‘Ik was niet goed genoeg om zijn kind te baren’

Marloes (41): “Mijn vorige relatie ging uit omdat hij geen kinderwens had en ik wel. We zijn tien jaar samen geweest, Daniël en ik. Voor mijn gevoel heeft hij mij al die tijd aan het lijntje gehouden: eerst nog die wereldreis, eerst allebei een vast contract, eerst een koopwoning… Toen hij geen voorwaarden meer kon bedenken, gaf hij eindelijk toe liever geen kinderen te krijgen. Ik wist meteen dat ik bij hem weg zou gaan: mijn hele leven had ik naar een kind verlangd, een baby moest en zou er komen.

Inmiddels zijn we vier jaar verder, heb ik een relatie van ruim drie jaar met Koen en samen hebben we een jongetje van 16 maanden oud: Tom. Het is een vrolijk mannetje, lief en stoer tegelijk, met prachtige bruine ogen. Alles wat ik altijd heb gewenst, en ik ben dan ook dolgelukkig met hem. Tot ik het kind zie dat ik had kunnen hebben: het kind van Daniël.

Ook Daniël heeft de afgelopen jaren namelijk niet stilgezeten. De man die kinderen een te grote verantwoordelijkheid vond, er geen warme gevoelens bij kreeg, die niet zijn vrijheid wilde opgeven, is sinds veertien maanden vader. Hij heeft ook een jongetje: Max. En ook Max is een vrolijk mannetje, alleen dan met diepblauwe ogen. Hoe ik dat weet? Daniël en ik zijn na onze scheiding in hetzelfde dorp blijven wonen en daarom zitten Tom en Max nu ‘gezellig’ bij elkaar op de crèche.

Drie dagen per week haal ik Tom op en zie ik Max daar over de grond kruipen. En ik schaam me om het te moeten zeggen, maar ik vind het vreselijk. Het lijkt wel alsof Max met zijn aanwezigheid tegen me zegt: mijn vader wilde wel kinderen, alleen niet met jou. Drie keer per week geeft dat mijn zelfvertrouwen een enorme knauw: ik was niet goed genoeg. Niet goed genoeg om het kind van Daniël te mogen baren.

Ik kan het ook niet laten mezelf te vergelijken met de vrouw die dat wel mocht: de moeder van Max. Als we toevallig tegelijkertijd op de crèche komen, hang ik wanhopig de leuke moeder uit: ik heb aandacht voor de leidsters, toon belangstelling voor de andere kinderen. Zelfs Max probeer ik aan het lachen te maken. Alsof ik moet bewijzen dat ik heus wel moeder mocht worden, dat de afwijzing van één man niets zegt over mijn kwaliteiten als mama. Doodvermoeiend vind ik het van mezelf, en hoe ik ook mijn best doe, ik blijf die drie keer per week het gevoel houden dat ik minder waard ben.

Ik ben nu op zoek naar een gastouder. Daar ben ik eigenlijk geen voorstander van, maar ik wil zo graag van de crèche af dat ik Koen heb weten te overtuigen dat kleinschalige opvang veel en veel beter voor Tom is. Dat ze op zijn crèche te weinig tijd en aandacht voor hem hebben.

Wel is het maar een tijdelijke oplossing: er is in dit dorp maar één basisschool. Maar hopelijk heb ik tegen die tijd mijn zelfvertrouwen weer terug.”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.