En dus besloot ik te liegen. Ik vertelde de juf dat er al langer het vermoeden bestaat dat Bram autisme heeft, en dat hij zich daarom onaangepast gedraagt. Mijn ex durfde denk ik niet te zeggen dat hij hier nog nooit eerder iets over had gehoord, want hij knikte braaf mee met mijn verhaal.
Er is zelfs sprake van dat er een speciale begeleider wordt aangenomen om hem extra te steunen.
De juf was ontzettend begripvol en benoemde zelfs dat het voor ons ook niet makkelijk moest zijn. Ik knikte braaf en voelde me ondertussen ongelooflijk schuldig. We spraken af dat ze Bram voorlopig wat extra zou ontzien: hij kon er immers niets aan doen dat hij zich soms wat apart gedraagt. Er is zelfs sprake van dat er een speciale begeleider wordt aangenomen om hem extra te steunen.
Sinds het gesprek op school probeer ik wat flinker te zijn in mijn opvoedstijl. Mijn zoon krijgt nu af en toe straf en ik zeg vaker ‘nee’. Als inspiratie heb ik alle afleveringen van Supernanny Jo Frost gekeken. Als die ouders het kunnen, moet het mij ook lukken. Hopelijk is extra begeleiding op school dan ook niet meer nodig, en komt mijn leugen nooit uit.