‘Ik wilde zo graag een baby, dat ik mijn eetstoornis overwon’

Annemieke Beijn (38) worstelde jarenlang met een eetstoornis. Ze werd zelfs tot twee keer opgenomen in een kliniek. Totdat het kwartje viel. “Als ik beter wilde worden, moest ik het zelf doen. En ik wilde beter worden. Ik wilde mijn leven beginnen met Maarten. Ik had een moederwens en dat verlangen was een grote drijfveer.”

“Tien jaar geleden ging het fout, rond mijn 28e. De diagnose was een eetstoornis van het type Niet Anderszins Omschreven, wat betekent dat de symptomen niet precies passen in het hokje Anorexia of Boulimia. Ik at heel weinig, sportte obsessief, telde de hele dag calorieën en was geobsedeerd bezig met eten en mijn gewicht. Ik ben twee keer opgenomen geweest in een kliniek: één keer vier maanden in Zuid-Afrika en één keer twee maanden in Nederland. Alles bij elkaar heeft het zo’n 7 jaar geduurd. Toen ging het stapje voor stapje beter. Inmiddels ben ik getrouwd, moeder van een tweeling en werk ik weer vier dagen in de week. Het gaat nu heel goed met me. Maar ik heb een lange weg afgelegd.

”Als ik uit was geweest en laat in bed lag, moest ik van mezelf toch de volgende ochtend uren op die spinningfiets…”

Dat het misging met mij, kwam voor mijn omgeving als een verrassing. Zelfs mijn ouders hadden het niet zien aankomen. Ik woonde zelfstandig, had een relatie, een groot sociaal netwerk en werkte onder andere als diëtiste in mijn zelfstandige diëtistenpraktijk. Van een afstandje leek mijn leven prima op orde. Maar ik voelde me helemaal niet goed. Ik voelde me in toenemende mate zwaarmoedig en ongelukkig, twijfelde aan alles en vond mezelf nooit goed genoeg. Ik had ook veel last van paniekmomenten.

Mijn toenmalige vriend had geen goede invloed op me. Hij liet zich vaak negatief over me uit. Hij irriteerde zich aan hoe ik liep, hoe ik at, hoe ik deed… Ik snap niet meer wat ik in hem zag, maar ik zie wel hoe hij mijn eigen negatieve gevoel over mezelf bevestigde. In de praktijk werkte ik me een slag in de rondte en ook in vriendschappen liep ik op mijn tenen. Voor een verjaardag liep ik stad en land af om het perfecte cadeau te vinden en als ik dan eindelijk iets had, vond ik het toch niet goed genoeg. Ook voor mezelf legde ik de lat hoog. Als ik uit was geweest en laat in bed lag, moest ik van mezelf toch de volgende ochtend uren op die spinningfiets…

Kritiek en twijfels over mezelf heb ik altijd gehad. Als kind speelde ik tennis op hoog niveau, maar ik vond mezelf absoluut niet goed. Dat had ik bij alles wat ik deed: op school, op het werk, in relaties… Hoe dat komt, weet ik niet. Waarschijnlijk door een combinatie van factoren. Ik ben heel beschermd opgevoed, dat heeft mijn zelfvertrouwen niet bevorderd. Ook heb ik vanuit mezelf een grote drang om te pleasen… Maar ik wil niemand de schuld geven. Feit is dat ik op mijn 28e volledig vastliep.

”Het ging gewoon niet meer.”

Ik weet nog dat ik ‘s avonds op een feestje tegen een vriendin zei dat dit mijn laatste avondje uit zou zijn. Ik voelde dat het niet meer ging. Ik had weleens vaker tegen haar gezegd dat ik me niet goed voelde, maar meestal veegde ik zo’n opmerking ook weer snel opzij. Alleen kon ik er deze keer niet omheen. De volgende ochtend werd ik wakker en kon ik letterlijk niets meer. Ik voelde me compleet machteloos: zwaarmoedig, angstig en in paniek. De destructieve relatie, de hoge werkdruk, een aantal heftige gebeurtenissen in mijn familie – ziekte en overlijden – en het continue bezig zijn met wel/niet eten en moeten sporten… Het ging gewoon niet meer.

Inmiddels weet ik dat geen hulp durven vragen en altijd bezig zijn om anderen te plezieren, grote valkuilen zijn voor mij. Maar toen zag ik dat nog allemaal niet. Ik dacht dat ik een kleine inzinking had en na een korte rustperiode wel weer verder kon. Ik meldde me ziek en ging naar de huisarts voor advies. Hij nam mijn klachten heel serieus en stuurde me door naar een psycholoog en uiteindelijk – een paar weken later – kwam ik terecht bij psychiater Bram Bakker. Hij adviseerde me naar een kliniek voor eetstoornissen in Zuid-Afrika te gaan. Zelf had ik niet in de gaten dat ik een eetstoornis had ontwikkeld. Zo merkwaardig! Ik werkte als diëtist maar zag niet waar ik zelf mee bezig was.

Het verblijf in Zuid- Afrika was intensief. Vier maanden lang elke dag therapie en praatgroepen. ’s Avonds mocht ik tien minuten naar huis bellen. In de periode voor vertrek had ik iets gekregen met Maarten, mijn huidige man. Ik kende hem al langer en hij had al een tijdje een oogje op me. Zelfs toen het zó slecht met me ging, bleef hij in me geloven. Zijn vertrouwen heeft mij ontzettend geholpen.

Tekst Anne Bakker | Fotografie Tabitha van Duin

Het volledige verhaal lees je in Fabulous Mama 4-2020. Deze bestel je hier.

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.