Persoonlijk: ‘Ik wilde echt niet nog een vierde’

Barbara (42, programmamaker bij een tv-producent) raakte twee jaar geleden per ongeluk zwanger. Ze had al drie kinderen, wilde er niet nog één en koos voor een abortus. “Maar daar, in die behandelkamer, met het medisch personeel druk in de weer, drong het tot me door: ik liet een abortus uitvoeren en er was geen weg meer terug…”

Persoonlijk: ‘Ik wilde echt niet nog een vierde’

“Ik raakte geheel onverwacht zwanger. Door de mirena spiraal heen. De spiraal zat er al zeven jaar in. Na vijf jaar moet je die eigenlijk vervangen, maar daar had ik niet aan gedacht. Door de mirena was ik al jaren niet meer echt ongesteld geweest, toch merkte ik vrij snel dat ik weleens in verwachting kon zijn. Mijn borsten deden pijn en ik had een raar, weeïg gevoel in mijn buik na het eten. Na een paar dagen dacht ik: het zal toch niet? Mijn man reageerde rustig: eerst testen, dan verder kijken.

De eerste test was onduidelijk, twijfelachtig. Een paar dagen later was de uitslag duidelijk positief. Hoelang ik zwanger was, wist ik niet precies. Maar dat het zo was, daar kon ik niet omheen. Het is moeilijk uit te leggen wat er op dat moment door me heen ging. Een mengeling van schrik, paniek en schuldgevoel. Een baby!? Ik moest er niet aan denken.

Mijn jongste was acht. Ik was uit de luiers, de kinderen zaten op school en ik genoot van de hervonden rust en vrijheid. Ik ben dol op mijn kinderen en geniet van het moederschap, maar als ik heel eerlijk ben: die baby- en kleuterfase was bij mij niet favoriet. Ik vond het druk, chaotisch en vermoeiend. Naarmate de kinderen groter werden, vond ik het steeds leuker. Ik had geen gebroken nachten meer, kon weer lekker gaan werken en ik had meer tijd voor mezelf. Bovendien voelde mijn gezin compleet. En oh ja… ik was al 40!

Abortus

Wat ik had gedaan als dit vijf jaar eerder was gebeurd? Ik weet het niet. Het doet er ook niet toe. Ik had op dit moment geen kinderwens. Ik vind het ook lastig om te denken in als…, dan… Het is zoals het is en abortus voelde als de beste optie. Natuurlijk heb ik wel eventjes getwijfeld. De weken voorafgaand aan mijn beslissing heb ik enorm lopen malen. Ik denk ook onder invloed van de hormonen. Ineens zag ik overal moeders met baby’s en begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn. Maar telkens kwam ik tot dezelfde conclusie: ik wilde het écht niet. Hoe schattig en lief baby’s ook zijn, bij de gedachte aan alle veranderingen die een baby met zich meebrengt, zakte de moed mij in de schoenen.

Tegelijkertijd zag ik ook op tegen de ingreep. Ik heb uitgebreid research gedaan naar alle mogelijkheden. Gelukkig was ik er snel bij. Want hoe verder in de zwangerschap, hoe heftiger de ingreep. Zo’n late abortus, als het echt al een minikindje is, had ik waarschijnlijk emotioneel niet aangekund. Maar voor mijn gevoel was er nog lang geen sprake van een baby. Ik was net een paar weken zwanger. In mijn buik zat een klompje cellen, waar uiteindelijk een baby uit zou kunnen groeien. Door er op die manier naar te kijken, was het voor mij behapbaar.

Noodzakelijk kwaad

Waar ik erg van schrok, waren de reacties van omstanders op internet. Vrouwen worden uitgescholden en krijgen schuldgevoelens aangepraat. Op het forum van de kliniek waar ik geholpen ben, roepen tegenstanders dat ‘wij’ onze kinderen laten weghalen omdat we geen grote auto voor de deur hebben. Alsof we onze zwangerschap afbreken omdat we liever geld uitgeven aan een Audi dan aan een baby! Dat soort kortzichtigheid irriteert mij mateloos. Ik ben altijd al voor keuzevrijheid geweest, het recht van vrouwen om zelf te beslissen over hun eigen lichaam. Maar sinds ik zelf heb meegemaakt hoe het is om een abortus te ondergaan, sta ik nóg meer achter dat standpunt.

Natuurlijk is abortus nooit een fijne of makkelijke oplossing en ik ben ook zeker geen voorstander van abortus als draaideur conceptiemiddel. Maar ik vind het schandalig hoe respectloos vrouwen worden behandeld door anti abortusactivisten. Hoezo zijn wij moordenaars? Alsof wij willens en wetens met voorbedachten rade zwanger zijn geworden om vervolgens een abortus te laten uitvoeren? Niemand ondergaat een abortus voor haar plezier. Het is een noodzakelijk kwaad. Je kunt je afvragen wat genadiger is voor een kind: het leven beëindigen voor het goed en wel begonnen is of het ongewenst, ernstig gehandicapt of bij een tienermoeder geboren laten worden?

