Igone de Jongh: ‘Ik was 8, maar niet normaal gefocust’

Bij Igone de Jongh (38), moeder van Hugo (8), lijkt veel vroeg te komen: op haar 8ste naar de balletacademie, op haar 15de Het Nationale Ballet, op haar 27ste het overlijden van haar moeder en koud uit een scheiding een nieuwe grote liefde. Ups, maar zeker ook downs. En die vaagt Igone niet weg: “Mensen zijn altijd heel bang voor verdriet, maar van mij mag het er zijn.”

Het is geen zorgeloze tijd, voor Igone op dit moment. Het gaat niet zo goed met haar stiefmoeder. Gisteren nog zat ze bij Dance dance dance, dat volgende maand weer begint, en kreeg ze een appje dat ze naar het ziekenhuis moest. Het liefst gooit ze alles neer op het moment dat ze zoiets hoort en pakt de trein naar haar vader. Gewoon om er voor ze te zijn. Te zorgen. Iets wat ze heel goed kan.

Ik was 8 toen ik alleen met de trein van Haarlem naar Amsterdam ging. Met een rugzakje op mijn rug.

Misschien komt het door een start als deze, dat het gesprek met Igone eigenlijk meteen de diepte in gaat, maar misschien is het ook wel gewoon wie zij is: open, eerlijk en niet bang om ook over die moeilijke momenten in het leven te praten. De rafelranden.

Ze was 8 nog maar, toen ze werd aangenomen op de National Ballet Academy in Amsterdam. “Ik was 8 toen ik alleen met de trein van Haarlem naar Amsterdam ging. Met een rugzakje op mijn rug. Ik realiseerde me laatst pas hoe jong dat eigenlijk was. Hugo is nu ook 8 en ik kan me niet voorstellen dat ik hem hetzelfde zou laten doen.”

“Toen ik 15 was, werd ik aangenomen bij het Nationale Ballet. Uitzonderlijk jong nog.” Op haar 24ste bereikt ze de status van eerste soliste. Als één van de weinige Nederlandse vrouwen binnen het Nationale Ballet. Het is de status die iedere ballerina wil bereiken, waar iedereen voor vecht, maar wat niet veel ballerina’s lukt.

Igone groeit op in Haarlem bij haar vader en moeder en vijf jaar oudere broer. In haar herinnering waren haar ouders altijd heel sterk aanwezig. Een warm nest. Toch hangt er al heel vroeg een schaduw over haar jeugd. Vlak na Igone’s geboorte, krijgt haar moeder borstkanker. In de jaren die volgden bleef de kanker steeds terugkomen. Uiteindelijk werd dit haar fataal. Igone was toen 27.

Het is een lijdensweg geweest.

“Het is een lijdensweg geweest. Voor mijn moeder en mijn vader. Het is zo’n kloteziekte. Om continue te worstelen met die angst van leven en dood. Onmenselijk. Ik denk dat ik daarom ook zo overstuur ben nu het zo slecht gaat met mijn stiefmoeder.”

Ze straalt als ze over Hugo praat. Het moederschap en alles wat daarbij hoort, heeft haar zoveel gebracht, zegt ze. Ze is een ‘alles-moeder’, van luizenmoeder tot schoolreisjesmoeder. Totaal dedicated. Als ze de kinderen om zich heen heeft, Hugo en sinds kort ook Sammy, de dochter van Thijs, voelt ze zich op haar gelukkigst.

Laatst vroeg ze aan Hugo hoe hij vond dat het nu ging. Of hij nog verdrietig was over de scheiding. Maar hij zei dat het goed was zo. Dat hij heel blij en gelukkig was als hij bij haar was en ook heel blij en gelukkig als hij bij papa was. Een mooier compliment kun je niet krijgen als gescheiden ouders, vindt ze.

Haar ogen glimmen, elke keer als Thijs ter sprake komt. Ze is verliefd. Dat kan een kind zien. Tuurlijk vond ze het doodeng allemaal, toen ze weer iemand tegenkwam. Ze kon net normaal ademhalen. Ze wilde het in het begin ook helemaal niet. Met Thijs. “Ik vond hem leuk, maar ik had een beeld van hem van veel feesten en vrouwen. Daar moet ik ver vandaag blijven, dacht ik.”

“Maar toen we uiteindelijk toch een keer samen gingen eten, was het: shit. Hij was echt zo veel keer liever dan ik dacht. Ik weet nog de eerste keer dat we samen met de kinderen iets gingen doen en we nog probeerden te doen alsof we alleen vrienden waren. Dat sloeg echt nergens op. ‘Doe normaal’, zei Sammy, ‘Jullie zijn hartstikke verliefd.’ Het is mooi om te zien hoeveel leuker ze het nu ook samen vinden. Die band als broer en zus was er echt direct.”

Benieuwd naar het hele verhaal? Je leest het interview in fabulous mama | nummer 8 | 2018