‘Ik werd zwanger van een one night stand’

Annemiek (38): “Ik heb er de eerste weken van mijn zwangerschap wel over gepraat, hoor. Zal ik de baby houden of niet? Maar eerlijk gezegd twijfelde ik niet echt. Ik twijfelde voor de buitenwereld. Zwanger raken van een one night stand is toch niet echt het ideale plaatje. Daar hoor je bij te twijfelen. Maar ik wilde het kindje: ik zag het als mijn laatste kans.

Dus vroeg ik me tijdens etentjes en koffiesessies hardop af of een kind niet een moeder én een vader nodig heeft. Of ik het wel zou redden in mijn eentje. Terwijl ik ondertussen dacht: Yesssss! Ik krijg een kind! En nu denk ik: hád ik maar getwijfeld. Of er in ieder geval wat langer over nagedacht. Want mensenlief wat is het zwaar om een baby te hebben in je eentje.

Ik was net 37 geworden toen mijn ex een einde aan onze relatie maakte. We waren helemaal gesetteld en al een half jaar bezig om een kind te krijgen. Elk moment kon het raak zijn. Maar hij werd verliefd op een ander en binnen een week was-ie vertrokken. Het was pijnlijk, maar vooral omdat ik zo graag een kindje wilde: die droom zag ik opeens in duigen vallen. Voor ik een nieuwe relatie zou hebben, de ander een beetje zou kennen, een huis zou vinden om samen in te wonen… Hoe oud zou ik dan zijn? Toch wel over de veertig. En zie dan nog maar eens spontaan zwanger te raken.

Nou wil ik niet zeggen dat ik me bewust heb laten bezwangeren, maar toen ik de vader van mijn kind mee naar huis nam na een kroegentocht heb ik alleen maar iets gemompeld als ‘slik geen pil’ en het daarbij gelaten. Ik heb niet geprotesteerd toen hij geen condoom omdeed. En ik heb geen morning-afterpil gehaald. Ik liet het op zijn beloop. En drie weken later bleek ik in verwachting.

De zwangerschap was geweldig. Zelfs de bevalling – mijn moeder was erbij en twee vriendinnen – leek wel een feestje. En de eerste week was er een ploegendienst in mijn huis: elke avond sliep er iemand anders op mijn bank om me te helpen. Maar tegelijk met de kraamhulp vertrok ook de laatste vriendin. En sindsdien ben ik echt alleen. Met Beer. En ik loop op mijn tandvlees.

Hij is nu vier maanden en elke nacht sta ik twee keer huilend op om hem te voeden. Overdag slaapt hij nauwelijks en ik kom de deur niet meer uit. Ik ben alleen nog maar bezig met hem. Met zijn slaapjes, met zijn huilen, met zijn voedingen, met zijn krampjes. En misschien was dat met een vader erbij niet veel anders geweest, maar toen hij voor de eerste keer lachte, was ik ook alleen. Ja, ik heb mijn moeder gebeld. Maar dat is toch anders. Zij vindt het ook fantastisch, maar ze was niet zo extatisch als een vader zou zijn geweest. Je kunt het gewoon niet écht delen. Je bent alleen. En hoe dat voelt, daar heb ik me enorm in vergist.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.