Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Het leven van een zwangere vrouw is een achtbaan, en ik zit in een vrije val.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

26 weken zwanger

Vorige week had ik al mijn handen vol aan het idee van een 57% slagingspercentage voor een natuurlijke bevalling. Maar omdat het leven als zwangere vrouw zelden saai is, kreeg ik er tijdens dezelfde afspraak nog een éxtra zorg bovenop: het vermoeden van Placenta Accreta. En geloof me, dat kwam binnen als een bom. Een aandoening die je liever niet in je zwangerschapsbingo ziet verschijnen.

Na de opbeurende boodschap van mijn 57% kans op slagen vroeg de gynaecoloog ineens: ‘Waar zit je placenta eigenlijk?’ Ik zei dat de echoscopiste mij in het begin van de zwangerschap had uitgelegd dat hij vooraan zat. ‘Vooraan? Oei…’, kreeg ik als reactie van de gynaecoloog. Voor ik het goed en wel doorhad, lag ik alweer op de echo-tafel. Binnen een minuut staarde ze strak naar het scherm en zei ze: ‘Ja, hij ligt inderdaad vooraan.’ Geen glimlach, geen geruststelling – gewoon een droge constatering. Bedankt, dokter Feelgood.

Nog een beetje in de war nam ik weer plaats aan haar bureau, ze vervolgde haar verhaal. Placenta Accreta is, zo leerde ik daar ter plekke, een aandoening waarbij de placenta zich aan littekenweefsel in de baarmoederwand hecht. En ja, dat risico was bij mij aanwezig omdat ik eerder een keizersnede heb gehad. Het betekent dat ik mogelijk in een specialistisch ziekenhuis moet bevallen, een keizersnede nodig heb, en wellicht zelfs een extra operatie. Terwijl ik nog probeerde te begrijpen wat ze allemaal zei, zei ze: ‘Je krijgt een MRI-scan in het AMC om dit verder te onderzoeken.’

Toen ik voorzichtig probeerde te vragen wat dit allemaal betekent voor de bevalling, het kindje en – eh, voor mij – was haar antwoord kort maar krachtig: ‘Ik loop al 40 minuten uit, sorry, geen tijd meer.’ En daar stond ik weer buiten. Acht minuten binnen, nul antwoorden, en een hoop nieuwe zorgen verder. Ik plukte Olivia van de wachtkamerstoel, zette haar in de auto, belde Frank en stortte helemaal in. Natuurlijk had ook hij duizend vragen. En natuurlijk kon ik geen van die vragen beantwoorden. Superhandig. Eenmaal thuis probeerde ik antwoorden te vinden – want die gynaecoloog ging ze duidelijk niet geven. Dus ja, ik begon te Googelen. En zoals we allemaal weten, is Googelen NOOIT een goed idee. Binnen een paar minuten had ik mezelf een nieuwe diagnose gegeven en was ik ervan overtuigd dat dit verhaal dramatisch zou eindigen. Van zorgen ging ik in sneltreinvaart naar pure paniek. Na een avond vol tranen (en, oké, nog meer Googelen – ik zat vast in een vicieuze cirkel), kwam ik eindelijk een beetje tot bedaren. En toen kwam ook het besef: wat was dat nou eigenlijk voor houding van die gynaecoloog?

Kijk, als zwangere vrouw ben je al onzeker. Je vraagt je constant af: gaat alles wel goed met de baby? Is het gezond? En dan heb je zo’n professional tegenover je, die zonder blikken of blozen een bom van informatie dropt. Geen zachte landing, geen woorden van geruststelling. En als kers op de taart word je vervolgens zonder vragen te mogen stellen weer de kamer uitgestuurd. Wat is dat toch? Hebben sommige mensen die in de zorg werken bij hun diploma ook meteen een cursus ‘Hoe blijf je totaal emotieloos’ gekregen? Hoe moeilijk is het om een klein beetje inlevingsvermogen te tonen, zeker bij een onzekere, zwangere vrouw? Wat extra tijd of geruststellende woorden kunnen echt een wereld van verschil maken. Maar nee, blijkbaar had ik pech. Want naast mijn vermoedelijke Placenta Accreta, stond ik ook nog oog in oog met de meest ongeïnteresseerde gynaecoloog ooit.

Dus hier ben ik. Met een hoofd vol vragen, een Google-historie waar ik me voor schaam, en een afspraak voor een MRI in het AMC. Het leven als zwangere vrouw blijft een achtbaan en ik zit in een vrije val.

Wat er nu gaat gebeuren? Om eerlijk te zijn: ik laat de bevallingskeuze voorlopig even rusten. Eerst maar eens die MRI-scan afwachten. Tot die tijd doe ik gewoon alsof er niets aan de hand is, want wie weet is dat ook zo! Misschien ligt die placenta gewoon lekker vooraan zonder dikke vrienden te zijn geworden met de baarmoederwand. Ik houd goede hoop dat het allemaal met een sisser afloopt en dat ik aan het eind van dit verhaal een nieuwe medische term heb geleerd om mee te pronken op feestjes. En mocht het toch anders lopen, dan weet ik dat er een gespecialiseerd team klaarstaat om me door de bevalling heen te helpen. Hoe het ook loopt, mijn baby en ik zijn in goede handen. Soms kun je niet anders dan vertrouwen hebben en het maar op je af laten komen – met een flinke dosis optimisme natuurlijk! 😉

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik heb een slagingspercentage van 57%…’