Hej, ik ben Catharina. Ik ben 39 jaar en getrouwd met F. Sinds 2017 wonen we in Denemarken. Hij werkt hier bij een groot biermerk en ik heb gewerkt als docent en reisleider. We hebben samen sinds kort een dochter. Leven in een ander land en in een andere taal is soms ploeteren, maar vaak echt heel leuk.. Ik zal proberen er zo eerlijk mogelijk over te schrijven… lees je mee?
‘Als het echt fantastisch gaat, ben ik er om half twaalf. En als het gewoon goed gaat, om kwart voor twaalf.’ Ik las het smsje van mijn man twee keer. Hij zou de marathon van Kopenhagen lopen en ik zou hem komen toejuichen.
Ik ben al bijna twaalf jaar zijn toejuichvrouw. Ik heb voor hem geklapt in Berlijn, zong zijn naam in Leiden en stond zelfs op Spitsbergen langs de weg om hup hup hup te roepen. Hij heeft vijf marathons op zijn naam staan en het aantal halve marathons kan ik inmiddels niet meer tellen. Been there done that.
Maar nu deed ik het voor het eerst met baby. En dat maakte alles anders. Normaal ga ik gewoon langs de kant staan met de andere toejuichers van de hardloopclub. En dan zien we het wel. Maar nu moest ik afwachten en rekening houden met.
Je kunt heel veel factoren van tevoren tackelen, maar je weet nooit of alles met de baby van een leien dakje zal gaan.
Wat me namelijk nog het meest opvalt aan moeder-zijn, is de onvoorspelbaarheid ervan. Je kunt heel veel factoren van tevoren tackelen, maar je weet nooit of alles met de baby van een leien dakje zal gaan. Soms heb je alles perfect geregeld, maar heb je toch te weinig luiers in je tas.
Of een huilend kindje vanwege een sprongetje. Soms gaat alles mis en is het toch een geweldige dag. Je kunt er niets van zeggen. Toegegeven, het leven is natuurlijk sowieso onvoorspelbaar. Maar nu mijn dochter er is, besef ik dat pas echt.
Ik ben geen tutje, maar in de stromende regen staan met ons kindje leek me toch minder.
Terug naar de marathon. Ik moest dus om half twaalf bij het hippe café om de hoek staan. Het liefst met een uitgeslapen dochter die er twee voedingen op had zitten. OK. Die voedingen waren gelukt. Het weer was goed.
Ik ben geen tutje, maar in de stromende regen staan met ons kindje leek me toch minder. Een klein dutje voor dat ze haar vader zou zien shinen? Dat lukte niet. Waarschijnlijk voelde ze aan dat ik kriebels in mijn buik had.
Brandon had gewoon wél de app gedownload waarmee je de lopers kunt volgen.
Ik kwam aan bij de plek. Men draaide harde muziek met veel beats, want dat is lekker ondersteunend voor de lopers. Wat zou ze daarvan vinden? Ze leek er vooralsnog geen acht op te slaan. Mooi. Het was bijna tijd. Ik zette mijn dochter op mijn arm. Want ja, ik was de draagzak vergeten. Zul je altijd zien.
Brandon, een vriend van mijn man, kwam naar me toe en zei: “hij is er bijna!”. Brandon is niet helderziend. Brandon had gewoon wél de app gedownload waarmee je de lopers kunt volgen. Ik was dat vergeten. Zucht. Nou ja.
En jahoor, daar kwam het moment.
Ons meisje vond het wel interessant, die mensen die allemaal voorbij renden. Ze volgde er af en toe één met haar ogen. Ook het gejoel van de andere omstanders vond ze leuk. “Hij komt zo de bocht om” zei Brandon.
En jahoor, daar kwam het moment. Ik zag mijn man al uit de verte. En hij zag ons. Hij kwam uit de kluwen renners, om mij en de dochter te kussen. En het leukste: onze dochter zag haar vader ook! En ze lachte zelfs breed naar hem.
Het is gewoon echt niet te voorspellen. Dat zie je maar weer.
Kort na Het Moment viel ze in slaap. In de kinderwagen. Met die harde, pompende muziek op de achtergrond. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Moeders kon zelfs een biertje drinken met de andere hardloopvrouwen.
En mijn man scheurde een spier bij 30 kilometer en kon de marathon niet uitlopen. Terwijl hij nooit wat heeft. Het is gewoon echt niet te voorspellen. Dat zie je maar weer.
