Real life; ‘Ik heb heel veel afscheidsbrieven geschreven’

Real life, Cornelie (48) heeft een bipolaire stoornis: ze is manisch depressief. Sinds een aantal jaar organiseert ze tochten door de duinen met lotgenoten. ‘Tijdens een wandeling is alles bespreekbaar, ook suïcide. Dit werkt helend. Voor de ander én voor mij.’

Wandelen met lotgenoten

“De wandelingen met lotgenoten zijn magisch. Binnen tien minuten gaan we als een duikboot de diepte in. Als je wandelt kijk je elkaar niet aan, dat geeft mooie, intieme gesprekken. Als je elkaar aankijkt, is het soms lastig om dingen te zeggen waar je je voor schaamt. Wat ook helpt, is dat ik hetzelfde meemaak, dus er is meteen een soort verbroedering. Ik luister en spiegel. Ik vertel mensen niet wat ze moeten doen, maar geef terug wat ik zie en hoor. De rest laten we achter in de duinen. Het is heel kneuterig en laagdrempelig, maar de formule werkt fantastisch.

Het wandelen met lotgenoten is ook heilzaam voor mij. Ik vind het geweldig om te doen en nog leuker om te zien als iemand weer een beetje opgewekter weggaat. Maar ik moet wel oppassen dat ik niet te veel meega in andermans ellende. Ik voel natuurlijk heel erg mee, op een dieper niveau. Als het te intens wordt, verander ik van onderwerp. Het gaat bijvoorbeeld vaak over zelfmoordgedachten. Het is belangrijk om die bespreekbaar te maken, want als je erover praat, haal je de spanning ervan af. Alsof het ballonnetje een beetje leegloopt. Je hoeft je donkere gedachten niet langer weg te stoppen, ze mogen er zijn. Ik vraag heel concreet hoe ze het zouden willen doen en of ze al afscheidsbrieven hebben geschreven.

Waar het om gaat is dat mensen de ruimte krijgen om te vertellen wat er in ze omgaat. Ze kunnen alles aan mij vertellen, ik luister zonder oordeel. Dat werkt helend. Ik heb dat niet verzonnen, dat is ook het idee achter de suïcide bel lijn. Ik denk mee en zoek de balans. We gaan niet anderhalf uur over suïcide praten, we bespreken ook: wie kun je bellen als je deze gedachten hebt?

Real life; Het gevoel niet te willen leven, ken ik zelf maar al te goed.

Als ik wegzak, om wat voor reden dan ook, krijg ik al snel het gevoel: wat doe ik hier nog? Tot vorig jaar was ik ongeveer vier keer per jaar zes weken lang suïcidaal. Ik heb toen een second opinion gekregen om te kijken hoe we mij – met aanpassingen in de medicatie – beter in balans konden houden. Sindsdien gaat het een stuk beter.

Ik heb het afgelopen jaar één suïcidale periode gehad van twee weken. Als ik me zo voel, wandel ik niet met lotgenoten. Suïcidale gevoelens zijn het gevolg van mijn ziekte. Het is een reactie die ik krijg als het in mijn hoofd chemisch niet oké is. Normaal gesproken wil je als mens graag leven. Als je in het water valt, ga je watertrappelen omdat je niet wilt verdrinken. Als je suïcidaal bent, valt die levenslust volledig weg. Het is moeilijk voor te stellen als je veel levenssappen in je hebt, maar je denkt dat iedereen, ook je kinderen, beter af zijn zonder jou. Zó slecht voel je je over jezelf.

Mensen zeggen: “Je moet meer van jezelf houden.” Maar dat is precies het probleem: ik weet niet waar die knop zit. Ik heb heel veel afscheidsbrieven geschreven in mijn leven. Voornamelijk aan mijn kinderen, Florentine (15), Frederik (14) en Olivier (11), om tegen ze te zeggen dat ik heel veel van ze hou, maar dat het een ziekte is die mij zo naar beneden haalt. Ik heb ze allemaal bewaard en als ik eraan denk, raakt het me weer. Dat soort gevoelens en gedachten hebben terwijl ik drie prachtige kinderen heb en een heel lieve man, maakt het extra eenzaam en verdrietig. Een suïcidale periode is heel zwaar…

Door Anne Bakker | Fotografie Tabitha van Duin

Het volledige verhaal van Cornelie lees je in de nieuwste Fabulous Mama 2-2021. Deze bestel je hier.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.