Mein dein en Don Juan; blog van Liza Rebecca

Mein, dein en Don Juan; blog
Liza Rebecca (29) zingt, schrijft en praat. In haar werk als operazangeres, kinderboekenschrijfster en psychologe maakte ze al van alles mee. Sinds haar man Stephan en zoontje Elio (13 md) daar nog bij zijn gekomen, is er geen houden meer aan. Iedere dag beleeft ze nieuwe avonturen, van grote tot heel erg kleine. Een feest van herkenning voor de Fabulous Mama’s van nu.

Mein, dein en Don Juan

Mein en dein. Het blijft lastig als je dertien maanden bent. Met gretige blik wiebelt Elio naar het tafeltje en strekt zijn grijpgrage handjes naar Noah (20 md) uit. Dat die wafel in je handje van jou is, maar die in het handje van iemand anders niet, is nog een best ingewikkeld concept. Wie heeft dat nou weer bedacht? Zeker de een of andere suffe volwassene. Zo iemand die het ook niet grappig vindt als je je eten uit je mondje vist om lachend in d’r gezicht te lanceren, of een luier tot de nok te vullen als je op visite bent (en de luiertas blijkbaar toch de auto niet had gehaald en nog in het halletje stond…).

Noah huilt niet, maar duwt streng doch rechtvaardig de mollige vingertjes aan de kant. Hij is daar natuurlijk immuun voor, heeft ze zelf tenslotte ook.

Prop. Prop. Vanaf de andere kant wordt Elio volgestouwd door Noah’s grote zus. Zij is al drie dus weet prima wat er gaat gebeuren als je vijf mootjes mandarijn tegelijk naar binnen propt in een babymond. Náást die wafel die er dus al inzat. Precies. Blèh.

‘Vogel’ roept Noah ineens verrast, al wijzend naar het raam. En inderdaad, de vogels vliegen af en aan door hun besneeuwde tuin. (Ik ben zo iemand die zégt dat we zaadjes moeten kopen voor die arme beestjes in de kou. Deze mama had het dus echt gedaan.)

‘Vogel van tuin’ voegt hij er jolig aan toe. Goh. Op die leeftijd niet alleen kunnen zeggen dat het een vogel is, maar ook nog bedenken dat de vogel in kwestie niet van jou is, maar van een abstract personage in de vorm van de tuin zelf. Impressive. Elio zegt met veel enthousiasme ‘Tatata’, maar daar houdt het toch wel op.

Het was een leuke middag. Er werd gestappestapt in de sneeuw en ook binnen werd het huis naar behoren verbouwd. Iedere keer als Elio wegkroop, kroop Isa joelend achter hem aan en sleepte hem baldadig terug naar de speelhoek. Af en toe natuurlijk een boem, maar dat hoort erbij.

‘Noah valt iedere dag wel op zijn hoofd’, aldus zijn moeder, ‘gister viel hij nog van de trap, vandaag struikelde hij nog over de duplo. Boem.’

‘Boem!’ vult Noah haar lachend aan.

‘Ah doe jij zo vaak boem, lieffie?’ vraag ik voorzichtig.

‘Vaak Boem!’ bevestigt hij trots.

Monica bang, dacht ik meteen. Voor de Friends fans onder ons.

Toen was het tijd voor wat literatuur. Enthousiast trok Isa haar lievelingsboek uit de kast. Ik moest voorlezen vandaag. Hun moeder hoorden ze natuurlijk iedere dag al. Tijd voor wat nieuws. Ik ben de kwaadste niet, dus nestelde me welwillend in het midden van de grote, fluffy bank, nam Elio op schoot en klopte uitnodigend naast me. Ik begon te lezen. Heerlijk knus zo die kindjes aan alle kanten. Heel even luisterden ze alle drie in opperste stilte, dat was op zich fijn maar voorl raar. Vanaf bladzijde 4 begon het. Eerst Noah, zachtjes.

‘Vinder! Boemetje! Poes! Ieter! Tuin!’ misschien niet helemaal foutloos, maar nog steeds ongelofelijk voor een kind van nog geen twee. Ik las verder. Toen gebeurde het.

‘OEWABOEWABOEWABOE’ ging Elio als een wildeman tekeer.

Hele handje op en neer over z’n mond, terwijl hij een geluid produceerde waar menig operazanger jaloers op zou zijn. Twee lange seconden keken Isa en Noah me muisstil en afwachtend aan. Toen barstte het los.

De andere mama was alleen even naar de wc gegaan, maar toen ze terugkwam, waren de decibellen niet meer te tellen. Als drie joppies zaten ze nu alle drie ‘OEWABOEWABOEWABOE’.

Ik weet niet waarom, toch schaamde ik me een beetje. Zou mijn kind haar kind het praten hebben áfgeleerd, in plaats van zelf wat op te steken?

Een grote smile trok over haar gezicht. Pfiew. Kinderen horen geluid te maken en te lachen, daar waren we het gelukkig volmondig over eens.

De kids gingen in relatieve vrede nog even door met de verbouwing, dus wij hadden tijd voor een slokje thee. Normaal ben ik niet zo van het socializen op playdates, maar deze mama was echt een schat. Ze begon te vertellen over haar man en ik deed mijn best en keek oprecht geïnteresseerd.

‘Nou ja, omdat hij dus voor mij best wel veel vriendinnetjes had gehad, die hij ook altijd meteen introduceerde als de liefde van zijn leven, wilde zijn familie me eerst niet leren kennen. Eerst zien dan geloven, zeg maar.’

‘Ah, een echte Don Juan was jullie papa dus! Wordt Noah dan vast later ook!’ voegde ik er lachend naar de kinderen aan toe.

‘Don Juan papa! Hahaha’, klonk het heldere stemmetje van de Einstein onder ons. Zijn moeder rolde bijna van de bank. Ik schaamde me dood. Ik had zojuist zijn vader voor player uitgemaakt en het ventje had het woord voor woord verstaan. Erger nog, zei me na! Nu was ik de rare mama! Die papa zou vast geen fan van me worden, als hij het verslag die avond hoorde.

Ik stond op. ‘Elio, tijd om weer eens te gaan! Bedankt voor het spelen. Ja goed zo, ga maar vast zwaaien. Dag, dááág!’

En ach weet je wat, als hun papa er ooit over begint, ontken ik alles! Pokerface.

Tekst en fotografie Liza van der Peijl