Blog: ‘Wat als ik nou weg zou willen?’

Ik was 22 en had jarenlang in bekende kledingzaken gewerkt nadat mijn rechten studie helaas op een flop was uitgedraaid. Via mijn moeder, wie journaliste is, kwam ik in aanraking met een opkomend homedecoration bedrijf. Het was tijd voor een frisse wind. Een baan op kantoor als secretaresse op de afdeling inkoop leek mij wel wat.

Ik solliciteerde en kreeg vrij direct de baan. Mijn manager was een leuke man. Halverwege de 30. Vriendelijk, spontaan, rechtvaardig en zeer goed in kalmte bewaren en taken onderbrengen. Een echte leider. We kregen direct een leuke band met elkaar. Ik zag hem als mijn maatje waarbij ik mijn wilde stapavonturen kwijt kon en hij lachte om mijn verhalen.

Op een dag werd het meer tussen ons. Ik twijfelde. Ik had geen liefdesgevoelens voor hem, maar ik zag er geen kwaad in. Ik had heel veel respect voor deze man en kon het goed met hem vinden. Ik had 1 echte serieuze relatie achter de rug verder alleen wat losse flodders. Van het een kwam het ander. Die ene date werden er meer. We dronken en lachte wat af en groeiden in een relatie met elkaar.

Was dit de man van mijn dromen?

We waren nog geen jaar samen toen ik onverwachts zwanger werd. Ik schrok. Dit kindje wilde ik sowieso. Ik wist al toen ik een jong meisje was dat ik later dolgraag moeder wilde worden. Ik was alleen niet zeker van mijn partner. Die avond heb ik tranen met tuitten gehuild. Van blijdschap omdat er een kindje in mij groeide, maar ook van onzekerheid. Was dit de man van mijn dromen?

We besloten samen ervoor te gaan en kregen een prachtige dochter. Toen ze 2 jaar oud was trouwden we. Niet romantisch maar gratis op een blauwe maandag. Niet hoe ik het altijd voor me had gezien met een groot feest en een prachtige jurk, maar het was goed zo.

4 jaar later werd onze tweede dochter geboren. Ook al was onze relatie niet vanuit liefde voor elkaar begonnen, we hadden het goed. We hielden van elkaar. Maar ondanks dat verschenen er steeds meer barsten in ons huwelijk. We snauwden steeds vaker naar elkaar. We leefden langs elkaar heen, luisterde niet meer naar elkaar en irriteerde ons aan bijna alles wat de ander deed of zei. Op een gegeven moment zei ik maar niks meer.

Als we het nu al niet leuk met elkaar hebben hoe moet dat later dan als de kinderen uit huis zijn?

Ik was elk weekend met de kinderen op pad en regelde alles. Elke ochtend stond ik alleen op met onze dochters, bracht ze naar school en in de weekenden ontbeten we met z’n drieën. Ik ging met ze naar de speeltuin, kinderboerderij en naar mijn ouders. Ik ben een aantal keren erover begonnen, maar mijn man zag het niet zoals ik het zag.

Hij gooide het gebrek aan tijd en aandacht voor elkaar op de kinderen vergen nu eenmaal veel van ons en noemde het “de tropen jaren” en “onze tijd komt nog wel” Daarbuiten zei hij telkens als een soort van verzekering “Ik ga toch niet bij je weg”. Daar heb ik veel over nagedacht .

Als we het nu al niet leuk met elkaar hebben hoe moet dat later dan als de kinderen uit huis zijn? En wat als ik nou weg zou willen? Achteraf bleek dat hij nooit had gedacht dat dat een optie was. Dat komt omdat hij en ik beide kinderen van gescheiden ouders zijn en daarbij de nodige ellende hebben meegemaakt. Dit is een punt wat ik enorm bewonder in mijn man. Zijn strijdlust en het feit dat we beide geen makkelijke jeugd hebben gehad, een soort vergelijkbaar verleden schept ook een band en maakt ons sterk als persoon.

We spraken stiekem af. Knuffelden in een portiek bij de sportschool en zoenden onder een grote eik.

Toen onze jongste ook naar de basisschool ging, ging er een wereld voor mij open. Ik was inmiddels net 33 en fanatiek aan het sporten. Ik had meer tijd voor mezelf, voor vriendinnen, voor lange gesprekken zonder een kind aan mijn been.

En toen gebeurde het. Ik leerde iemand kennen. Op mijn sportschool nota bene. Ik had hem al vaker gezien en hij mij ook. Een leuke lange man van mijn leeftijd, prachtig gespierd met een vriendelijke lach en vlotte babbel. Hij was ook getrouwd en net als ik niet gelukkig meer. Het begon met elkaar begroeten in het voorbijgaan. Niet veel later praatten we over alles. Ook buiten de sportschool. We begonnen elkaar steeds leuker te vinden.

