‘Het is de schuld van mijn kinderen dat ik er zo belabberd uitzie’

Annette (39): “Als ik in de spiegel kijk, word ik niet vrolijk. Wat een doorleefd gezicht. Hangwangen, rimpels, wallen: er is niets ‘fris en fruitig’ meer aan. Ik straal een permanente vermoeidheid uit. Ik had altijd een leuk koppie, nu heb ik echt zo’n moederhoofd. De schuldigen daarvan zijn voor mij dan ook makkelijk aan te wijzen, dat zijn mijn drie bloedjes van kinderen. Misschien komt dit grappend over, maar ik meen het wel: zij zijn er de oorzaak van dat ik er zo belabberd uitzie.

Ik slaap eigenlijk al negen jaar niet meer door. Dat begon toen Noah – de oudste – geboren was. Logisch natuurlijk, zo’n kleintje heeft ’s nachts eten nodig. Dat Noah drie keer per nacht kwam, was wel pech. Maar ik dacht dat het snel beter zou gaan. Dat gebeurde ook wel, maar ononderbroken nachten behoren sinds zijn komst tot het verleden. Elke nacht is er gezeik. En niet alleen met Noah, zijn zusjes Lotte (6) en Anna (4) doen ook mee. Dan zijn ze verkouden, dan hebben ze naar gedroomd, dan hebben ze dorst, dan is het te warm, dan is het te koud, dan is het bed weer ondergekotst. Ik word er krankjorum van.

En dat elke nacht, hè? El-le-ke nacht sta ik naast mijn bed. De ene keer voor een glaasje water en een aai, de andere keer voor het verschonen van het gehele kinderbed. Of kinderbedden, want de kinderen steken elkaar gezellig aan. Als alles dan weer rustig is, lig ik nog een tijdje naar het plafond te staren. Ik ben nou eenmaal geen makkelijke slaper. Vriendinnen die vertellen dat ze zich na een nachtelijke spoken-wegjaag-sessie zo weer omdraaien: ik snap er niets van. Ik lig wakker in bed, uit te rekenen hoeveel uur ik nog zou kunnen slapen als ik nú in slaap val.

Mijn vriendinnen op hun beurt snappen niet dat ik elke nacht mijn bed uitga. Ze hebben me al zo veel adviezen gegeven: ‘Je moet strenger zijn.’ ‘Je moet boos worden.’ ‘Dit pik je toch niet?’ Maar als ik dan aan ze vraag hoe vaak zij eruit moesten voordat ze dit soort tactieken gingen toepassen, kijken ze me vreemd aan: eigenlijk hoefden ze er na een maand of zes zelden nog uit voor hun kinderen. Dan zou ik ze het liefst een mep willen verkopen. Zo met mijn vlakke hand in die frisse en fruitige gezichtjes van ze. Want zo zien zij er dus nog uit: jong en leuk en uitgerust. Met hun doorslaapkinderen.

Mijn middelste niet-doorslaapkind zat laatst bij me op schoot. Met haar vinger ging ze langs de lijntjes in mijn gezicht. Via mijn voorhoofd, langs mijn ogen, van mijn neus naar mijn mond. ‘Wat veel strepen.’ Ik heb het gewoon gezegd: ‘Dat komt door jou. Je maakt mama oud door haar ’s nachts niet te laten slapen.’ Het hielp niets. Die nacht maakte ze me wakker omdat ze geen adem kon halen door haar neus. Kon ik haar helpen snuiten? De wallen onder mijn ogen zakten pardoes weer wat millimeters naar beneden.”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.