Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Hallo zwangerschapsdiabetes, doei cravings!’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

21 weken zwanger

Laten we het meteen maar hebben over de olifant in de kamer: zwangerschapsdiabetes. Jawel, we zijn weer terug bij mijn favoriete zwangerschapsbonus! Een paar weken geleden kreeg ik opnieuw de diagnose, en ik mag het nu voor de tweede keer ervaren. Het is zo’n beetje mijn persoonlijke traditie geworden – tijdens mijn zwangerschap van Olivia had ik ook al zwangerschapsdiabetes. Dit keer duurde het wel wat langer voordat het zich aankondigde, dus laten we het maar zien als 8 weken extra ‘vrijheid’!  Kleine overwinning, toch?

Voor wie nog niet zo bekend is met zwangerschapsdiabetes: het is precies wat het klinkt. Je wordt zwanger, en poef, je lichaam besluit ineens dat suiker niet meer je vriend is. Gezellig. Gelukkig is het wel goed te behandelen, en de kans is groot dat het na de bevalling weer verdwijnt. Maar voorlopig moet ik het dus even zonder mijn geliefde koolhydraten doen…

Net als tijdens mijn eerste zwangerschap proberen we de diabetes eerst onder controle te houden met een dieet. En eerlijk gezegd, ik weet niet of je zelf zwanger bent geweest of het nu bent, maar ALLE zwangere vrouwen zullen me begrijpen als ik zeg: zwanger zijn = altijd honger. HONGER met hoofdletters. Het voelt alsof iemand je constant probeert op te eten van binnen. Dus toen de lieve diabetesverpleegkundige doodleuk zei dat ik aardappelen, rijst, pasta en alles wat ook maar een beetje leuk is (lees: suiker en koolhydraten) uit mijn leven moest schrappen, kon ik wel huilen. Maar goed, alles voor die gezonde baby, toch?

Vol goede moed begon ik eraan… of nou ja, ik probeerde het in elk geval. Mijn geliefde glas melk? Weg ermee. In plaats daarvan staat er nu elke ochtend een glas water voor m’n neus. En eerlijk gezegd associeer ik dat altijd meteen met gevangenisvoedsel. Mijn moeder zei vroeger altijd dat je in de gevangenis alleen een ‘broodje spin’ met een glas water kreeg. Ik ken betere manieren om op te starten, zeg maar.

En vanaf die dag zijn mijn geliefde zwangerschapscravings dus ook officieel verleden tijd. (Meer daarover later, want ja, dat is een verhaal op zich!) Na een lange dag werken komt er ‘s avonds een fantastisch diner op tafel: 7 wortelen en een stukje vlees. Zonder saus. Gebakken in calorie-vrije olie spray. Klinkt als een culinair hoogtepunt, toch?  Je zou denken dat na zo’n koningsmaal je suikergehalte netjes binnen de perken blijft. Nou, niets is minder waar: 2 uur na het eten ineens 8.1. Goed om te weten is dat ik niet boven de 6.7 mag komen. Oeps!

Oh, en dan afgelopen zaterdag: de dag gestart met een bruine boterham, kipfilet en – je raadt het al – een glas water. Daarna een uur lang keihard getennist, want beweging helpt, zeggen ze. Na afloop in de tenniskantine, tijdens mijn gebruikelijke spa rood, besluit ik even te prikken. BAM, een mooie 9.1! Mijn persoonlijk record tot nu toe. De moed zakt me in de schoenen…

Het lot heeft zo z’n eigen humor, want mijn directe collega – met wie ik drie dagen per week werk – is een echte foodie. Misschien ken je haar wel als FoodPlaces. Ze maakt de lekkerste gerechten, hapjes en… jawel, taarten! Na een weekend vol ellende, waarin ik amper wat heb gegeten maar wel torenhoge suikermetingen had, loopt ze vrolijk binnen met een zelfgemaakte cappuccino-slof. En laat me je vertellen: hij smaakte precies zo goddelijk als hij klinkt. Dus ja, ik heb hem opgegeten. Misschien niet de slimste keuze, maar ik was helemaal klaar met het ‘niet eten’. En hé, mijn suikers zijn toch altijd hoog, dus één taartje kon er wel bij, dacht ik zo.

Twee uur later, met een knipoog naar mijn collega’s, zeg ik: ‘Nou, eens kijken wat mijn suiker hiervan vindt.’ Ze beginnen al te lachen, want ja, we verwachtten allemaal een flinke piek. Ik prik in mijn vinger, tap wat bloed af en wacht die 5 zenuwslopende seconden… 6.5! ZES PUNT VIJF! Ik kon mijn ogen niet geloven. Zo laag heb ik het niet vaak gezien, en dat na een stuk cappuccino-slof vol suiker. Dus je begrijpt het: ik denk dat ik het ei van Columbus heb gevonden. Hoe meer suiker ik eet, hoe lager mijn waardes lijken te staan.

Benieuwd wat de diabetesverpleegkundige hiervan gaat vinden…

Lees ook: Taboemoeder: ‘Ik verpakte de drol van mijn dochter als een bonbon.’