Column Eveline: zelfredzaamheid

Eveline (36 jaar) is columnist bij Fabulous Mama, moeder van een zoon (7) en een dochter (2). Eveline is werkzaam als docent en vindt het daarnaast leuk om te schrijven, lezen en muziek te maken. In haar blogs vertelt zij over de vrijeschool, leesplezier en alledaagse dingen in het leven van een moeder.

Mei 2019

Mijn zoon van twee vond het allemaal wel erg makkelijk, zei de juf van de crèche tegen mij. Hij zou liever alles gedaan krijgen. Wie niet? Zou je je kunnen afvragen. Zo zou hij niet bang zijn voor het toilet, maar stiekem nog genieten van de verschoonmomentjes met de juf. Dit zou betekenen dat mijn kind in staat zou zijn om te plassen en poepen op de wc. Maar dat was niet precies wat ze bedoelde, daar ging het niet om. Dat zou vanzelf wel goedkomen. Daarnaast, zei ze, sprak hij vooral in gebiedende wijs.

Mijn kind is een echte leider, maar daar ging het ook niet om. Zelfredzaamheid, daar wilde de juf naar toe. Ik vind zelf dat ik mijn kind al heel zelfstandig heb gemaakt. Hij kan zichzelf vermaken als ik sta te douchen. Helpt met het opvegen van bladeren en kan sinds kort zijn eigen kruimels opvegen met stoffer en blik. Maar het kon nog beter vond de juf. Op de crèche moeten ze hun eigen brood smeren. Mijn jongen laat de juf dit liever doen, maar kan het volgens de juf prima zelf. Ik begreep niet precies waar ze heen wilde in dit gesprek, maar ik opperde om dit mijn kind thuis ook te laten doen. Om extra te oefenen. ‘Niet doordeweeks trouwens’, zei ik er vlug achterna. Waarop ze nerveus terug giechelde.

De daad bij het woord voegen

Zaterdagochtend. Een kale boterham, een pot Nutella en een mes. Lekker smeren jongen!
Met je kindermes in een 850 gram Nutella pot is als een duik in een diep ravijn: niet te doen. Beide handen zijn vies en ik ben niet de enige die dat vervelend vindt. Mijn kind houdt ook niet van plakhanden. Nadat dit probleem verholpen was, kon hij gaan smeren. Één tiende van de boterham was nu ‘belegd’. Zonder boter trouwens, want dat was me net iets teveel moeite, dat dubbel zelfstandig beleggen. Na deze handeling nog twee keer herhaald te hebben, waren we er allebei klaar mee. Mijn zoon had honger! Ik kon zo niet genieten van mijn yoghurt, laat staan de krant lezen. Ik heb hem maar geholpen. En we hebben afgesproken dat ik zijn brood smeer. Dat vonden wij allebei een heel goed idee. Nu vraag ik me af of mijn kind wel boter op zijn boterhammen heeft op de crèche, en of de hoekjes wel goed belegd zijn. Misschien eet dat jochie wel kale bammetjes. Drie dagen per week, hé mensen! Maar ik ben geen zeikwijf, geen jankmoeder. Ik ga er alleen voor zorgen dat hij van mij goedbelegde boterhammen krijgt. Dat zelf smeren, dat komt vanzelf wel goed.

Vijf jaar later

Zo’n vijf jaar later, een mooie, eigenwijze dochter rijker, lees ik mijn verhaal terug. De verschillen kunnen niet groter zijn tussen mijn zoon en dochter. Mijn dochter, nu ook twee jaar, wil álles ‘zelluf doen’ en geniet juist van het krijgen van eigen taken. Ze bloeit ervan op! Zo duurt alles wat langer, want alles zelf doen betekent ook écht alles. En zelf je schoenen aantrekken, je jas aandoen en je tas inpakken, dat is allemaal hartstikke leuk, maar kost wel veel tijd. En ik, ik ben nog steeds die ongeduldige moeder. Maar wel een hele trotse moeder. Ze zijn allebei precies goed hoe ze zijn en eigen op hun eigen manier. En dat is nu juist zo leuk.

Hier lees je alle columns van Eveline. 

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.