Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘De laatste loodjes en…Frank op de piste.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

34 weken zwanger

De laatste weken van mijn zwangerschap zijn aangebroken. We hebben de 34 weken gepasseerd, en laat ik het maar eerlijk zeggen: ik heb het zwaar. Tijdens mijn eerste zwangerschap met Olivia fietste ik er moeiteloos doorheen, maar deze keer voelt het alsof ik een marathon aan het rennen ben – met een peuter van drie die constant ‘mamaaaa’ roept. Wie had gedacht dat twee zwangerschappen zo compleet verschillend konden zijn?

Mijn plan was om tot 36 weken keihard door te werken. Dat ging in theorie fantastisch, tot mijn lichaam besloot anders te stemmen. Nu heb ik op aanraden van een collega mijn laatste twee werkdagen vrij genomen. En hoewel er een golf van opluchting door me heen ging, zit er toch dat kleine stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: ‘Watje. Je hebt gefaald.’ Hormonen, bedankt. Maar goed, het leven staat niet stil. Zeker niet als je na een werkdag nog een peuter moet ophalen, douchen, entertainen, eten koken en ondertussen ook nog de ‘leuke mama’ probeert te zijn. Waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap na het werk vooral veel sliep en simpel broodjes als avondeten at, lig ik nu niet eerder dan half tien ‘s avonds – uitgeput en een beetje chagrijnig – in bed.

En dan is er Frank. Mijn lieve, creatieve en vooral meelevende Frank. Die blijkbaar dacht dat dít het perfecte moment is om met zijn vrienden op skivakantie te gaan. Hij, met een biertje in de hand, stralend in de sneeuw. Ik, hoogzwanger, achtergebleven met een peuter en een baby die op elk moment kan besluiten: Ik kom eraan! Het toppunt? Hij staat er geen seconde bij stil dat hij straks op een piste staat terwijl ik misschien in m’n eentje een baby op de wereld aan het zetten ben. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van die man, maar op dit moment ben ik door die hormonen ook een klein beetje een duiveltje. Dus ja, ik hoop stiekem dat deze baby in zijn skiweek besluit: Nu is het mijn tijd.

Daarom eet ik nu elke dag een bak ananas. Drink ik liters bitter lemon. En frambozenbladthee? Dat gaat er hier in als water. Als bakerpraatjes een kans van slagen hebben, dan grijp ik die kans met beide handen aan. Mijn wraakzuchtige hormoonbrein geniet van het idee: Frank, je dacht even zorgeloos op vakantie te gaan? Mooi niet. Natuurlijk zie ik er nu nog wel de humor van in. Maar mocht dit kindje zich echt aandienen terwijl hij op de piste staat… dan weet ik niet of ik er nog om kan lachen.

Eén ding is zeker: ik ga hem deze week niet vergeten. En hij vast ook niet.

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Mijn keizersnede-herinnering: van pure angst naar bieten en gehaktballen.’