Blog: ‘De babykamer staat vol met verblikken, hamers en schuurmachines’

Steffi Besselink (31), getrouwd met haar Italiaanse partner (33), en moeder van baby Oliver, die in Amerika is geboren. Ze zijn pas verhuisd van Amerika naar Finland. In Amerika werkte Steffi met tienermoeders en gangs. Steffi is ook actief op Instagram.

Vond ik verhuizen met een baby moeilijk? Of een appartement zoeken en uiteindelijk kopen? We doen er nog een schepje bovenop: we gaan renoveren.

Al drie weken staat ons Scandinavische mini-appartement vol. In de toekomstige babykamer staan de dozen vol kleding, toiletartikelen, pannen en bestek, luiers en poetsdoekjes tussen de verfblikken, rollers en kwasten, hamers en boor – en schuurmachines.

De woonkamer is compleet in beslag door de al geleverde keukenkastjes in dozen, en in de keuken wordt de vloer vernieuwd, nieuwe kabels gelegd en alles gedaan wat het maximale aan stof oplevert.

Na járen van onderdrukking achter diverse lagen behang stralen onze muren weer. En ondertussen ontdekt baby Oliver dat hij zelf kan zitten.

De slaapkamer hebben we als eerste af. Daar slapen we met z’n drieën in het grote bed, en leven Andrea en ik op thee en koekjes. Kamer voor kamer krabben we het driedubbel behang van de wand, wat teruggaat naar 1962. We schuren de muren glad, laten elke centimeter stuken, schuren nog eens, om het vervolgens te verven.

Eerst een likje grondverf en dan nog twee handjes verf er overheen. Na járen van onderdrukking achter diverse lagen behang stralen onze muren weer. En ondertussen ontdekt baby Oliver dat hij zelf kan zitten. Trots kraait hij van geluk. Totdat hij achterovervalt.

Ik ren eropaf en pak hem op. Ik zit onder de verf en wil hem dus niet te stevig vasthouden, maar dat begrijpt hij niet. Zijn kleine armpjes steken naar me uit en al snel heeft hij, net als ik, witte vegen op zijn wang.

Dáár gaan we al met ons voorgenomen “schermvrij beleid”.

Oliver is een voorbeeldbaby en houdt zich lang bezig met hetzelfde boekje en een torentje van siliconen blokken. Maar het blijft een baby. Na een uurtje anderhalf is hij het zat. Hij jammert en wil aandacht. Hij wil knuffelen en in slaap gewiegd worden.

Ik kijk hopeloos naar de drie muren die ik nog onder handen moet nemen. Zucht. Ik pak mijn telefoon en zet een filmpje op van een half uur lang Nederlandse kinderliedjes. Olivers aandacht is weer verzet en valt halverwege in slaap.

Dáár gaan we al met ons voorgenomen “schermvrij beleid”. Ik voel me schuldig en een slechte moeder, maar Andrea geeft tegengas. “Wat dan?” zegt hij. “Hem nu aandacht geven, en dan nóg langer in deze puinhoop?”

Al snel ligt de hele borstvoeding overhoop en zet ik de muren in de grondverf met verstopte melkvaten zo hard als kanonnen.

Er lijkt geen einde te komen aan het stof en het werk, en kan wel juichen van geluk als de ouders van Andrea langskomen om Oliver uit dit stofpaleis te nemen om een rondje te wandelen in het park. Hij krijgt even alle aandacht en wij storten ons op het appartement.

Ze nemen Oliver hele dagen mee, dus ik moet kolven. Door de drukte vergeet ik het. Al snel ligt de hele borstvoeding overhoop en zet ik de muren in de grondverf met verstopte melkvaten zo hard als kanonnen.

Voor het eerst sinds zeven maanden vind ik s ’nachts geen baby bij – of naast me.

Als mijn moeder komt laten we Oliver bij haar voor een paar nachtjes. Voor het eerst sinds zeven maanden vind ik s ’nachts geen baby bij – of naast me. Ik dacht dat ik daar meer moeite mee zou hebben, maar ik val elke avond oververmoeid en zorgeloos in slaap.

Hij lijkt mij niet echt te missen, slaapt goed, en ligt elke avond schoongepoetst in bed, zonder stukjes behang in zijn dubbele baby-kin. Waar ik misschien voor de renovatie eindeloos over zou hebben nagedacht, onderga ik nu gedwee. Ik wil het beste voor Oliver en dat is nu niet bij mij in de bouwstof.

Na vier nachten doorhalen komt onze kleine man komt weer thuis. Ik boen de slaapkamer en badkamer op mijn knieën grondig schoon. Nog maar een paar weekjes voor een nieuw ritme in een nieuw appartement, kleine prins.