Marly van der Velden: ‘Ik leef nog. Ik kan dit’

Ze groeide op voor het oog van een miljoenenpubliek: Marly van der Velden aka Nina uit GTST. Over haar jeugd en haar worsteling met anorexia: “Als klein meisje wilde ik eigenlijk het liefst verdwijnen.”

Jeugd

Marly komt uit een gezin van vier en groeit op in een rijtjeshuis in Hoofddorp. Haar vader werkt bij KLM en haar moeder heeft verschillende baantjes, maar werkt het langst bij de Hema. Het is niet zo dat elk dubbeltje moet worden omgedraaid, maar beide banen zijn wel nodig om te kunnen rondkomen. Haar broer is drie jaar ouder en geadopteerd uit Sri Lanka. Een baby nog als hij naar Nederland komt. Marly: “Het lukte bij mijn ouders niet om kinderen te krijgen. Ze hebben echt alles geprobeerd, Ivf was er toen nog niet. Uiteindelijk was adoptie de enige optie. Na mijn broer wilden ze heel graag een meisje en ze stonden daarvoor al op de wachtlijst. Toen voelde mijn moeder zich ineens niet lekker en bij de dokter bleek ze zwanger te zijn. Een totale verrassing.”

Marly groeit op als een onzeker meisje. Thuis is ze de clown, altijd bezig met anderen vermaken, maar vanbinnen sluimert er van alles. Er zijn spanningen thuis, omdat haar broer in zijn pubertijd begint te worstelen met zijn identiteit. Hij ziet bij Marly wel gelijkenissen met hun ouders, maar waar hoort hij bij? Als reactie stoot hij zich af.

De perfecte dochter

Als meisje ziet ze alleen het verdriet dat hij veroorzaakt bij haar ouders. Nog te jong om het waarom te beseffen. “Ik was een meisje dat niet hield van ruzie. Daar kon ik niet mee omgaan. Overgevoelig voor sfeer ook. Doordat ik het verdriet van mijn ouders zag, wilde ik de perfecte dochter zijn. De lieve, de leuke. Ik zat middenin mijn puberteit en startte met de middelbare school, dan heb je natuurlijk genoeg issues van jezelf. Die hield ik allemaal binnen. Ik verloor mezelf compleet.” Het was niet zo dat ze van de ene op de andere dag een eetprobleem kreeg. Zoiets sluipt erin. Ze hield enorm van dansen en doordat ze ertegen opzag om thuis te zijn, was ze steeds vaker op de dansschool te vinden. Ze greep alles aan; streetdance, latin, jazz, stijldansen. Het was waar ze goed in was, wat ze beheerste. Een lekker gevoel vond ze dat. Nog geen idee dat dit gevoel het begin was van iets veel groters.

Eetstoornis

Op de middelbare school begint het lijnen. Ze is dan 13. Liters water drinkt ze, en vruchtensap, want daar raak je vol van. “Op een gegeven moment was ik een wandelende calorieënteller. Ik wist van al het eten precies wat erin zat. Thuis had ik een schriftje waarin ik bijhield wat ik at en de truc was dan om de volgende dag minder te eten. Het werd mijn houvast, mijn grip op het leven.

Mijn moeder zag me worstelen, maar wist niet goed hoe ze het aan moest pakken. Ik weet nog dat ze me meenam naar een diëtiste. Ze dacht; als ik haar dan niet op andere gedachten kan brengen, misschien helpt het als ze een schema krijgt. Dat ze ziet dat het echt wel oké is om iets te eten. Maar het ging mij niet om het afvallen, het ging mij om de controle, dus ik pakte dat lijstje en het werd een sport om daar zo min mogelijk van te eten. Ik zat op een gegeven moment alleen nog maar thuis. Sprak niet meer af met vriendinnen omdat daar altijd wel wat werd gegeten. Langzaam kwam ik in een isolement terecht, waarbij ik almaar depressiever werd. Op een gegeven moment had ik niet eens meer de energie om naar school te gaan.”

Kantje boord

Als ze eind 14, begin 15 is, gaat ze snel achteruit. Marly is zo dun dat ze het zelf niet eens meer mooi vindt. Ze draagt alleen nog maar wijde kleding om het te verhullen, om niet te laten zien hoe ziek ze eigenlijk is. Ze herinnert zich nog goed dat ze een bijbaantje had bij de Hema en dat ze het alleen maar koud had, de hele dag door. Rillen. “Als je niet meer eet, gaat het heel hard. Je voelt niet meer, je kunt niet meer denken. Je lichaam gaat compleet in de overlevingsstand. Ik kreeg ook overal haar op mijn lichaam, om mezelf warm te houden.

Op een gegeven moment zag ik zelf ook wel in dat ik moest gaan eten, maar ik durfde gewoon niet meer. Ik wist niet eens meer hoe. Dan zei ik tegen mijn moeder; “Morgen mam, morgen ga ik weer eten.” Uiteindelijk moet ze worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze lijdt aan ernstig ondergewicht en heeft hartritmestoornissen. Doordat haar gewicht zo laag is, mag ze ook niet naar een kliniek. Het moment dat die beslissing tot opname valt, zal ze nooit vergeten. Ze gilt tegen haar ouders, schreeuwt, smeekt of ze alsjeblieft thuis mag blijven, dat ze echt wel weer gaat eten, maar het kan niet anders. Pas later hoort ze van haar moeder hoe bang ze zijn geweest die laatste nacht voordat ze opgenomen zou worden. Bang dat Marly het niet zou overleven. Zelf heeft ze dat besef helemaal nooit gehad. Nog steeds vindt ze dat moeilijk trouwens. Om te horen hoe kantje boord het is geweest. Voor haar is het allemaal nog steeds heel abstract.

Tekst Marije Veerman | Fotografie Fiona Ruhe | Styling Tamara Botter | Visagie Alexandra Borcila

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.