‘Sorry mamma, het kan niet anders’

Patricia (46) is getrouwd met Ron (50) en moeder van Kylian (21) en Dalisay (15). Dalisay leed sinds haar dertiende aan anorexia nervosa. Drie jaar geleden, op 19 mei 2017, koos ze ervoor niet verder te leven. 

Patricia: “Vrede zal ik er nooit mee krijgen. Ik mis haar nog elke dag. Naarmate de tijd verstrijkt, komt het meer binnen: Dalisay komt écht niet meer terug. Maar ik leer er steeds beter mee leven. Het was haar keus en al wilde ik het niet, ik ben supertrots op haar.”

Sprankje hoop
“Dalisay betekent ‘puur’. Ze is vernoemd naar het Filipijnse Foster Parent-kindje dat wij vroeger als gezin hadden. Toen Dalisay overleed, was ze op gezond gewicht. Maar dat betekent niet dat de ziekte weg was. In haar hoofd was de ziekte altijd actief. De hele dag had ze negatieve gedachten over zichzelf: je bent niks waard, je bent te dik, je bent niet goed… Ze voelde zich rot en depressief. Juist omdat ze beter op gewicht was, waren die gevoelens intenser. Bij ondergewicht worden die gevoelens gedempt. Dalisay heeft tientallen pogingen gedaan om een  einde aan haar leven te maken. In augustus 2016 probeerde ze het voor het eerst. Ze was toen veertien jaar. Later las ik in haar dagboek: ‘Sorry mama, het kan niet anders…’ Ik wist hoe moeilijk ze het had. Drie weken voor haar overlijden had ze ook een poging gedaan. Ze verbleef toen al langere tijd in een kliniek. Ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Ik hoopte het zo, want ik kon me niet voorstellen hoe ik verder zou moeten zonder haar. Op Moederdag stuurde ze een zelfgemaakt kaartje waarop stond dat ze van me hield en ervoor ging. Ze had voor het eerst sinds tijden de rust gehad om een hele film te kijken. Ik had weer een sprankje hoop. Een paar dagen later stond de politie voor de deur. Ik wist meteen dat het foute boel was. We zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan. Hoe ze het heeft gedaan vertel ik liever niet; vanwege privacyoverwegingen en ik wil ook niemand op een idee brengen.

Toen we aankwamen leefde Dalisay nog. Maar als ze deze poging zou overleven, zou ze hersendood zijn. Dat wilde ik haar niet aandoen: gevangen blijven in een lichaam waar ze zo’n hekel aan had. Gelukkig hebben we die beslissing niet hoeven nemen. Toen ze overleed, heb ik tegen haar gezegd: ‘Meisje, het is goed zo. Dit is wat jij wilde.’”

Tekst Anne Bakker | Fotografie Tabitha van Duin

Lees het hele verhaal in Fabulous Mama editie 3-2020. Koop hem in de winkel of bestel deze hier.