Resuspositief

Mijn man vond abortus vanaf het begin de beste optie. Hij bekeek het vrij nuchter en praktisch. Mijn moeder ook. Vooral haar standpunt woog voor mij zwaar. Zij is een fantastisch en wijs mens en kan de dingen genuanceerd en vanuit verschillend perspectief bekijken. Ze benadrukte dat de keus helemaal aan mij was, maar dat ik goed moest nadenken over wat een baby zou betekenen voor mij en mijn gezin. Toen ik vertelde dat ik de keus voor abortus gemaakt had, reageerde ze heel lief en begrijpend. Zonder oordeel. Ze stond sowieso achter mijn beslissing, wat die ook zou zijn. Hetzelfde gold voor mijn zus en vriendinnen.

Ondertussen voelde ik me belabberd. Ik had veel last van misselijkheid en spuugde zo veel, dat ik in die paar weken zwangerschap kilo’s afviel. Achteraf bleek dat ik resuspositief was. Ik weet er het fijne niet van, maar het heeft te maken met je bloedgroep en het schijnt dat je daar erg misselijk van kunt worden. Ik voelde me vreselijk. En niet alleen fysiek. Hoewel ik vrij snel wist dat abortus voor mij de beste keuze was, had ik tijd nodig om alles te verwerken. Het was een proces van acceptatie en rouw. Na een week of twee was ik klaar om actie te ondernemen.

‘Het groeit in mijn
buik, het gebeurt in
mijn lichaam… Ik ben
groot voorstander van
‘baas in eigen buik’’

Bedenktijd

Ik wist al waar ik het wilde laten doen. Bij mij in de stad is een abortuskliniek. Ik had er goede verhalen over gelezen. Het leek me fijner dan een ziekenhuis, waar je tussen de zwangere vrouwen en moeders met baby’s ligt. Ik kon meteen terecht voor een echo. Dat was een moeilijk moment, hoe anders was het de vorige drie keren geweest! Ik voelde me intens verdrietig en ook schuldig, dat ik koos voor mezelf en niet voor het leven van deze ongeboren vrucht.

Ik heb vluchtig meegekeken op het scherm, liever zag ik het niet. Zo pijnlijk was het. Gelukkig was tijdens de echo mijn man erbij voor emotionele support. Hij vond het minder moeilijk dan ik, maar dat vind ik logisch. Het groeit in mijn buik, het gebeurt in mijn lichaam… Daarom is de keus uiteindelijk ook aan mij. Ik ben groot voorstander van ‘baas in eigen buik’.

Na die eerste afspraak moest ik vijf dagen wachten. Dat is de wettelijk verplichte bedenktijd. Ik snap wel waarom die regel is ingesteld: om te voorkomen dat vrouwen overhaast besluiten nemen. Maar het voelde vreselijk. Alsof ik werd weggestuurd om mijn ‘zonden’ te overdenken als een klein kind. Ik voelde me niet serieus genomen. Immers had ik mijn eigen bedenktijd al gehad, de afgelopen twee weken. Ik was niet zomaar tot deze beslissing gekomen. En nu moest ik – volgens protocol – nog bijna een hele week thuis gaan zitten wachten!

De kliniek

Op de dag van de afspraak was ik zo gespannen als een veer. Mijn man ging mee en dat was fijn. Ik mocht kiezen tussen een plaatselijke verdoving en een roesje. Ik koos voor het laatste, want ik wilde er zo min mogelijk van mee krijgen. Op de wc in de kliniek heb ik afscheid genomen. Ik heb mijn handen op mijn buik gelegd en in gedachten mijn excuses aangeboden aan het vruchtje in mijn buik. Ik heb uitgelegd dat ik hoopte dat dit de juiste beslissing was en dat er voor hem of haar nog een andere kans op leven zou komen.

Toen ik even later de verdoving kreeg, werd het me even te veel. Ik moest huilen en de verpleegkundige vroeg of ik het wel echt wilde. Ik legde uit dat ik achter mijn keuze stond, maar dat ik desondanks de situatie verdrietig vond. Daar, in die behandelkamer, met het medisch personeel druk in de weer, drong het echt helemaal tot me door. Ik liet een abortus doen en er was geen weg meer terug…

Bewust afscheid

Toen ik bijkwam, was het eerste dat me opviel dat ik niet meer misselijk was. Ik had zelfs ontzettend honger. Een paar koppen thee en vier plakken ontbijtkoek later stond ik weer buiten. Het voelde heel onwerkelijk. Een uur geleden was ik nog zwanger. Nu voelde ik me leeg en verdrietig. Maar vooral ook opgelucht. Er was eindelijk rust. Ik kon nu beginnen met verwerken en een plek geven aan deze verdrietige ervaring. Die avond heb ik samen met mijn man een kaarsje gebrand en nog eens heel bewust afscheid genomen. Ik had het liever niet meegemaakt en ik wens deze ervaring niemand toe. Maar ik ben blij dat ik de vrijheid had om te kiezen. Ik heb rust met de keuze die ik gemaakt heb.

Tekst Anne Bakker | Beeld Pexels.com

Dit artikel komt uit een eerdere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.