Blog: Op bezoek bij een school in Liberia

De organisatie waar mijn man hier in Liberia voor werkt is een project gestart waarmee ze iedere schooldag een paar duizend kinderen kunnen voeden. Hard nodig in een land waar 230.000 kinderen chronisch ondervoed zijn en ondervoeding doodsoorzaak nummer één is onder kinderen.

Ze voeden deze kinderen met producten uit het land zelf, zoals cassave en bonen. Hiervoor worden boeren, fabriekswerkers en moeders uit de community getraind het voedsel te verbouwen, te verwerken en klaar te maken. Met dit project worden dus niet alleen de kinderen gevoed, maar ook banen gecreëerd en het stimuleert ouders om hun kinderen naar school te sturen.

Laatst ben ik met man en kinderen een dagje mee geweest op fieldtrip om het project te bezoeken. Het feit dat wij hier wonen geeft een unieke kans om onze kinderen zo nu en dan mee te nemen naar een van de projecten.

Op een speelse manier kunnen zij zo een glimp opvangen van het leven van kinderen in totaal tegenovergestelde omstandigheden. En hopelijk komen hier dan wat mooie en leerzame gesprekjes uit voort.

Binnen no time stonden alle 150 kinderen in die speeltuin en volgden mijn zoon op de voet.

We hebben drie scholen bezocht, een community waar de mensen leven en gewassen verbouwen, en een verwerkingsfabriekje. Het was een mooie en indrukwekkende dag, maar voor onze kids af en toe ook een beetje overwhelming…

De eerste school die we bezochten was meteen de grootste, met 150 kinderen. We stapten de landcruiser uit en al deze kinderen kwamen lachend en joelend op ons afgerend. Verschrikt greep Serah mijn hand beet. Kaleb ging spelen in de speeltuin, waar op dat moment drie kinderen waren.

Binnen no time stonden alle 150 kinderen in die speeltuin en volgden hem op de voet. Zoonlief klauterde stug door, tot het hem teveel werd, hij zich omdraaide en schreeuwde: ‘Stop following me!’

De kinderen die wel naar school gaan haken af, omdat ze het niet volhouden door een gebrek aan eten

Zo werden we de rest van de dag gevolgd door hordes giechelende kinderen, zichtbaar onder de indruk door het bezoek van twee megablonde kinderen. Af en toe werd er even aan hun haar of huid gevoeld. De schoolleiding vertelde ons dat het voor de meeste kinderen de eerste keer was dat ze een blank kind zagen.

We mochten de verschillende klassen bekijken. Kleine, kale lokaaltjes, met niet meer dan houten banken en tafels en een schoolbord. Maar ze gáán tenminste naar school. Het schijnt dat 62% van de kinderen in de basisschoolleeftijd hier niet naar school gaat en de helft van de kinderen die wel gaan afhaken, omdat ze het door gebrek aan eten niet vol kunnen houden. Het deed me daarom goed om de veilige keukens te zien die de organisatie op de scholen heeft laten bouwen.

Waar moeten die kinderen dan mee spelen als ze helemaal geen speelgoed hebben?

In het dorpje werden wij gastvrij ontvangen en konden we vragen stellen over het leven in een community. Indrukwekkend waren de kleine lemen huisjes waarin de mensen wonen. Mannen speelden een bordspel met elkaar, vrouwen kookten in zware ijzeren pannen op een vuur en baby’s lagen dicht tegen hun moeder aan in de draagdoek lekker te slapen. En natuurlijk werden we ook hier omringd door giechelende kids.

Op de terugweg vroeg ik aan de kinderen wat ze ervan vonden. ‘Saaaaai, we hebben bijna niet kunnen spelen vandaag,’ antwoordde Serah. Toch kwamen er daarna wel leuke gesprekjes en vragen over wat ze hadden gezien. Bijvoorbeeld: ‘Waar moeten die kinderen dan mee spelen als ze helemaal geen speelgoed hebben?’

We houden het erin, deze fieldtripjes, gewoon eens in de zoveel tijd. Een waardevolle ervaring om wat verder te kijken dan je eigen vertrouwde leefomgeving, waarin we gewend zijn in overvloed te leven. Goed voor ons als volwassenen en voor onze kinderen. Ook al mogen ze het nu misschien dan wat saaaaai vinden.

Marije Elizabeth (37) is moeder van Serah (6) en Kaleb (4) en ze woont met haar gezin in Liberia, West-Afrika. Voor fabmama.nl schrijft ze over haar belevenissen als moeder in het buitenland. Op haar blog From Amsterdam to Africa kun je meer lezen over haar leven in Liberia.