‘Opvoeden in een samengesteld gezin, het begon zo goed’

‘Opvoeden in een samengesteld gezin, het begon zo goed’
Vanaf het begin heb ik er nooit moeilijk over gedaan. Mijn partner en zijn ex zetten de lijnen uit voor de opvoeding van hun zoon. De eerste vier jaar van onze relatie ging dit eigenlijk heel organisch. We woonde ook nog niet fulltime samen. Waardoor ik ook minder de behoefte had om mijzelf thuis te willen voelen in zijn huis. De twee werelden kon ik goed scheiden.

Onrustig…

In die periode werkte ik op een leefgroep met kinderen in de leeftijd vier tot veertien jaar. Hierdoor was ik gewend om samen te werken met ouders in het opvoeden van kinderen die niet van mijzelf waren. Als ik terugdenk aan die periode was het voor mijzelf vrij onrustig. Ik draaide dag-, en slaap-, diensten voor mijn werk in Zeist en doordeweeks en in de weekenden sliep ik geregeld bij mijn partner in Amsterdam. Hierdoor was ik veel onderweg en in die zin rusteloos. In mijn eigen huis kwam ik op deze manier amper.

Ik moest vaak denken aan hoe dat voor kinderen in een scheiding is, dat constante ge-heen en weer. Het werk heb ik twaalf jaar vol gehouden, maar op een gegeven moment met het reizen naar mijn partner erbij was ik toe aan rust. Hoe moet dit zijn voor kinderen die elke keer heen en weer gaan. Als dit al vanaf jongs af aan is en ze niet de referentie hebben hoe het anders kan. Zouden zij dan ook het rusteloze gevoel ervaren? Ik blijf er altijd nieuwsgierig naar.

Opvoeden; hoe creëerde we ons eigen thuis, samen?

Vanwege het feit dat we nog niet samenwoonde was de tijd die we samen hadden ook echt voor ons twee. Naarmate onze liefde groeide kwam ik steeds vaker langs in de week dat zijn bonuszoon bij hem was. *lees hier in mijn blog hoe ik destijds ben voorgesteld aan mijn bonuszoon als zijn vader’s nieuwe vriendin. Op een gegeven moment draaide ik mee in zijn huishouden. Hielp mee waar nodig en natuurlijk stelde ik ook grenzen naar zijn zoon wanneer dat nodig was.

Toen we echt gingen samenwonen was het een vraag die mij regelmatig bezighield: “Hoe zou het gaan als we één huishouden vormden?” Hoe creëren we ons eigen thuis, samen?” En nog belangrijker hoe voegen we onze normen, waarden, wensen en onze opvattingen over opvoeden samen? De zorgen die ik had bleken overbodig. We hadden in de afgelopen vier jaar al een gezonde basis gelegd. Het ging als vanzelf, het voelde gewoon en natuurlijk. Door afstand te houden en de ouder zijn rol te laten vervullen, door mijzelf te zijn en grenzen te stellen wanneer dat gepast en nodig was, door plezier met elkaar te hebben en samen herinneringen te maken. Maar ook door bewust te zijn van de scheiding en de gevoelens die daaruit voort kunnen komen. Uiteindelijk bleek dat de basis waarop we verder konden bouwen. Mijn rol in het samenwonen bleef eigenlijk hetzelfde.

Heb je door dat je zojuist mijn gezag hebt ondermijnd omdat jij de ‘vaderkaart’ hebt gespeeld, ik voel mij totaal afgewezen als medeopvoeder!

Opvoeden

De echte verandering werd duidelijk toen onze dochter geboren werd. Nu drie jaar verder, vanaf het moment dat het opvoeden begonnen is bij onze dochter, merkte ik pas echt het verschil. Het verschil in samenwerken met mijn partner bedoel ik dan. Hoe natuurlijker het wordt om op te voeden in je eigen huis, hoe natuurlijker het wordt om alle kinderen gelijkwaardig hierin mee te nemen.

Vaak gaat dit goed, totdat ik ineens een onzichtbare grens overga en mijn partner tegenspreek of wanneer mijn partner zich ‘mengt’ in een opvoedgesprek tussen mij en mijn bonuszoon. We botsen met wat er op dat moment plaatsvindt, wanneer hij er anders over denkt en het gesprek overneemt. In tegenstelling tot hoe dit bij onze dochter gaat, word ik nu opeens op mijn plek gezet. Het is toch niet helemaal mijn rol. Soms is dit het ego van mijn partner wat in de weg zit en soms ben ik blijkbaar die onzichtbare grens over gegaan.

Tja, en soms bemoei ik mij ermee omdat ik het 3.er niet mee eens ben hoe het een en ander verloopt. Het gevoel dat dit met zich meebrengt is in alle gevallen vervelend. Mijn reactie op deze momenten, waarop ik aangesproken of afgewezen wordt op mijn rol, is dat ik mij terugtrek. Ik ga in de afstand en neem een houding aan. ‘Prima! Zoek het dan lekker uit, maar je hoeft ook niet te komen met vragen straks!’. Not so pretty, ik weet het. De hele reactie zegt eigenlijk, ’Ja hallo, weet je wel niet hoe moeilijk het is om te switchen van hoofdopvoeder naar verzorger/medeopvoeder in je eigen huis. Zie je dan niet hoe hard ik mijn best doe?’ Of ‘Heb je door dat je zojuist mijn gezag compleet hebt ondermijnd omdat jij de ‘vaderkaart’ hebt gespeeld? Ik voel mij totaal afgewezen als medeopvoeder!’.

Verschil

Hoe logisch het ook voor mijn partner mag zijn om, als zijn vader, het laatste woord te hebben, hoe meer het mij frustreert en mij het gevoel geeft ondergeschikt te zijn aan hem. De ‘vaderkaart’ is dan ook één van de opmerkingen, waar ik de meeste hekel aan heb in onze opvoeddiscussies. Dit zorgt er dan ook voor dat mijn partner en ik een goed gesprek hebben te voeren om samen weer als team te functioneren. Hierbij hebben we dan ook te kijken naar onze onderliggende verwachtingen, overtuigingen en gedachten, wat hard werken is. Want hoe graag we ook een vorm van gelijkwaardigheid zouden willen in ons samengesteld gezin, de werkelijkheid is dat er altijd verschil zal blijven.

Zin in meer inspiratie of op zoek naar concrete tips? Je leest ze op mijn website www.vansingletotbonusmama.nl.

Serena van Mil (36) is gezinscoach, columnist en oprichtster van het platform ‘van Single tot Bonusmama’. Ze is Bonusmama en Mama van Dymar (12) en Charlie-Fay (3), samen met haar verloofde leven zij als samengesteld gezin in Amsterdam Oud-West. 

Ps.: Op mijn website vind je ook mijn  ‘Bonusmama Affirmaties’ die jou op weg helpen de kickass versie van jezelf te zijn.

Instagram: Van Single tot Bonusmama
Facebook: Van Single tot Bonusmama
Fotocredit: Lotje van der Bie