Melinda: ‘Ik was geen moeder meer, maar mantelzorger.’

‘Alles draaide om de zorg voor mijn kinderen.’

‘Toen mijn dochter een aantal jaar geleden steeds slechter begon te slapen, stonden mijn man en ik op instorten’, vertelt Melinda. ‘Na veel onderzoek kregen we eindelijk duidelijkheid: ze heeft het 22Q11DS-syndroom. Een diagnose die alles veranderde. Het syndroom brengt een cocktail aan medische, psychische en lichamelijke problemen met zich mee, zoals ADD, epilepsie en sociale angststoornissen. Ook mijn man bleek het syndroom te hebben, wat betekende dat hij zelf ook medische zorg nodig had. Onze dagen bestonden uit ziekenhuisbezoeken, afspraken en regelwerk.’ Maar naast de zorg voor hun dochter, was er ook hun zoon, haar tweelingbroer. ‘Hij stond vaak in de schaduw van alle hectiek, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Na onderzoek bleek dat hij autisme en ADHD heeft. Voor hem was dat juist een opluchting: hij hoefde zich eindelijk niet meer anders voor te doen om erbij te horen. Maar voor ons was het opnieuw een klap. We wilden hem het liefst alle ruimte geven om zichzelf te zijn, maar met de zorg voor mijn dochter erbij was dat soms loodzwaar.’

Overlevingsmodus

De constante druk zorgde ervoor dat Melinda volledig in de overlevingsmodus raakte. ‘Ik had jarenlang geen oppas, een klein sociaal netwerk en weinig hulp. Het enige wat telde was dat iedereen in het gezin het redde. Totdat een hulpverlener me keihard confronteerde: ‘Jij bent geen moeder of partner meer, je bent mantelzorger, en je staat op instorten.’ Dat kwam aan als een mokerslag, maar het was wel wat ik nodig had om in te zien dat het zo niet langer kon. Ik stortte volledig in en vroeg hulp, iets wat ik veel eerder had moeten doen.’

De zorg voor haar dochter bleef intussen intens. ‘Het syndroom van mijn dochter lijkt geen grenzen te kennen. Elke keer als we denken dat we alles onder controle hebben, komt er weer iets nieuws bij. Naast haar verstandelijke beperking, epilepsie en slaapapneu, heeft ze ook een lage spierspanning en een sociale angststoornis. Het voelt soms alsof het nooit ophoudt.’

Burn-out en depressie

Melinda kreeg uiteindelijk de diagnose burn-out en depressie. ‘Ik dacht altijd dat mij dat niet kon overkomen. Ik ben een ‘niet lullen maar poetsen’-type. Maar mijn lichaam was gewoon op. In mijn hoofd wilde ik van alles, maar fysiek kon ik nauwelijks iets. Soms was zelfs het geluid van de vaatwasser te veel. Ik kon maar een paar uur per dag iets doen; de rest van de tijd moest ik rusten.’ Toch vond Melinda langzaam de weg omhoog. ‘Ik ben in therapie gegaan en begon weer kleine beetjes energie op te bouwen. Het was een lang proces, maar ik leerde vooral dat het oké is om niet alles te kunnen. Dat we als moeders niet altijd sterk hoeven te zijn, dat we ook slechte dagen mogen hebben. Het belangrijkste is dat je leert luisteren naar je eigen grenzen.’

Een krachtige boodschap

Melinda’s missie is duidelijk: andere (zorg)moeders helpen die het moeilijk hebben. ‘Ik wil moeders laten zien dat er hoop is, zelfs als je denkt dat je nooit meer uit die donkere tunnel komt. Het is niet makkelijk, maar het is mogelijk. We moeten af van dat ideaalbeeld waarin we altijd in balans moeten zijn. Het is oké om soms even stil te staan, om adem te halen, om hulp te vragen.’

Haar boodschap aan andere moeders? ‘Je hoeft het niet alleen te doen. Zoek steun, vraag om hulp en gun jezelf de ruimte om te herstellen. Je kunt pas voor anderen zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt.’

Heb je ook een persoonlijk verhaal dat je met ons zou willen delen? Stuur dan een mail naar online@100pm.nl.