Ik weet dat het absoluut niet kan, maar ik werd verliefd op hem en hij ook op mij. We spraken stiekem af. Knuffelden in een portiek bij de sportschool en zoenden onder een grote eik. Ik had me nog nooit zo gevoeld. Op een dag gaf hij aan een punt achter zijn huwelijk te hebben gezet. Hij zei wel direct dat dit er sowieso aan zat te komen en dat zijn gevoel voor mij het proces hooguit versnel heeft. Ik was blij dat te horen. Niet dat ik de directe reden van zijn scheiding was.

Ik was er van overtuigd om ook een punt achter mijn huwelijk te zetten.

Mijn man had inmiddels wel zijn vermoedens, maar in plaatst van die uit te spreken deed hij nog botter en afstandelijker. Ik wist dat wat ik deed niet kon, maar zag het niet als een doodzonde omdat mijn man blijkbaar toch niet van mij hield.

Dat maakte ik mezelf al die tijd wijs. Hoe erg ik het ook vond mijn man te bedriegen, de verliefdheid en de spanning die ik met die ander deelde won het van mijn verstand. Ik heb me achteraf ook heel schuldig gevoeld naar mijn kinderen toe. Wat voor moeder ben ik? Eentje die vreemd gaat, die de dag dat ze vrij is van werk liever doorbrengt in een motel met een andere man dan met haar kinderen?

Ik was er van overtuigd om ook een punt achter mijn huwelijk te zetten. Deze nieuwe man gaf mij alles wat ik miste in mijn huwelijk. Hij luisterde naar me, in zijn armen voelde ik me compleet en zijn liefde was overweldigend.

Hij ging zowat op zijn knieën en wilde alles voor mij doen als ik maar bij hem zou blijven.

Toen ik mijn man op een avond aangaf zo niet meer te kunnen leven en te willen scheiden, had ik nooit verwacht dat hij zou reageren zoals dat hij deed. Ik heb hem direct alles opgebiecht. Dat ik verliefd op een ander was en met hem verder wil. Dat ik geen toekomst in ons huwelijk zag en niet langer ongelukkig wil zijn.

Hij brak. Ik voelde me verschrikkelijk. Nog nooit in die 10 jaar samen heb ik mijn man zien huilen. Niet toen zijn oma overleed en niet toen we ons kindje verloren, maar nu was hij ontroostbaar. Hij ging zowat op zijn knieën en wilde alles voor mij doen als ik maar bij hem zou blijven. Ik had verwacht dat hij buiten zinnen van woede zou zijn.

Mijn man is altijd heel resoluut geweest. Vreemdgaan is weggaan. Dan zou hij mij eruit gooien. Technisch gezien kan dat niet aangezien we ons huis op beide namen hebben gekocht, maar als er iets was waar mijn man een hekel aan heeft is het liegen. En liegen heb ik gedaan, maanden lang.

Na het weekend sloeg de twijfel toe.

Hij wilde nog 1 weekend met mij alleen. Daar heb ik mee ingestemd. De kinderen gingen uit logeren en we hebben het hele weekend gepraat. Iets wat wij nooit deden. We leerden meer van en over elkaar in 1 weekend dan in 10 jaar tijd!

Na het weekend sloeg de twijfel toe. Ik ben nooit verliefd geweest en dit gevoel was overweldigend. Ik wilde er alles voor opgeven. Ik heb al die jaren gevochten in mijn eentje, maar nu zouden we samen vechten voor elkaar en met elkaar. Ondanks dat ik het heel zwaar vond en mijn hart letterlijk brak, heb ik de man op wie ik verliefd was, met wie ik sprak over een toekomst en kinderen, laten weten mijn huwelijk niet op te geven. Hij was er kapot van.

Ik ben zo blij dat mijn man gevochten heeft voor mij.

De eerste maanden waren een rollercoaster. Verliefdheid gaat niet zomaar over, dat kost tijd. Maar buiten dat sta ik nog steeds 100% achter mijn keuze. Ik ben zo blij dat mijn man gevochten heeft voor mij. Dat hij zo sterk was en is. Ik heb nu alleen nog maar meer bewondering voor hem.

We doen nu veel meer met elkaar als gezin. Ik zie hem genieten en onze dochters en daar geniet ik dan weer van. We praten elke avond met elkaar. Nemen de tijd voor elkaar. We plannen date-nights met z’n tweeen en gaan met de kinderen zwemmen of naar het bos. Compleet als gezin.

Ik hoop dat wij eruit komen voor elkaar en met elkaar.

Elke dag is een strijd. Om echt opnieuw met een schone lei te beginnen moest ik alles opbiechten. Ik heb mijn man nooit verdriet willen doen en ergens zou ik willen dat dit alles nooit gebeurt was. Maar dan denk ik ook, als dit niet gebeurd was waren we op dezelfde voet verder gegaan en dan was waarschijnlijk later alsnog de bom gebarsten.

Dit alles heeft onze ogen geopend. Ik zal nooit vergeten wat er is gebeurd en ik denk ook nog weleens “wat als….?” Liefde is mooi, maar liefde kan je ook compleet verscheuren. Ik hoop dat wij eruit komen voor elkaar en met elkaar. Ik heb er alle vertrouwen in, want zo gelukkig als we nu zijn met elkaar zijn we in die 10 jaar tijd nog nooit geweest.