Blog: Het is soms best lastig om een kind te hebben

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

“Liva schiet alsjeblieft op, we komen te laat!” Liva zit in haar onderbroek op een springvarken door de kamer te galopperen en maakt weinig aanstalten om op mijn verzoek in te gaan.

Ik verlies zichtbaar en onpedagogisch mijn geduld en slaak een gefrustreerde zucht. Liva kijkt me ernstig serieus aan en even lijkt er zich enige empathie te ontbloeien in haar kleine kleuterlijfje.

“Het is soms best lastig om een kind te hebben, hè mama?”, waarna de kleine amazone daadkrachtig richting keuken wegstuift. Natuurlijk proest ik het uit, nog bewapend met sandalen en jurk.
“Ja schatje, soms wel. Soms wel.”

We hebben afgesproken met oma en oma-oma. Samen ergens lunchen, dames onder elkaar.
Tegen de tijd dat Liva in het autostoeltje zit, snak ik harder dan ooit tevoren naar een ijzersterke kop energie.

We zijn ongeveer op tijd als ik de auto wil starten, wanneer ik vanuit de achterbank hoor dat er iemand moet plassen.

In drieënhalve minuut is dochterlief getransformeerd van hond in de kofferbak, naar racecoureur achter het stuur, naar ‘gewoon’ bloedje irritant op de bijrijderstoel (de inhoud van het dashboardkastje ruim ik later wel weer op).

We zijn ongeveer op tijd als ik de auto wil starten, wanneer ik vanuit de achterbank hoor dat er iemand moet plassen. Ik probeer, heel naïef en tegen beter weten in, te beargumenteren dat we niet zo ver hoeven te rijden en dat ze het vast nog heel eventjes vol kan houden.

Uiteraard staan we even later weer binnen en hoor ik Liva roepen dat ze ook nog moet poepen.
“Is prima schatje.” Vanbinnen huil ik.

Ik kijk naar rechts en zie dat de simpele gast in kwestie zijn raam open heeft staan. Net als wij overigens.

Een kwartier later is het eindelijk gelukt. On the road is Liva helemaal in haar nopjes en zwaait naar alles en iedereen. Ze heeft overduidelijk de grootste lol met zichzelf en is helemaal euforisch wanneer mensen zowaar terug zwaaien.

Dat niet iedereen even gecharmeerd is van Liva’s sociale vaardigheden blijkt even later, wanneer ik achter mij een teleurgesteld stemmetje hoor. “Wat een simpele gast zeg, zit ik hier een beetje te zwaaien, zwaait ie niet terug!” Ik kijk naar rechts en zie dat de simpele gast in kwestie zijn raam open heeft staan. Net als wij overigens. Ik kijk weer strak naar voren en hoop dat we gauw door mogen rijden.

Ik wil net gaan zitten, als Liva op ongepast luide toon vraagt: “mama, heb je gepoept?”

Als we aangekomen zijn op de plaats van bestemming hebben de oma’s de lunch al bijna op. “Sorry, maar we dachten dat jullie het vergeten waren”. “Ja, lang verhaal..” en ik kijk Liva’s kant op, die oma-oma aan het inpalmen is met haar charmes. Ze krijgt het koffiekoekje.

Ik bestel een tosti voor Liva en voor mezelf een broodje. En koffie! En ga zelf ook even naar het toilet. Als ik terugkom zie ik mijn koffie tot groot genoegen staan en ik slaak een dankbare zucht. Tijd voor ontspanning. Ik wil net gaan zitten, als Liva op ongepast luide toon vraagt: “mama, heb je gepoept?”

Liva lijkt niet echt geïnteresseerd in het antwoord, in tegenstelling tot de rest van de gasten in de brasserie. Ongemakkelijk – en for the record: not guilty – besluit ik ter plekke om nooit meer een openbare plek te bezoeken in het gezelschap van mijn dochter. Het is soms best lastig om een kind te hebben.

Abonneer je nu op fabulous mama en profiteer van mooie kortingen.