Blog: ‘Als je kind besluit dat ze vegetariër is.’

Erleyne Brookman (36) is moeder van Emma (11). Daarnaast is ze gescheiden, directeur van een it-bedrijf, bergbeklimmer en verbouwt ze met haar vriend een oude boerderij. Dat betekent dagen vol chaos, timemanagement en passie. Ze deelt herkenbare en minder herkenbare momenten uit haar leven. Ze is ook actief op Instagram.

Opeens kwam ze ermee: Emma werd vegetariër. Ze was een jaar of 8. Helemaal overtuigd van haar eigen gelijk. Volgens mij zaten we ’s avonds een keer aan tafel, toen ze het naar voren bracht. Ze wilde geen dieren meer eten. Mijn meisje, dat altijd zo gek was op kippenvleugeltjes, had het helemaal zelf uitgevogeld. Vlees was slecht. Dat had ze samen met een klasgenootje besloten.

Het kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Zelf ben ik (af en aan) al sinds mijn 12e afgewisseld vegetariër, veganist of eet ik (bijna) alleen biologische producten. Voedsel en het effect daarvan op mijn lijf en het klimaat spelen een grote rol bij de keuzes die ik maak.

Toch heb ik die discussie proberen weg te houden van mijn opvoeding. Mijn dochter haar eigen keuzes laten maken vond ik zwaarder wegen dan de volgende duurzame of gezonde trend waar ik op mee bewoog. Maar ik was blij verrast toen Emma zelf die keuze maakte! En het scheelde me met koken en boodschappen doen een hoop gedoe.

Als je er op gaat letten is vlees overal. Ik was erg benieuwd hoe Emma hier mee om zou gaan.

In eerste instantie dacht ik nog dat het wel zou overwaaien. Wees eerlijk, een kind van 8 in een omgeving waarin vlees eten de norm is. Bij feestjes, tijdens schoolreisjes, bij speelafspraken. Als je er op gaat letten is vlees overal. Ik was erg benieuwd hoe Emma hier mee om zou gaan. En drukte haar vaak op het hart dat het haar eigen keuze was. Als zij weer een keertje een bitterbal wilde eten, was dat geen enkel probleem.

Die twijfel verloor ik compleet bij het eindtoernooi van haar hockeyteam een jaar later. Ze was eigenlijk al een jaar heel standvastig. Dat had ik niet verwacht. Het was die dag heerlijk weer. Hoewel ik met mijn volle aandacht het hockeyspel probeerde te blijven volgen, soesde ik regelmatig even weg in het zonnetje.

Zo’n dag dat aan het veld kijken een cadeautje is na een lange week op kantoor. In je korte broek en hemd waterflessen vullen en ondertussen genieten van het plezier van de kinderen. Een opmaat naar de warme zomer die nog ging komen.

Pas vlak voordat ze de broodjes op tafel zette besefte ik me wat dit van Emma ging vragen.

Zo’n dag sluit je af met een traktatie! De uitslag legden we snel aan de kant. Maar wat hadden de meiden genoten van een dag met elkaar optrekken. Het team was al sinds de vroegste jeugd bij elkaar, zo’n 3 jaar nu. Omdat we in een dorp wonen kennen de meiden elkaar ook van school en uit de buurt. Niet allemaal de beste vriendinnen, maar allemaal bekend en vertrouwd. Ondanks wat uitvallers en nieuwkomers is de club nog steeds bij elkaar.

Ik zag haar al van verre aankomen. De schaal zat zo vol dat ze moeite had om er overheen te kijken op het terras. De paar treden naar beneden deden de broodjes een beetje wiebelen. Als dat maar goed ging……Pas vlak voordat ze de broodjes op tafel zette besefte ik me wat dit van Emma ging vragen.

Ik eet deze broodjes niet, mag ik een broodje kaas?

Voor ons stond een grote schaal witte bolletjes met, jawel, knakworstjes! Het lievelingseten van Emma na de zwemlessen op de vrijdagavond in de jaren daarvoor. Na een late zwemles en voor een lang weekend plofte ze met niets liever op de bank dan een wit bolletje met knakworstjes.

Ze keek me aan. Ze keek weer terug naar de broodjes. Ik zag haar twijfelen. Ze keek me nog een keer aan, langer deze keer. Het moment leek eindeloos te duren. Haar mond ging open ruim voor er geluid uit kwam.

‘Ik eet deze broodjes niet, mag ik een broodje kaas?’ Mijn mond viel open van verbazing. Wat een moed had mijn dochter. Alle meiden keken naar haar. ‘Hoezo wil je deze broodjes niet?’, vroeg één van de oudste van het stel. ‘Ik eet geen vlees,’

Vol trots liep ik terug naar het terras met een blije dochter.

Emma keek rustig en krachtig voor zich uit. Zonder twijfel in haar blik of haar stem. Ik zag de vragende blikken van een paar van de anderen. In het hockeyteam met de fruithap bij de rust en een mueslireep achteraf was de vraag simpelweg nog nooit naar voren gekomen.

Trots liep ik met Emma naar de bar in de kantine. Met een broodje knakworstjes in de hand. Zelf nog met wat schroom, maar zij nam het woord al. ‘Mag ik deze inruilen voor een broodje kaas?’ De moeder achter de bar was een moment verbaasd. Maar pakte zonder twijfel de leiding. ‘Je hoeft hem niet in te ruilen. Geef maar aan één van je teamgenootjes! Ik maak een ander broodje voor je.’

Vol trots liep ik terug naar het terras met een blije dochter. En ineens met een stuk minder zorgen: ze komt er wel, helemaal zoals ze is.