‘Als mijn zoons met elkaar vechten, loop ik weg’

Elise (34): “Er is geen moment in hun leven geweest dat mijn zoons Jacques (9) en Willem (8) géén ruzie hadden. Oké, toen Willem nog een baby was, kon je het geen ruzie noemen, maar ook toen moesten ze al niets van elkaar hebben. Jacques kon Willem toen ook echt al pesten: dingen van hem afpakken en zo. En zodra Willem het kon, zette hij vol overgave zijn nagels in Jacques’ vel of hij probeerde hem aan zijn haren te trekken. Jaloezie, dacht ik aanvankelijk. Nu zie ik alleen nog een diepgewortelde haat tussen mijn jongens.

Ze vechten de hele dag door. Van ’s morgens aan de ontbijttafel tot ’s avonds bij het tandenpoetsen. En vaak zonder duidelijke aanleiding. Het kan zomaar gebeuren dat de ene een vuistslag geeft aan de ander. Om niets. Ze schoppen elkaar onder tafel, maken elkaars spullen kapot en duwen elkaar tegen de deuren van de lift in ons appartementencomplex, zo hard dat de lift er gevaarlijk van begint te schudden. Lang had ik de hoop dat ze alleen vochten met ouderlijk toezicht in de buurt. Dat ze buiten de deur wel broederlijke solidariteit konden tonen. Maar helaas, regelmatig komen ze uit school met blauwe plekken omdat ze op het schoolplein weer met elkáár gevochten hebben.

Ik heb vriendinnen die zeggen: ‘Heerlijk, die jongens van jou. Lekker wild. Stukken beter dan dat geniepige meidenvenijn. Nee, gewoon vechten en daarna weer klaar. Helemaal duidelijk.’ Het probleem is alleen dat het met Jacques en Willem nooit ‘daarna weer klaar’ is. Ze kunnen elkaar niet langer dan vijf minuten met rust laten.

Ik heb van alles geprobeerd om dit te stoppen. Uren hebben ze ieder op hun eigen kamer gezeten. Straffen, belonen, alles trok ik uit de kast. Ik zat ook voortdurend tussen ze in op de bank als er televisie gekeken werd. En in de auto zat er altijd een kind voorin en een volwassene achterin. Ook hebben we een tijdje hulp gehad van een opvoedcoach. Maar zij werd volgens mij ook moedeloos van de voortdurende oorlog hier in huis. Haar adviezen hielpen in elk geval niets.

Inmiddels ben ik zo murw van altijd maar dat geruzie en gevecht om mij heen, dat ik gewoonweg helemaal niets meer doe om Jacques en Willem te stoppen. Laat ze maar kijken wie de sterkste is, wie de winnaar is. Ik plak de pleisters wel. Ik kán niet meer. Als ze vechten, loop ik weg. Ik sluit me op in de badkamer en hoor het wel wanneer het klaar is. Dat moment laat vaak lang op zich wachten en negen van de tien keer eindigt het met verwondingen. Een keer zelfs zo erg dat we naar de huisarts moesten voor hechtingen. Willem had met een bouwblok in zijn vuist tegen Jacques wenkbrauw geramd en dat gaf een diepe snee. En ja, op zo’n moment denk ik wel: het kan zo niet langer. Maar het enige wat nog kan helpen, is de Verenigde Naties bij mij thuis uitnodigen, ben ik bang.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.