Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik vind dat ik meer recht heb op het kiezen van de naam dan mijn man.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

22 weken zwanger

De weken vliegen voorbij en ik ben alweer 22 weken zwanger. Terwijl ik mij vooral bezighoud met het aantal zwangerschapscravings dat ik op een dag kan hebben, is Frank druk bezig met de nieuwe kamer van Olivia. Want ja, de nieuwe baby krijgt straks haar oude kamer. Het geslacht van de baby? Geen idee. Of nou ja, dat is eigenlijk een beetje anders gelopen…

Frank wilde het dolgraag weten, ik absoluut niet. Dus wat doen we? We weten het allebei niet. Leek me verstandig, vooral voor Frank z’n eigen veiligheid. Stel dat híj het wel zou weten en ik niet, dan zou ik hem na één slechte dag (lees: hormonale inzinking) zó lang martelen tot hij het me zou vertellen. Nee, niet handig. Dus, geen spoilers voor ons. En nu? Elke dag denk ik: hadden we het maar wél geweten. De verrassing is leuk en zo, maar oh man, wat levert het een extra lading geregel op. Bij ons thuis liggen we namelijk echt over níks op één lijn. Niet qua inrichting, niet qua smaak, niet qua interesses, en ook niet qua babynamen.

Ja, de ‘grote namenstrijd’ is officieel losgebarsten! Bij Olivia wisten we het geslacht wel en hadden we allebei meteen het gevoel dat het een meisje zou worden. En wonder boven wonder: de naam was zo gekozen. Deze keer, mocht het weer een meisje zijn, was de naam ook snel rond. Heerlijk toch? Maar ja… de jongensnaam. Dat is een ander verhaal. We wonen in een klein dorp, waar iedereen elkaar kent. Dus een veel voorkomende naam? Liever niet. Maar ja, probeer dat maar eens te verkopen aan Frank. Iedere avond weer hebben we er strijd over. Echt waar, we liggen elke avond boos in bed, zonder wat te zeggen. En daar schieten we natuurlijk niets mee op, want een naam vinden we zo natuurlijk nooit. Hoe soepel we het eens waren over de meisjesnaam, zo onmogelijk blijkt het bij een jongensnaam. Om je een idee te geven: Frank komt aanzetten met namen als Ruud, Danny en John. Prima namen hoor, maar ik ben meer van Wolf, Storm en Lux. Yep, groot verschil, ik weet het.

En dan komen ze weer om de hoek kijken: die heerlijke zwangerschapshormonen. Want ja, ik geef toe, ik verander in een ander mens en grijp elke kans aan om m’n gelijk te halen. En natuurlijk, dankzij die hormonen, ben ik er nu rotsvast van overtuigd dat ík meer recht heb op het kiezen van de naam dan Frank. Haat me niet, blame de hormonen.

Hier komt mijn standpunt: het kindje krijgt zíjn achternaam al, toch? Daarnaast doe ík al het werk: 9 maanden met een baby in mijn buik rondlopen, zwoegen met alle ongemakken die daarbij horen, en dan als kers op de taart nog een bevalling doormaken. En Frank? Die was in drie seconden klaar met zijn bijdrage aan dit hele avontuur. Al met al denk ik dat mijn inspanning minstens 75% van het recht op de voornaam moet opstrijken, en hij krijgt 25%. Klinkt dit gek? Misschien wel, maar ik geloof het écht!

Enfin, we hebben nu afgesproken dat we vóór de 30 weken zwanger zijn, een jongensnaam moeten hebben. Want anders loopt ons zoontje binnenkort rond met de naam BZN: Boy Zonder Naam.

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Hallo zwangerschapsdiabetes, doei cravings!’