Blog: Tijd voor zwemles

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

Een nieuw tijdperk heeft zich aangediend in mijn carrière als moeder. Het is tijd voor Zwemles.
Liva heeft er heel veel zin in. Ze zal iedereen eens laten zien hoe zij kan duiken! Dit heeft ze namelijk eens op tv gezien.

De allereerste les mogen de papa’s of mama’s mee het water in met hun nageslacht, om zodoende zoon- of dochterlief fysiek en mentaal te ondersteunen gedurende deze spetterende gebeurtenis.

Ongeveer op tijd melden we ons in zwemkleding bij de douches. Met de pindakaas nog in de mondhoeken – Liva had vreselijke honger op het moment dat we wilden vertrekken – en nog een kleine tussenstop bij de wc, is het tijd om in het water te springen.

Terwijl Liva worstelt tegen de verdrinkingsdood, wring ik me in de meest ongemakkelijke houdingen om te voorkomen dat ik zal eindigen in de schaamdood.

Liva en ik liggen volledig op één lijn: we vinden het beiden verschrikkelijk. Het water blijkt nat en koud. Mijn blonde meisje vindt het allemaal erg spannend en klampt zich daardoor letterlijk aan mij vast. Aan mijn bikinitopje welteverstaan.

Terwijl Liva voor haar gevoel worstelt tegen de verdrinkingsdood, wring ik me in de meest ongemakkelijke houdingen om te voorkomen dat ik zal eindigen in de schaamdood. Intussen hoor ik de badmeesteres ons streng doch onrechtvaardig adviseren over onze ademhaling en technieken. Het blijkt een waar avontuur om als kersverse Zwemmoeder wegwijs te worden in de wereld van het Zwemwater.

Ik doe enorm mijn best om overtuigend over te komen, in mijn poging om mijn geveinsde enthousiasme over te dragen aan mijn dochter.

Ik doe enorm mijn best om overtuigend over te komen, in mijn poging om mijn geveinsde enthousiasme over te dragen aan mijn dochter. Af en toe moet ze zowaar even lachen, waarna ze meteen gruwelijk wordt afgestraft door een golf chloorwater die zich naar binnen loodst.

Gevoelsmatig komen we úren later afgepeigerd het water uit. Oh, wat was dit leuk en leerzaam, joh. Ooh, wat knap van de kinders toch. Oóóh, wat kijken we toch al uit naar volgende week, zeg!

Ik kijk naar een natte krullenbol en hoop dat mijn dochter geen blijvende, mentale schade heeft opgelopen na haar eerste zwemles.

Ik vraag me af of de andere ouders het oprecht menen of dat zij net als ik vanbinnen dubbel liggen van het huilen. In het kleedhokje aangekomen kom ik tot de verrassende conclusie dat ik een paar essentiële onderdelen ben vergeten in mijn zwemtas. Zo mis ik een handdoek, onderbroek en oh ja, mijn eigenwaarde.

Op weg naar de auto heeft Liva vreselijke honger. Ik heb niks eetbaars bij me. Ik kijk naar een natte krullenbol en hoop dat mijn dochter geen blijvende, mentale schade heeft opgelopen na haar eerste zwemles. Vanaf nu gaan we vaker zwemmen, gewoon voor de lol. Vanaf nu leg ik alles netjes klaar. Echt álles. Vanaf nu.

Samen druipen we af, op weg naar huis. Ik voel me nog compleet nat achter mijn oren.