De liefdeloosheid van kinderentertainment: ‘Zing maar niet mee’

De teksten zijn stompzinnig, de typetjes cliché en van de vormgeving word je ook al niet vrolijk: journalist Eva Hoeke (39, moeder van een dreumes en een peuter) over de liefdeloosheid van kinderentertainment.

Dan stop je met roken. Slik je elke dag foliumzuur. Lees je je in en bereid je je voor. En dan krijg je een kind, dat je er met gevaar voor eigen leven uitperst, om het vervolgens te omringen met alle liefde, zorg en aandacht die het verdient.

Ten einde hem achttien jaar later zelfs geheel los te kunnen laten – de volstrekt tegen de natuur indruisende en tegelijkertijd énige opdracht van elke ouder. Maar dat doe je dan in elk geval in het vertrouwen dat het kind zich door jouw goede zorgen staande weet te houden in de grootste uitdaging van zijn of haar leven, namelijk het leven zelf.

En wie komt al die moeite vervolgens al in de opstartfase versjteren?

De wielen van de bus.

Voor wie het niet kent: De wielen van de bus is een kinderliedje dat op de klanken van een betrekkelijk eenvoudig akkoordenschema het proces van een busrit uit de doeken doet. Het begint zo:
‘De wielen van de bus gaan rond en rond
rond en rond
rond en rond
de wielen van de bus gaan rond en rond
als de bus gaat rijden’

Het tweede couplet is een variatie op dat thema, maar nu zijn de wielen vervangen door de deuren, die gaan open en dicht, open en dicht, en in het derde couplet doet de toeter toet toet toet. Er zit ook een lichaamstaal bij: bij het wielencouplet draai je je handen om elkaar heen, bij de deuren hou je je handen voor je ogen en bij de toeter leg je je hand op je mond.

Wat is daar erg aan?
Niks.

Tot je bij couplet vier en vijf komt, want dan gaat het ineens zo: ‘De papa’s in de bus die lezen de krant, lezen de krant, lezen de krant.’ En meteen daarna: ‘De moeders in de bus kletsen maar, kletsen maar, kletsen maar.’

Welja! Heb jij je kind net verteld dat het alles kan worden wat het wil, vertelt een of andere singer-songwriter, die, om redenen die mij nu duidelijk zijn altijd anoniem is gebleven, dat vaders slim, ontwikkeld en serieus zijn, en dat moeders maar een beetje zitten te ouwehoeren over het weer en de boodschappen. Nee nee nee!

“Ach”, zeg je, “het is maar een liedje?” Was het maar waar: toen mijn vriend en ik onze twee dochters vorige week naar de crèche brachten en de oudste bij het afscheid aan papa’s broek ging hangen, zei de crèchejuf doodleuk: “Laat maar los, lieverd, papa moet centjes verdienen.”

Papa moet ‘centjes’ verdienen.
Ja, en mama zit zeker de hele dag in de tuin koffie te drinken.

Nu is De wielen de van bus niet het enige kinderliedje dat bol staat van de lelijkheden. Sterker, voor wie er oor voor heeft, staat het halve kinderoeuvre vol seksistische, valse en zelfs racistische kwinkslagen, de goede niet te na gesproken natuurlijk.

Benieuwd hoe het verhaal afloopt? Je leest het in fabulous mama | nummer 5 | 2018