‘Mijn dochter eet al twee jaar lang boterhammen ’s avonds’

Renate (32): “Hoeveel gezonde maaltijden er hier wel niet de prullenbak in zijn gegaan, je wilt het niet weten. Mijn dochter Merel (6) lust en eet echt niets. Ja, boterhammen, die gaan erin. En een appel, af en toe. Maar de avondmaaltijden? Die konden steevast richting vuilnisbak. Je leest het goed: kónden. Tegenwoordig valt er niet meer zo veel weg te gooien: ik kook simpelweg niet meer.

Toen Merel net begon met eten, gleed alles erin. Tot haar 2de verjaardag ongeveer: vanaf dat moment werden de avondmaaltijden een vreselijk gedoe. Wat ik ook kookte, hoe ik het ook aanbood, of ik nou wel of niet de strijd aanging: er kwam geen hap warm eten over Merels lippen. En geloof me, ik heb van alles geprobeerd. Kleine porties, belonen, helpen met koken, zorgen voor gezelligheid aan tafel: overal haalde ik tips en adviezen, maar niets hielp. Dat is frustrerend. Zo frustrerend zelfs, dat ik er twee jaar geleden mee opgehouden ben. Wil je niet? Dan niet.

Dus nu eet Merel al twee jaar lang boterhammen ’s avonds. En een vitaminepil. Ik kan het echt niet meer opbrengen om voor haar te koken. En aangezien Merel en ik maar met z’n tweetjes zijn, heb ik het koken dus maar helemaal uit mijn systeem geschrapt. Ik warm ’s avonds soep op voor mezelf. Of ik eet een magnetronmaaltijd. En ook ik ben aan de vitaminepillen. Als ik een avondje uit ga met vriendinnen, haal ik de schade in: heerlijk, een echte maaltijd.

Het ergste is misschien nog wel: we eten niet meer samen. Ik kan die boterhammen met smeerworst en pindakaas niet aanzien. Dus Merel eet meestal voor de televisie terwijl ik nog wat klusjes doe in huis. Het gezellig-de-dag-doornemen heb ik verplaatst naar haar badmoment. Dan kletsen we honderduit.

Merel vraagt soms of ik naast haar kom zitten als ze eet. Meestal kom ik dan met een excuus: de was komt net uit de machine, die moet ik ophangen. Natuurlijk plof ik af en toe wel naast haar op de bank. Maar de aanblik van die boterhammen roept bij mij onmiddellijk schuldgevoelens op. Ik weet namelijk best dat dit geen normale gang van zaken is. Dat ze het op deze manier nooit gaat leren. En dan stel ik me voor hoe ze later voor het eerst bij haar schoonouders gaat eten en niets lust: hoe ellendig zal ze zich dan voelen. Zelfs nu lopen we al tegen dat probleem aan.

Ze wordt soms uitgenodigd om bij een vriendinnetje te blijven eten. Merel heeft het een paar keer geprobeerd. Ook daar at ze niks. En natuurlijk zeiden de ouders daar iets over: ‘Wil je echt niet een hapje, Merel?’ Tegenwoordig slaat ze dit soort uitnodigingen zelf meestal maar af. En dat vind ik rot voor haar. Maar blijkbaar niet rot genoeg om de pannen weer uit de kast te halen. Daarvoor zijn er in het verleden te veel onaangeroerde maaltijden richting prullenbak gegaan.”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Ben jij ook een ‘taboemoeder’ en wil je (anoniem) een grote of kleine zonde opbiechten?Mail naar redactie@oseberg.nl  o.v.v. ‘Taboemoeder’.

Dit artikel komt uit een eerdere editie van Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.