Of je nou borst- of flesvoeding geeft, te streng bent of te slap: er is altijd wel een andere moeder bereid om je keihard onderuit te halen. Journalist Floor Bakhuys Roozeboom gaat op zoek naar het hoe en waarom van mommy bashing.
‘Zielig’, noemde de caissière mijn zoontje, omdat ik hem even het roze skipak van z’n nichtje had aangetrokken.
Mijn eerste ‘zweepslag des oordeels’ zal ik niet snel vergeten. Ik was nog niet eens moeder. Wel dertig weken zwanger. Op aanraden van collega-freelancers die me al waren voorgegaan in het moederschap, had ik me voorgenomen op tijd te stoppen met werken.
Echt even rust te nemen voor de bevalling. Dus bij een freelancersvergadering bij een van mijn opdrachtgevers zei ik na een bepaalde datum liever geen klussen meer te willen aannemen. “Om redenen die iedereen wel zal begrijpen”, voegde ik toe, met een lachje en een veelzeggende hand op mijn buik.
“Mag ik vragen hoeveel weken je dan bent?” De stem van de vrouw met de korte blonde bob die de vergadering voorzat, klonk zakelijk. “Eh, vijfendertig”, antwoordde ik aarzelend.
“Oh, kind, waar heb je het over? Ik heb destijds op de dag van mijn bevalling nog mijn laatste deadline afgetikt. Niks aan de hand.” Triomfantelijk keek ze me aan. Ik sloeg mijn ogen neer. Voelde mijn wangen rood worden. Als bevroren bleef ik zitten. Mijn hand nog op mijn buik. Starend naar mijn notitieboekje.
De verwachtingen waaraan moeders moeten voldoen, zijn zo idioot hoog. Alles moet perfect zijn. En daar voelen veel moeders zich dan verantwoordelijk voor.
Vooral op social media is de ‘mommy bashing-brigade’ actief, maar ook op straat, in de speeltuin of op een verjaardag is een kritische noot of ongezouten mening nooit ver weg. Of je nou borst- of flesvoeding geeft, werkt of juist thuisblijft, te streng bent of te slap: er is altijd wel iemand bereid om je op je fouten te wijzen.
Zoals de vrouw op straat die vond dat ik mijn zoontje wel erg ver voor mij uit liet drentelen (ik liep een paar meter achter hem). Of de caissière die mijn zoontje “zielig” noemde, omdat ik hem bij onverwachte vrieskou even het roze skipak van z’n nichtje had aangetrokken (hij is anderhalf).
Volgens orthopedagoog en gedragsdeskundige Mariëlle Beckers van Buro Bloei (zelf moeder van zeven kinderen) is juist onzekerheid vaak de drijvende kracht achter mommy bashing: “De verwachtingen waaraan moeders moeten voldoen, zijn zo idioot hoog. We krijgen gemiddeld steeds minder en steeds later kinderen. Dus wordt er steeds meer op die kinderen geprojecteerd. Alles moet perfect zijn. En daar voelen veel moeders zich dan verantwoordelijk voor.”
De kinderen kan het niets schelen. Het is allemaal show voor elkaar.
Volgens Babette Pul (zelfstandig communicatieprofessional en alleenstaande moeder van een dochter van 9) houden moeders elkaar gevangen in het keurslijf van een perfect plaatje. “Niemand kan toch altijd alles goed doen? Altijd gezond eten maken, de perfecte traktaties verzorgen, het ideale kinderfeestje geven… Een hardwerkende moeder van school was helemaal gestrest omdat ze soep moest maken voor het kerstdiner.
Dus ik zei: ‘Joh, doe gewoon twee blikken kippensoep in een pan, alsof die kinderen dat proeven.’ Ze keek me met grote ogen aan. Maar ik denk dan: leuk, al die handgemaakte tomatenspiesjes in de vorm van een kerstman. Maar de kinderen kan het niets schelen. Het is allemaal show voor elkaar.”
Het is hoog tijd om die negatieve spiraal van ‘mommy shaming’ te doorbreken.
Uit onderzoek van de Universiteit van Michigan blijkt dat twee op de drie vrouwen weleens last heeft van wat ze in het onderzoek mommy shaming noemen. Ook blijkt dat moeders die zelf geshamed zijn, eerder de neiging hebben om andere moeders te shamen. Ik zeg: hoog tijd dus om die negatieve spiraal te doorbreken.
Mijn eigen bescheiden eerste stap op weg naar verbetering, zette ik tijdens die ene freelancersvergadering. Natuurlijk had ik boos kunnen worden. Maar terwijl ik daar zo zat, hand op mijn buik, starend naar mijn notitieboekje, bedacht ik dat deze opmerking waarschijnlijk meer over haar zei, dan over mij.
Misschien had zij ook wel meer tijd voor zichzelf willen nemen, maar mocht ze dat niet van zichzelf. En dus maakte ik geen rotopmerking terug, maar haalde diep adem, keek op van mijn notitieblok en zei: “Goh, wat knap. Dat zou ik nou nooit kunnen.”
Dit is een ingekorte versie van een uitgebreide reportage over ‘mommy bashing’. Benieuwd naar het hele verhaal? Je leest het in fabulous mama | nummer 4 | 2018