Blaadjes

‘Dagboek van een peuter. Het leven van een peuter door de ogen van een peuter’ Heeft oma een piemel? Waarom luisteren papa en mama zo slecht, en wat zit er eigenlijk in mama’s bolle buik?  Avonturen, mysteries en hilarische belevenissen uit het leven van een peuter, verteld door de ogen van de peuter zelf. Iedere maand delen wij een nieuwe column.

Blaadjes

Ineens vallen de blaadjes. Zomaar. Op de grond. Dat schijnt vaker te gebeuren. Dat de boom ál zijn blaadjes laat vallen. Mama zegt dat ik dat al eens eerder heb gezien. Maar dat denk ik niet. Zoiets zou ik me heus wel herinneren.

Ik bedoel, ik ben ook niet perfect. Ik laat zeker weleens iets vallen. Helaas vooral als het iets van scherven is. Of iets met heet. Of iets met heel veel kleuren druipende verf. Bijvoorbeeld boven mama’s nieuwe jurk. Of op de broek van papa. Maar álles laten vallen, dat overkomt zelfs mij niet. Overkomt Iva niet eens. En dat is echt een wankelende wiebel.

Boom

Maar goed. Alle blaadjes lagen dus op de grond. Ik liep eroverheen. Met mijn laarsjes. Dat knisperde en ritselde. Het klonk heel mooi. Toch vond ik het een raar gezicht. Daarom besloot ik te helpen. Ik zocht het grootste blaadje uit. Dat pakte ik. Ik wilde hem terugleggen. Op de tak. Van die arme onhandige boom. De tak was heel hoog en ik kon er nét niet bij. Of misschien verreweg niet. Mama moest helpen. Ik stak mijn armpjes naar boven. Ze snapte me meteen, zonder te praten. Ze tilde me zo hoog als ze kon. Toen legde ik hem terug. Het blaadje. Op de tak van de boom. Wat denk je dat er gebeurt?

Kastanje

Bam. Weer op de grond. Zonder pardon. Dus toen moest het opnieuw. Mama maakte een kreunend geluid en mompelde iets over haar rug. Maar daar had ik nu even geen boodschap aan. Het moest opnieuw. En toen nog eens. Toen werkte mama niet meer mee. Ze liep door. Ik bleef verbouwereerd achter. Wát een onhandige boom. Ik keek om mee heen. Wat bleek? Het bos stond vol! Vol met superonhandige bomen. Nou ja, dan was het ook gewoon buiten mijn macht. Hee, wat viel daar nou?

Een stukje verderop viel een grote glimmende knikker uit de boom. Ik vond hem zo mooi, ik wílde deze niet eens teruggeven aan de boom. Mama zei dat het een ‘kastanje’ was. Een mooi woord. En de kastanje was zelf ook mooi. Ik mocht hem pakken. Hij ging in haar tas. Toen vond ik er nog een. En nog een. We raapten ze op net zolang tot haar tas op ploffen stond. En onze zakken ook. Een hield ik er in mijn mano. Dan kon ik er de hele weg naar kijken. In de bakfiets. En aan voelen. Mmm… heerlijk glad.

Tekst: Liza Rebecca van der Peijl | Beeld Pexels.com

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.