Blog: ‘Hoe het geluk langzaam weer terugkeert na de miskraam’

Mensen vragen hoe het gaat en eigenlijk weet ik het niet zo goed. Gewoon weer goed, prima, lekker. Je moet toch weer door en het is een gedane zaak.

Toen we hem vertelden dat hij een broertje of zusje zou krijgen liep hij linea recta naar zijn slaapkamer om een aantal auto’s veilig te stellen. Maar naarmate de weken voorbij gingen werd hij milder, en kwam hij juist vaak met speelgoed aanzetten voor de nieuwe baby in wording. ‘Dit mag hij wel hebben’, zei hij dan.

Sinds kort zingt hij liedjes op mijn gitaar. Ik moet de gitaar op de grote fauteuil zetten zodat hij met zijn hand over de snaren kan strijken. En dan verzint hij zomaar wat.

Ik huil geen zwembaden maar oceanen.

Dit zijn de herfstmomenten waarbij de regen op de ramen slaat en ik met een kop thee en een warm gevoel wat lig te lummelen en te luisteren. Totdat hij opeens zong over de baby. Dat trekt de la weer open en dan komen de tranen. Ik huil geen zwembaden maar oceanen.

“Want het regent, de bladeren vallen. Dus dan hebben we een blauwe neushoorn. En dat ik ook nog een kast heb. En de dinosaurussen die wel bestaan. En dat de baby niet meer groeide, en dat ik ook nog een peuter ben. En dat de mensen uit de winkel gaan”

Voor hem was het geen zaadje, het was een baby. Het was zijn broertje of zusje.

We hebben hem al meerdere keren uitgelegd dat het nog geen echte baby was. We hebben hem zaadjes laten zien en boontjes. We hebben zaadjes met hem geplant, sommige kwamen uit en sommige niet. Zó moet je het zien, zei ik dan. Maar toen ik gisteren in bed lag besefte ik me opeens iets.

Hij was ook al aan het fantaseren, net als wij. Hij had grootse plannen en het speelgoed al gesorteerd. Er was een lamp met astronautjes gekocht en hij moest niet huilen omdat hij die niet zou krijgen. Hij was al bezig plaats te maken.

Voor hem was het geen zaadje, het was een baby. Het was zijn broertje of zusje. En zo zijn we allemaal nog bezig met het verwerken van dit zaadje. Die stomme kut bloem die niet uit kwam.

Het verdriet wordt soms omarmd door het geluk.

Zo wisselt geluk zich nog steeds af met verdriet. En wordt het verdriet soms omarmd door het geluk, want mooi is het ook. Dus terug naar hoe het gaat. Ik weet het niet. De la staat half open. En in plaats van te blijven roepen dat ik nu geen tijd meer heb om te schrijven, sla ik mijn middag dutje over. Ik moet schrijven, omdat het helpt, en om de la te blijven ordenen. De zee moet geen tsunami meer worden.

Lilou Dubois blogt over allerlei onderwerpen rondom haar moederschap en haar verdrietige miskraam. Maar ook over eten, natuur, reizen en haar werk op een middelbare school. Lees haar blogs hier.