Menu
Menu
Menu
Machteld (40) is getrouwd en moeder van drie kinderen. Vijf jaar geleden koos ze voor een borstvergroting en had ze eigenlijk direct spijt. Nu gaan haar implantaten eruit. ‘Ik vond mijn uiterlijk belangrijker dan mijn gezondheid’
“Ik hoopte dat grotere borsten me meer zelfvertrouwen zouden geven en dat ik me vrouwelijker en sexy zou voelen. Ik had er jaren over gefantaseerd. Als tiener baalde ik al van mijn kleine borsten. Ik zag die van mijn vriendinnen groeien, terwijl de mijne hardnekkig bleven steken bij cup A. Alleen tijdens mijn zwangerschappen en vlak daarna waren ze groter. Maar toen waren ze zo gevoelig en pijnlijk dat ik er niet echt van kon genieten. Na het borstvoeden waren ze zo mogelijk nog kleiner en slapper. Ik zag waar het naartoe ging: theezakjes. Mijn onvrede groeide. Na mijn eerste kind besloot ik mezelf nieuwe borsten cadeau te doen zodra ik klaar zou zijn met kinderen krijgen en borstvoeding geven. Op mijn 35ste was mijn jongste uit de luiers en was het zover.
Van tevoren heb ik heel veel research gedaan naar de voor- en nadelen van implantaten. Dat was een voorwaarde van mijn man. Hij vond mij mooi en sexy zoals ik was en snapte niet waarom ik dit wilde doen. Maar hij respecteerde mijn keus. En hij vond dat ik op de hoogte moest zijn van alle risico’s, zodat ik wist waar ik aan begon. Bij een borstvergroting bestaat het gevaar van littekenvorming, dat pijn kan veroorzaken. De implantaatschil kan breken, waardoor siliconen in het lichaam kunnen lekken. En in het ergste geval stoot je lichaam de implantaten af en kunnen de spieren en de huid loskomen van het borstbeen… Ondanks de risico’s wilde ik er toch voor gaan, iets waar ik nu niets meer van begrijp.
Toen ik alle risico’s in kaart had gebracht en toch wilde doorzetten, ging ik op consult bij een kliniek. Ik vertelde de arts dat ik een kleine borstvergroting wilde, maar hij drong aan op een grotere maat: ‘Als je het toch doet, waarom dan niet goed?’ Ik twijfelde, maar liet me door hem overhalen. Ook mijn vriendinnen waren het met hem eens. Ze pushten me zelfs een beetje. Achteraf denk ik dat hun gedrag vooral een soort bevestiging was van hun eigen keuzes. In mijn kennissenkring is het heel normaal dat je wat laat doen aan je uiterlijk: van botox en fillers tot permanente make-up en implantaten, bijna al mijn vriendinnen hebben minstens één van die behandelingen ondergaan. Ze zeggen niet voor niets: waar je mee omgaat, daar word je mee besmet.
Toch had ik vrijwel meteen na de operatie al spijt. In eerste instantie van de maat. Ik was van een kleine cup A naar een flinke cup B gegaan. Op zich niet heel groot, maar voor mij was het een enorm verschil. Mijn borsten voelden gigantisch. En ze stonden onnatuurlijk bol en recht naar voren, het waren net twee ballonnen. Mijn kleding paste niet goed meer en vooral in beha voelde ik me belachelijk. Ik heb aan de arts gevraagd of een verkleining nog mogelijk was, maar dat zou evenveel kosten als het implementeren zelf: weer duizenden euro’s. Dat kon ik niet maken tegenover mijn gezin. Ik stopte mijn twijfels en spijt diep weg en hield mezelf voor dat het gewoon een kwestie was van ‘even wennen’. Ik probeerde uit alle macht mijn nieuwe borsten te accepteren.
Maar het lukte niet. Om te beginnen was de herstelperiode een hel. De artsen hadden gezegd dat ik met een dag of tien weer helemaal de oude zou zijn, maar dat duurde weken! Ik heb heel veel pijn gehad, een soort zenuwpijn als ik mijn armen bewoog en beurse pijn aan mijn ribben. Ook heb ik weken niet liggend kunnen slapen. Als ik ging liggen voelde ik de implantaten naar de zijkant glijden, dat deed helse pijn! Ik kon alleen half rechtop, met drie kussens in mijn rug, in slaap komen. De eerste weken heb ik heftige pijnstillers geslikt waardoor ik niet mocht autorijden. Ik zat veel thuis en voelde me ellendig. De pijn is uiteindelijk overgegaan en ik kan weer liggend slapen, maar nog steeds minder comfortabel dan vroeger.
Een hele tijd heb ik mijn kop in het zand gestoken. Ik praatte er niet over. Maar nu wil ik die stilte doorbreken. Ik zeg niet dat elke vrouw spijt heeft van plastische chirurgie of dat het inherent slecht is, maar ik ben ervan overtuigd dat heel veel vrouwen in het geheim spijt hebben van hun ingrepen. Het probleem is dat als je duizenden euro’s uitgeeft om iets aan je lichaam te laten veranderen, het verdomd moeilijk is om vervolgens toe te geven dat je een fout hebt gemaakt. Wat ook meespeelt zijn mijn opgroeiende dochters. Nu ze groter worden, zie ik beter hoe belangrijk het is dat vrouwen positief denken over hun lichaam. Ik wil niet dat mijn dochters hun lichaam haten zoals ik vroeger deed en denken dat ze er van alles aan moeten veranderen om goed genoeg te zijn.
Het bewustzijn over hoe vreemd het eigenlijk is om op deze onnatuurlijke manier je lichaam te veranderen – puur omdat het niet voldoet aan een of ander plaatje dat je in je hoofd hebt – groeide met de jaren. Yoga was een belangrijke invloed. Yoga gaat over bewustzijn en acceptatie. Voor mij gaat het ook over teruggaan naar de bron, de basis. Wat is nu echt belangrijk in het leven? In de les was veel aandacht voor het geestelijke aspect van yoga. De docent sprak over het verleggen van je focus van wat je niet leuk vindt of waar je ontevreden over bent, naar wat er wél goed is in je leven en waar je dankbaar voor bent. Beetje bij beetje begon mijn binnenwereld te veranderen. Ik begon zaken als status en uiterlijk minder belangrijk te vinden. Ik snapte steeds minder waarom ik me zo druk gemaakt had over mijn kleine borsten. Het voelde me ondankbaar en ontevreden…
Tekst Anne Bakker l Fotografie Shutterstock.com
De volledige verhaal vind je in Fabulous Mama 4-2020. Deze bestel je hier.
Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!
Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.
Ontvang 6x Fabulous Mama op de deurmat én een persoonlijk cadeau naar keuze.
